Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται η απαξίωση του Ανώτατου Δικαστηρίου στις ΗΠΑ, οι δικαστές του οποίου όχι μόνο έχουν πολιτικοποιήσει έκδηλα τις αποφάσεις τους, αλλά και δεν παραιτούνται υποθέσεων όταν έχουν αντικρουόμενο συμφέρον.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα: Η «New York Times» αποκάλυψε πως εταιρείες έδωσαν εκατομμύρια δολάρια σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που συνδέεται με το Ανώτατο Δικαστήριο σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν πρόσβαση και επιρροή από τη Δικαιοσύνη.

(Τεύχος 31ης Ιαν. 2023 με αρθρογράφο τον Steve Eder).

Στη συνέχεια, αποκάλυψε πως η σύζυγος του επικεφαλής της δικαιοσύνης Τζον Ρόμπερτς, Τζέιν Σάλιβαν Ρόμπερτς (Jane Sullivan Roberts), υπεύθυνη προσλήψεων υψηλού δυναμικού εταιρικού δικαίου, πληρωνόταν εκατομμύρια σε προμήθειες από εταιρείες με υποθέσεις ενώπιον των δικαστών.

Αλλο παράδειγμα, και μάλιστα επαναλαμβανόμενο: Ο δικαστής Κλάρενς Τόμας, αρνείται επανειλημμένα να παραιτηθεί από υποθέσεις σχετικά με τις εκλογές του 2020, παρόλο που η σύζυγός του, Τζίνι, προσπάθησε να τις ανατρέψει, έχοντας συνταχθεί στο πλευρό των αρνητών.

Διόλου άσχετο το ότι ο σύζυγος της δικαστού Εμι Κόνεϊ Μπάρετ (Amy Coney Barrett) μόλις άνοιξε ένα γραφείο στην Ουάσιγκτον για το δικηγορικό του γραφείο στην Ιντιάνα.

Το 2019, η δικαστής Ελενα Κάγκαν (Elena Kagan) είπε στο Κογκρέσο ότι η ανώτατη δικαιοσύνη «μελετούσε σοβαρά» την υιοθέτηση ενός κώδικα δεοντολογίας, αλλά η «Washington Post» μόλις ανέφερε ότι οι δικαστές δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε συμφωνία για έναν κώδικα δεοντολογίας.

Πάνω από 200.000 άτομα κινητοποιήθηκαν πολύ πρόσφατα για να ζητήσουν από το Κογκρέσο να εγκρίνει τον Νόμο Δεοντολογίας, Απαλλαγής και Διαφάνειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απαιτώντας από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας να ακολουθεί τους βασικούς κανόνες αποκάλυψης και απαλλαγής (disclosure and recusal).

Επίσης, ο ισχυρός Αμερικανικός Δικηγορικός Σύλλογος έχει ταχθεί υπέρ της υιοθέτησης ενός κώδικα δεοντολογίας από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Και έτσι η Αμερική αλλάζει. Οχι προς το καλύτερο και μέρος της ευθύνης ανήκει στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Είναι αυτό που με μεγάλη ευκολία λόγω της υπερσυντηρητικής του πλειοψηφίας εξαλείφει δεκαετίες προόδου της αμερικανικής δημοκρατίας. Περιορίζει τα δικαιώματα ψήφου, τα δικαιώματα άμβλωσης, τα πολιτικά δικαιώματα, επιτρέπει την χωρίς κανόνες οπλοκατοχή, και αφήνει αιχμές ότι θα περιορίσει και πολλά ανθρώπινα δικαιώματα όπως του γάμου του ιδίου φύλλου, τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου και εις Θεός ξέρει.

Ετοιμο πάντα να αποδεχθεί οπισθοδρομικές διατάξεις είναι να απορεί κάποιος πού βαδίζει η Δικαιοσύνη στη χώρα.

Μόνος φραγμός οι πολίτες με την ψήφο τους. Αν ξέρουμε πού μας οδηγεί η ψήφος μας τότε γινόμαστε και συνδιαμορφωτές της πορείας της χώρας. Γιατί δεν είναι όλα κομματικά, ούτε μπλε και κόκκινα.