Αραγε υπάρχουν «στρατηγικές» για να καταφέρουμε να ζούμε σαν πλάσματα που δεν στοιχειώνονται, αλλά ενσωματώνουν τον θάνατο στη ζωή τους; Εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, ταγμένοι ή μη στον Θεό του ο καθένας, πόσο εύκολο είναι να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε την ευθραυστότητά μας και να την κάνουμε λιγότερο επώδυνη για τον εαυτό μας; Πεθαίνουμε και ανοίγουμε δρόμο για τις νέες γενιές. Με αυτόν τον τρόπο, ο θάνατός μας και ο θάνατος όλων των άλλων, εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πρότυπο ζωής που αυτό, με τη σειρά του, του δίνει ένα νόημα ή ένα σκοπό μέσα στο αιώνιο Σύμπαν. Να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, που διαλύεται σε κάτι ασύλληπτα μεγαλύτερο, ώστε να νιώθουμε καλύτερα για την προσωπική μας εξαφάνιση ή την εξαφάνιση των αγαπημένων μας ανθρώπων. Ο θάνατος δεν είναι εύκολος και δεν τολμώ να τον αγγίξω με απλουστεύσεις, γιατί είναι πολυδιάστατος, ιδιοφυής, απρόβλεπτος και πολλές φορές, τόσο «κακός» και αναπάντεχα αναγκαίος, όταν η ασθένεια ή τα γηρατειά εγκαταλείπονται στην διάθεσή του.

Δραματικά «εκδικητικός» γίνεται, όταν δεν αφήνει τα θύματά του να εκπληρώσουν την τροχιά μιας ζωής. Απλά την σταματά. Με αυτό τον απότομο τερματισμό της ζωής και την διαχείρισή του, ξεκινά το σημερινό μας τεύχος με ένα ιδιαίτερα συγκινητικό αφιέρωμα σε γονείς που έκαναν δωρεά τα όργανα των παιδιών τους, στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων του Νοσοκομείου  Πατρών, προσφέροντας ζωή σε άλλους νέους ανθρώπους, που δεν θα υπήρχαν σήμερα αν οι γονείς αυτοί δεν κατανοούσαν πόσο μεγαλειώδες είναι, όταν χάνεις μια ζωή μέσα από το σπιτικό σου, να δίνεις εσύ ο ίδιος την δυνατότητα να σωθούν πολλές άλλες.

Οι 14 οικογένειες που έζησαν την τραγωδία της απώλειας των παιδιών τους,  δώρισαν την καρδιά, τον πνεύμονα, τα μάτια, τους νεφρούς, το ήπαρ και τους ιστούς τους, στην ΜΕΘ Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών με αποτέλεσμα να σωθούν ασθενείς που έχρηζαν μεταμόσχευσης οργάνων και να συνεχίσουν να συμμετέχουν απρόσκοπτα στη ζωή.

Σε μια εκδήλωση με τίτλο «Το όνομά μου είναι Ζωή», που έγινε τον Οκτώβριο του 2022 στην Ναύπακτο, και για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με τον πρωτοπόρο εμπνευστή της ιδέας, τον Δρα Ανδρέα Ηλιάδη, διευθυντή της ΜΕΘ Παίδων του Νοσοκομείου Πατρών, την συνοδοιπόρο του και βασική οργανώτρια της εκδήλωσης κ. Παξινού, υπεύθυνη της Ομάδας Εθελοντών «ΣυνΑνθρωποι», τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μακύνειας, την Κοινότητα Ναυπάκτου και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, προς τιμήν 14 οικογενειών παιδιών δοτών οργάνων, έγινε φανερό, ότι η δωρεά οργάνων είναι μια απόφαση που εξιλεώνει τον βίαιο ακρωτηριασμό του οριστικού αποχωρισμού  και σαν ύψιστη μορφή ανθρωπιάς, προσφέρει μια στιγμή έστω γαλήνης στην απόλυτη κατάρρευση, που ακολουθεί τον θάνατο του λατρεμένου παιδιού.

Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον Κόσμο, που έχουν ευεργετηθεί από μια επιτυχημένη μεταμόσχευση και εκατομμύρια ακόμα που περιμένουν τη σωτηρία. Το χάσμα, όμως, μεταξύ των διαθέσιμων οργάνων προς μεταμόσχευση και του αριθμού των ασθενών στις λίστες αναμονής αποτελεί μεγάλο και δισεπίλυτο πρόβλημα. Κάθε χρόνο πεθαίνουν 3.000 άνθρωποι στην Ευρωπαϊκή Ενωση περιμένοντας το μόσχευμα, που θα τους χαρίσει τη ζωή.

Στην Αμερική, στους 100.000 ανθρώπους που περιμένουν να κάνουν μεταμόσχευση, μόνο το 50% θα είναι οι τυχεροί να επιζήσουν. Το σύστημα δωρεάς οργάνων στις ΗΠΑ έχει σχεδιαστεί για να σώσει όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές, αλλά υπάρχουν ανισότητες τεράστιες, που εγείρουν ζητήματα δικαιοσύνης. Ανθρωποι έγχρωμοι, άτομα χαμηλότερης κοινωνικοοικονομικής κατάστασης και γυναίκες, λαμβάνουν μοσχεύματα με χαμηλότερο ρυθμό από τον γενικό πληθυσμό και είναι επίσης πιο πιθανό να περιμένουν περισσότερο για ένα όργανο από ασθενείς με παρόμοια ιατρικά προβλήματα, που αυτό συνεπάγεται, σαν επακόλουθο, τον θάνατό τους. Στην Ελλάδα τα ποσοστά δωρεάς οργάνων είναι δραματικά χαμηλά. Εκατοντάδες ασθενείς βρίσκονται κάθε χρόνο σε λίστες αναμονής, και δυστυχώς κάποιοι από αυτούς είναι καταδικασμένοι να χάσουν τη ζωή τους, πριν βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα. Πολλοί ασθενείς αναγκάζονται να καταφύγουν στο εξωτερικό, προκειμένου να βρουν λύση και ξοδεύουν περιουσίες εκατομμυρίων, για να σώσουν την ζωή του αγαπημένου τους προσώπου. Ο «Εθνικός Κήρυκας» στο «Περιοδικό» του τιμά τις 14 οικογένειες και κάθε έναν άνθρωπο ξεχωριστά, που είχαν την ευαισθησία, την εξυπνάδα και την καλλιέργεια να γκρεμίσουν τις προκαταλήψεις και τους φόβους και να προσφέρουν «κομμάτια ζωής» από το νεκρό σώμα του παιδιού τους και των αγαπημένων τους, κάνοντας ευτυχισμένους άλλους ανθρώπους γύρω τους, μέσα από την δική τους απόλυτη δυστυχία. Σε αυτές τις μανάδες και τους πατεράδες, τους άυπνους της νύχτας, που τα όνειρά τους γίναν δάκρυα που καταπίνονται από την θανατηφόρα πραγματικότητα, δεν τους ευχόμαστε. Μόνο τους παρακαλούμε να αντέχουν και να σκορπούν το παράδειγμά  τους σε κάθε γωνιά που περνούν, σε κάθε δρόμο που περπατούν, σε κάθε άνθρωπο που συναντούν. Η ζωή πρέπει να συνεχίζεται, όχι μόνο μέσα από την γέννηση, αλλά και μέσα από τον θάνατο.

Σήμερα τιμούμε, εκ μέρους της εφημερίδας και όλης της Ομογένειας, τα παιδιά που έγιναν δότες και τις οικογένειές τους: Δημητρίου, Μάσσια, Καϊάφα, Γιαννακού, Σπάη, Σιάμου, Ρόκκα, Αβραμίδου, Λίγκα, Ταμανίδη, Φειδάκη, Φάντο, και τις δυο ανώνυμες οικογένειες Ρομά.