ΛΕΥΚΩΣΙΑ. Πενήντα ακριβώς χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από εκείνο το μαύρο πρωινό της 20ής Ιουλίου του 1974 όταν τα τουρκικά αποβατικά πλοία έφτασαν ανενόχλητα στο Πέντε Μίλι στην Κερύνεια και ο ουρανός της Κύπρου πλημμύρισε από αλεξιπτωτιστές που έριχναν τα τουρκικά μεταγωγικά, ενώ τα βομβαρδιστικά της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας χτυπούσαν επιλεγμένους στόχους με βόμβες ναπάλμ. Στους τουρκικούς στόχους και το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου) το οποίο χτυπήθηκε πρώτο.

Η τουρκική εισβολή, πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου που διατάχθηκε από το καθεστώς της ελληνικής Χούντας και ανέτρεψε τον πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, είχε την κωδική ονομασία «Αττίλας I». Μέσα σε 3 μέρες οι τουρκικές δυνάμεις κατέλαβαν την Κερύνεια και την περιοχή γύρω από αυτήν και οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοί της κατέφυγαν ως πρόσφυγες στο ελεύθερο τμήμα του νησιού.

Στις 23 Ιουλίου 1974 κηρύσσεται εκεχειρία, η ελληνική Χούντα και η πραξικοπηματική κυπριακή κυβέρνηση καταρρέουν και στη Γενεύη αρχίζουν διαβουλεύσεις μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών. Όταν αυτές καταλήγουν σε αδιέξοδο, στις 14 Αυγούστου η Τουρκία θέτει σε εφαρμογή τη στρατιωτική επιχείρηση «Αττίλας II». Μέσα σε 48 ώρες οι Τούρκοι καταλαμβάνουν το 36,4% της επικράτειας της Κύπρου στο βόρειο τμήμα του νησιού.

Οι αριθμοί της τραγωδίας, αμείλικτοι: Περίπου 4.000 νεκροί, 1.619 αγνοούμενοι, ενώ 200.000 έγιναν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.

Το 1983 δημιουργείται το ψευδοκράτος. Η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» (ΤΔΒΚ), που αναγνωρίζεται μόνο από την Τουρκία. Η διεθνής κοινότητα θεωρεί τα εδάφη της «ΤΔΒΚ» κατεχόμενη από τις τουρκικές δυνάμεις περιοχή της Δημοκρατίας της Κύπρου. Η κατοχή εξακολουθεί να θεωρείται διεθνώς παράνομη, παρά τις προσπάθειες της Τουρκίας να πετύχει μιας μορφής αναγνώριση του μορφώματος που ονόμασε «κράτος» στις κατεχόμενες περιοχές.

Μεθοδικά πλέον η Τουρκία αρνείται να συνομιλήσει για λύση επί του συμφωνημένου πλαισίου των Ηνωμένων Εθνών για λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας (Συμφωνίες Κορυφής Μακαρίου – Ντενκτάς 1977 και Κυπριανού -Ντενκτάς 1979) και απαιτεί αναγνώριση χωριστής κυριαρχικής ισότητας και συνομιλίες για λύση δύο κρατών. Αγκυρα και ψευδοκράτος γνωρίζουν ότι η προκλητική απαίτησή τους δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αποδεκτή από την ελληνοκυπριακή πλευρά, αλλά ποσώς τους ενδιαφέρει. Τους βολεύει το αδιέξοδο και η διαρροή του χρόνου που δημιουργεί συνεχώς νέα τετελεσμένα επί τους εδάφους και δυσχεραίνει το ενδεχόμενο για επιστροφή στις συνομιλίες για λύση επανένωσης.

Ταυτόχρονα, οι Τούρκοι επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία των ελληνοκυπριακών περιουσιών που βρίσκονται στα κατεχόμενα, επιτρέποντας σε σφετεριστές να κτίζουν ολόκληρες πολιτείες σε περιοχές όπως το Τρίκωμο, ο Αγιος Αμβρόσιος, η Κλεπίνη, ο Δαυλός, η Γιαλούσα, τα Καζιβερά και να τις εμπορεύονται σε Τούρκους πολίτες και επιτήδειους αλλοδαπούς που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν από το πλιάτσικο.

