Δούλεψε πολύ
πληγώθηκε, στόχευσε ψηλά
μα σαν την κορυφή επάτησε, τα πόδια του από την ανηφόρα πονεμένα τα δάκτυλα από τα σκαρφαλώματα τρέχουνε αίμα.
Τα άνθη τα ευωδιαστά και τους καρπούς που έχει μπροστά δεν τα βλέπει ούτε να τα χαρεί μπορεί.

Το βλέμμα του έχει συνηθίσει καχύποπτα για παγίδες, φίδια, κακοτοπιές, ολόγυρά του να κοιτά. Δεν ακούει τα πουλιά που ξέγνοιαστα κελαηδούνε στων δένδρων τα κλαδιά.
Αγκάθια φουντώνουν στη νεκρωμένη του καρδιά.
Ενα χαμόγελο πικρό μένει στα χείλη τα χλωμά. Στένεψε η σκέψη, κι ο νους του δυστυχή, έχει προγραμματιστεί ποτέ να μην λησμονεί. Μέσα στου μυαλού τις κακοτράχαλες σπηλιές ο αντίλαλος του αγώνα του αντηχεί.Η σκόνη από την αυγούλα την χρυσή που τις χούφτες γιόμιζε κάθε πρωί, έχει ολότελα χαθεί.
Είναι του ανθρώπου η μοίρα που όρισε η ευτυχία, σαν το ψάρι από τα χέρια γρήγορα να ξεγλιστρά;