Κύριε Διευθυντά,

Στις 14 Σεπτεμβρίου το 1972 πριν από 50 χρόνια περίμενα στο αεροδρόμιο της Βοστώνης την οικογένειά μου, την σύζυγο μου Κλεάνθη και τα 3 παιδιά μας Γιώργο, Σωτήρη και Γιάννη. Εγώ είχα έρθει στην Αμερική την ίδια χρόνια στις 6 Φεβρουαρίου το 1972 και τους έκανα την πρόσκληση. Ξεκίνησαν για το μεγάλο και μακρινό ταξίδι τρία ανήλικα παιδιά με συντροφιά μόνο την μητέρα τους από το ορεινό χωριό, το Μέγαρο Γρεβενών, για τη Βοστώνη των ΗΠΑ. Η χαρά και η αγωνία μου ήταν μεγάλη για να αγκαλιάσω και να καλωσορίσω την οικογένειά μου στην καινούργια και φιλόξενη χώρα, την Αμερική.

Ο μικρότερος γιος μου, ο Γιάννης, ήταν 5 χρόνων τότε και όπως πήγα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, μου ξέφυγε απ’ τα χέρια μου γιατί δεν με γνώρισε, είχε 8 μήνες να με δει και έτρεχε σαν άγριο κατσικάκι στους χώρους του αεροδρομίου, και τον κυνηγούσα να τον πιάσω. Παλιές και αξέχαστες αναμνήσεις που μένουν βαθειά χαραγμένες για πάντα στη ζωή. Μετά από τρεις ημέρες στην Αμερική τα παιδιά μας τα γράψαμε στο σχολείο της γειτονιάς στην πόλη του Λόουελ της Μασαχουσέτης χωρίς να ξέρουν ούτε μία λέξη αγγλική. Οι δασκάλες και οι δάσκαλοι όμως τ’ αγκάλιασαν με αγάπη σαν να ήταν τα δικά τους παιδιά, και πολύ γρήγορα ξεκίνησαν να μαθαίνουν τη γλώσσα και τον τρόπο ζωής στην καινούργια τους χώρα. Αυτό θα πει Παιδεία, αυτό θα πει Δημοκρατία, σε τούτη τη μεγάλη και φιλόξενη χώρα με τα καλύτερα Πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο! Ενα από αυτά τα παιδιά σήμερα βρίσκεται στην κορυφή της επιστήμης, στις ιατρικές έρευνες που κάνει για πολλά χρόνια, για τις καρδιακές παθήσεις και τα φάρμακα, και το όνειρό του είναι να βοηθήσει για μια καλύτερη και πιο υγιή ζωή των συνανθρώπων!

Τελειώνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι η επέτειος των 50 χρόνων στην Αμερική για μένα είναι διπλή γιορτή γιατί 50 χρόνια είμαι αφοσιωμένος αναγνώστης και συνδρομητής χωρίς διακοπή στην έγκυρη εφημερίδα της Ομογένειας, τον « Εθνικό Κήρυκα» των 107 χρόνων! Ευχαριστώ!

Χρήστος Τσιμήκας

Dracut, MA