Μισός αιώνας τουρκικής σκλαβιάς

Ποιος το περίμενε ότι μισό αιώνα μετά η Κύπρος θα βίωνε ακόμη τις τραγικές συνέπειες της βάρβαρης τουρκικής εισβολής του 1974, με την κατάσταση ολοένα και να χειροτερεύει. Στη σημερινή 50ή μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής, ο απολογισμός εξακολουθεί να είναι τραγικός. Οι εκτοπισμένοι που τότε αριθμούσαν 200.000 φεύγουν οι περισσότεροι από τη ζωή, στα πέτρινα χρόνια της προσφυγιάς, με τον πόθο και τον καημό της επιστροφής. Οι αγνοούμενοι εντοπίζονται είτε νεκροί -κάποιοι από αυτούς έχουν ταυτοποιηθεί- είτε εξακολουθούν να αναζητούνται, οι εγκλωβισμένοι παραμένουν εγκλωβισμένοι και πολλοί από αυτούς πεθαίνουν στο Ριζοκάρπασο, την Αγία Τριάδα, τη Γιαλούσα, τον Κορμακίτη, τον Ασώματο και στα άλλα κατεχόμενα χωριά στα οποία επέλεξαν να παραμείνουν ριζωμένοι στη γη τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες που βιώνουν.

Το ελληνικό στοιχείο στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο εξαφανίζεται σιγά σιγά και αντικαθίσταται από Τούρκους εποίκους που η κατοχική δύναμη κουβαλά από την Ανατολία βάσει του μακροχρόνιου σχεδιασμού που εφαρμόζει για αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων. Με τους ρυθμούς με τους οποίους αλλοιώνονται τα πληθυσμιακά δεδομένα, σε μερικά χρόνια τα κατεχόμενα θα ξεπεράσουν σε αριθμό κατοίκων τις ελεύθερες περιοχές.

Ηδη υπολογίζεται ότι στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα ζουν σήμερα πάνω από 600.000 άνθρωποι, έναντι 850.000 στις ελεγχόμενες από την Κυπριακή Δημοκρατία περιοχές. Από αυτούς οι Τουρκοκύπριοι δεν υπερβαίνουν τις 200.000, οι υπόλοιποι είναι κουβαλητοί Τούρκοι και αλλοδαποί, κυρίως Βρετανοί και εσχάτως και Ρώσοι. Μόνο στην κατεχόμενη Κερύνεια διαβιούν σήμερα γύρω στις 180.000 Τούρκοι, ενώ πριν τον πόλεμο η πόλη δεν ξεπερνούσε σε πληθυσμό τις 10.000. Σταδιακά τα κατεχόμενα ενσωματώνονται στην Τουρκία και λειτουργούν σήμερα σαν ένας ακόμη νομός της κατοχικής χώρας.

Σαμποτάζ των διαπραγματεύσεων

Η Τουρκία και ο εγκάθετός της στα κατεχόμενα Ερσίν Τατάρ, κάνουν το παν για να μην επαναληφθεί η διαπραγματευτική διαδικασία. Δεν συνεργάστηκαν καθόλου με την προσωπική απεσταλμένη του ΓΓ του ΟΗΕ, Μαρία Ανχελα Ολγκίν Κουεγιάρ, η οποία είχε αναλάβει με χρονοδιάγραμμα έξι μηνών να διερευνήσει αν υπήρχε κοινό έδαφος για επανάληψη των συνομιλιών οι οποίες διακόπηκαν πριν από επτά χρόνια στο Κραν Μοντάνα, τον Ιούλιο του 2017.

Η στασιμότητα που επήλθε, έκτοτε, με την απουσία διαλόγου σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της τουρκικής αδιαλλαξίας και επιθετικότητας, έχει δημιουργήσει μια περίπλοκη κατάσταση που απειλεί με μεγαλύτερη επιδείνωση και δημιουργία νέων δυσάρεστων τετελεσμένων. Δυστυχώς, τα Ηνωμένα Εθνη, αποφεύγουν να καταλογίσουν ευθύνες -χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τελευταίες εκθέσεις ίσων αποστάσεων του ΓΓ- που εξισώνει ξανά το θύμα με τον θύτη, ενώ ούτε η Ευρωπαϊκή Ενωση παίρνει μέτρα για να στηρίξει το κράτος μέλος της μήπως ενοχληθεί ο τουρκικός «τσαμπουκάς».

Αυτή η ανέχεια διεθνώς, έχει αποθρασύνει και ανοίξει την όρεξη της Τουρκίας η οποία κάνει σχέδια και για εποικισμό της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, που υποτίθεται ότι προστατεύεται από «ισχυρά» ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

Η Κύπρος χρειάζεται τη βοήθεια και την αποφασιστικότερη συνδρομή των Ηνωμένων Πολιτειών -του νέου «στρατηγικού της συμμάχου»- αλλά και της ΕΕ για να ματαιώσει τα σχέδια της Αγκυρας για ολικό εκτουρκισμό του βορείου τμήματος της νήσου. Επί της ουσίας, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο που κρατά μισό αιώνα και της Ρωσίας στην Ουκρανία που κινητοποίησε άμεσα ολόκληρο τον δυτικό μηχανισμό. Μόνο υποκρισία και συμφέροντα υπάρχουν, που θυματοποιούν αδυνάτους, όπως η Κύπρος…