Σαράντα δύο χρόνια (ούτε ένα, ούτε δύο δηλαδή) την είχε κλεισμένη μέσα στο διαμέρισμα στη Λάρισα την κόρη της μια 76χρονη και η τραγωδία αποκαλύφθηκε μόλις η μάνα αποδήμησε εις Κύριον. Είμαι βέβαιος ότι πλέον τα στόματα θα λυθούν και όλοι θα αρχίσουν να λένε τι ήξεραν. Ιδίως στις μικρές κοινωνίες όλοι ξέρουν τι γίνεται, σε βαθμό που καμιά φορά αναρωτιέσαι αν αυτό που λέμε «ιδιωτικότητα» υπάρχει. Τώρα όμως και να μιλήσουν είναι αργά. Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει ως κοινωνία είναι γιατί δεν μιλούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το κακό είναι ότι θα «προβληματιστούμε» μια-δυο ημέρες και μετά θα ασχοληθούμε με οτιδήποτε άλλο, ώσπου βέβαια να εμφανιστεί κάποια παρόμοια περίπτωση.

Μυστήρια

Δεν θα υποπέσω στον πειρασμό της γκρίνιας, το αναφέρω μόνο όμως ως γεγονός: η ακρίβεια στον τουρισμό είναι κάτι το πρωτοφανές. Χθες ήρθα σε επαφή με ακτοπλοϊκά εισιτήρια. Σοκ. 30-40% πιο πάνω σε σχέση με πέρυσι. Για να μεταφέρεις ένα αυτοκίνητο σε νησί χρειάζεσαι το λιγότερο 100 ευρώ. Αρα μια τετραμελής οικογένεια (αν υπολογίσουμε το εισιτήριο κατ’ άτομο στα 60 ευρώ) θέλει μόνο για μεταφορά 600 ευρώ. Και η διαμονή; Αλλη πληγή από εκεί. Με 100 ευρώ τη βραδιά δεν βρίσκεις ούτε αποθήκη (κατά κυριολεξία). Με όλα αυτά ως δεδομένα υπάρχει ένα μυστήριο: πώς γίνεται και τα πάντα είναι κλεισμένα; Στα ακτοπλοϊκά υπάρχουν δρομολόγια για τα οποία οι πράκτορες σε ενημερώνουν ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια ούτε για δείγμα. Ως προς τα καταλύματα, υπάρχουν νησιά (και δεν εννοώ τα συνήθη ύποπτα Μύκονο και Σαντορίνη) που σε λίγο θα αναρτήσουν ταμπέλα στο λιμάνι τους που θα λέει ότι δεν χωράει ούτε μισός επισκέπτης. Μήπως τελικά είμαστε πλούσιοι στην Ελλάδα και δεν το έχουμε πάρει μυρωδιά;