Το άγριο της τρικυμίας κύμα πολλούς φοβίζει και μελαγχολεί.
Του διπλανού όμως ο αγώνας με της καθημερινότητας την δίνη
η μέσα σε θαλασσοταραχή που το σκάφος του τσακίζει
πάνω σε βράχια γλιστερά όπου να πιαστεί δεν βρίσκει πουθενά,
μας αφήνει αδιάφορους ή και τυφλούς συνειδητά.

Σπάνια ένας Σαμαρείτης να βρεθεί,
από το λιμάνι το απάνεμο που του χάρισε η ζωή
ένα σωσίβιο να του ρίξει, ένα μακρύ σχοινί, βοήθειας χέρι να απλώσει,
τον άγνωστο έρμαιο να μην αφήσει στην τύχη του την φθονερή.

Αλλοίμονο!
Της σκέψης μας ο ξεπεσμός.
Της φύτρας μας ο νους ο πονηρός, σπόρος σκληρός,
Δικαιολογία βρίσκει πάντα για την αδιαφορία
που φυτρώνει και βλασταίνει μέσα σε καρδιά κρύα.