Καλημέρα από την συννεφιασμένη Αθήνα, που έχει την ψύχρα της (έως κρύο) και περιμένει βροχούλα. Το καλό (ή κακό για τους επαγγελματίες) πως η κίνηση είναι περιορισμένη και λιγότερη από την αντίστοιχη των Χριστουγέννων.

Κάθε χρόνο έχουμε μάθει να κάνουμε μία ανασκόπηση των αθλητικών γεγονότων και στο τέλος να βγάζουμε τον ή την σημαντικότερη μορφή του χρόνου. Πολλοί λένε τον Γιάννη, άλλοι τον Τεντόγλου, άλλοι το πόλο των ανδρών, άλλοι τον έναν, άλλοι τον άλλον. Για μένα όμως αλλού είναι οι κορυφαίοι και όχι εκεί που τα έχουν όλα και συνθήκες τέτοιες που με ταλέντο και δουλειά φτάνεις ψηλά. Αλλά εκεί που δεν έχουν τίποτα, τρέχουν μόνοι τους, παλεύουν μόνοι, «ματώνουν» οικονομικά μόνοι τους και κάθε μέρα μοχθούν για ένα όνομα, για μία σημαία, για μία ιδέα…

Οπως τα μέλη της Επιτροπής του Ελληνο-Ορθόδοξου Πρωταθλήματος Μπάσκετ της Αρχιεπισκοπής, που πέρασαν από όλα τα στάδια για να κρατήσουν ζωντανό το πρόγραμμα. Ηταν οι πρώτοι που έβαλαν «λουκέτο» για να προστατεύσουν τα παιδιά και τους γονείς από τον κορωνοϊό. Προσπαθούσαν κάθε μέρα να βρουν τρόπους για την επιστροφή έστω και με λίγα παιχνίδια. Και το κατάφεραν. Και φέτος έκαναν το μεγάλο βήμα πάντα με κάθε προφύλαξη και προσοχή. Ξεκίνησαν ξανά το Πρόγραμμα και το κράτησαν με αυστηρούς κανόνες για το καλό όλων: Των παιδιών, των γονέων, των φίλων, του Προγράμματος, της Αρχιεπισκοπής, του Ελληνισμού, της Ομογένειας. Μόνο συγχαρητήρια κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για τους ανθρώπους της Επιτροπής του GOBL.

Οπως η Δόξα Νέας Υόρκης, που μπορεί να φαίνονται ο Πολύκαρπος «Τσόλο» Γράφας, ο Γιώργος Κατέχης και τα καλόπαιδά τους στον αγωνιστικό χώρο, όμως πίσω τους είναι μία καλοκουρδισμένη μηχανή που λέγεται διοίκηση και παρέχει τα πάντα για να μπορεί η Δόξα να «πετάει» στο γήπεδο. Μία διοίκηση που κάνει ό,τι χρειάζεται για να παράγει έργο χωρίς να φαίνεται και χωρίς να θέλει να φανεί.

Οπως ο Αστέρας GCC που ξαναγεννήθηκε και κάνει πολύ και σημαντική δουλειά. Με πολλά Ελληνόπουλα, σ’ ένα δύσκολο πρωτάθλημα απέναντι σε έμπειρους αντιπάλους κρατάει πολύ ψηλά τη φανέλα και το ελληνικό στοιχείο. Πρώτη της χρονιά, πρώτης της σεζόν και η ομάδα έχει κερδίσει σεβασμό και εκτίμηση από φιλάθλους και αντιπάλους.

Οπως οι παράγοντες των ομάδων μας όπως ο Πέτρος Λαγωνίκας, ο Τάκης Ρίζος, ο Νικόλας Μπάρδης, που χωρίς βάσεις, χωρίς έσοδα, χωρίς κέρδη, χωρίς διακρίσεις, χωρίς πακτωλό χρημάτων στην τσέπη τους κρατούν «ζωντανές» τις ομάδες τους με πολύ κόπο, κούραση, κόστος, ιδρώτα. Μόνο με… χασούρα στο πορτοφόλι τους και χωρίς να περιμένουν κάποιο όφελος κάθε Σαββατοκύριακο είναι εκεί, στα γήπεδα, να βλέπουν στις ομάδες τους το ελληνικό όνομα και την γαλανόλευκη. Αυτό είναι το κέρδος τους. Η χαρά στα μάτια τους, στην καρδιά τους, στο μυαλό τους, στη συνείδησή τους.

Οπως οι φίλαθλοι που πηγαίνουν στα γήπεδα για να δουν τις ομάδες, είτε έχουν ντέρμπι «αιωνίων», είτε με εύκολο αντίπαλο, είτε Κύπελλο, είτε πρωτάθλημα. Μπορεί να μην συγκεντρώνονται χιλιάδες όπως τις παλιές καλές εποχές, αλλά σήμερα έχει μεγαλύτερη αξία. Σε μία εποχή που δύσκολα μία ομάδα μας φτάνει σε πραγματικά μεγάλη διάκριση και χωρίς να βλέπουν παικταράδες όπως Παπαϊωάννου και άλλοι οι φίλαθλοι πηγαίνουν για την πλάκα, την χαρά, την αδελφότητα, τον Ελληνισμό.

Οπως του Σωκράτη Σελλά που με δικές του ενέργειες κατάφερε να φέρει τις Ακαδημίες του Ολυμπιακού Πειραιά στην Ομογένεια και να τραβήξει ακόμα περισσότερα Ελληνόπουλα στο γήπεδο και στον αθλητισμό. Και μάλιστα με το όνομα και τη στήριξη του Ολυμπιακού που για πρώτη φορά αποκτά Ακαδημίες στη Νέα Υόρκη.

Μα πάνω από όλους, οι γονείς των παιδιών του Ελληνο-Ορθόδοξου Πρωταθλήματος Μπάσκετ της Αρχιεπισκοπής που βάζοντας τον εαυτό τους κάτω από το «θέλω» των παιδιών και της Επιτροπής τρέχουν κάθε Σαββατοκύριακο στα κλειστά γήπεδα. Αφήνουν πίσω πολύτιμο χρόνο ξεκούρασης, ηρεμίας, γαλήνης από μία πολύ κουραστική και απαιτητική εβδομάδα στη δουλειά οι γονείς των παιδιών κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, δίνουν χωρίς να ζητούν τίποτα. Και αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι και σημαντικοί στυλοβάτες του αθλητισμού της Ομογένειας.

Ολοι εμείς οι απλοί άνθρωποι του Ελληνισμού οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ και σεβασμό σ’ αυτούς τους ανθρώπους -και σε πολλούς άλλους στο παρελθόν- που κάνουν και θυσιάζουν τα πάντα για την Ομογένεια και τον Ελληνισμό.

Για όλους εσάς, για τις οικογένειές σας και για όλους τους ομογενείς εύχομαι ολόψυχα και προσεύχομαι το 2022 να σας δώσει υγεία, υγεία, υγεία, υγεία, υγεία, υγεία… και πάλι υγεία. Με όλα αυτά που περάσαμε, περνάμε και θα περάσουμε η υγεία είναι αυτό που χρειάζεται σε όλους σας για να έχετε ευτυχία, χαρά, αγάπη και ό,τι επιθυμεί ο καθένας σας.

Ευχαριστώ…