Αγοράζω, αγοράζω ρούχα, κοσμήματα
το κορμί μου να ντύσω να στολίσω,
του καταναλωτισμού και του συρμού την προσταγή
πιστά ν’ ακολουθήσω, δίχως σκέψη, αιδώ ή λογική.
Με της αναπόφευκτης παροδικότητας την σφραγίδα,
τα λάθη του κορμιού να κρύψω,
τον καλύτερο εαυτό στους γύρω μου να επιδείξω.
Σπόρους από ανθοφόρα στην Σαχάρα συνήθισα να σκορπίζω.

Για την ψυχή,
αυτό το αόρατο, ανέγγιχτο, το άγνωστο, το άυλο,
την ζωντανή ιδέα, που αέναα αναπνέει των αιώνων
την ανάσα, το πιο σημαντικό που στ’ αλήθεια είμαι
τι μου πουλάνε, τι διατίθεται, τι το καινούργιο αποκτώ;
Οπου σταθώ, σκουπίδια, λάσπη, δυσοσμία.

Σαν το χρυσόψαρο στο αγκίστρι
που την λευτεριά του λαχταρά,
ονειρεύομαι την μέρα που το μεγάλο «Οχι» μου θα πω,
θα αρχίσω ν’ απορρίπτω, ν’ αχρηστεύω, να πετώ,
τον ουρανό δίχως ενοχές, άφοβα πια να κοιτώ.
Οπως γεννήθηκα να μείνω: Αθώα, ανεπιτήδευτη, αγνή, απονήρευτη, ανυστερόβουλη, απροσποίητη, άκακη, αγαθή,
χωρίς στολίδια ψεύτικα, απατηλά, σαν του αγρού
τα άνθη που μια έχουν φορεσιά, μα ολόγυρα σκορπίζουν
την γλυκιά τους μυρουδιά.
Οπως τα μωρά, να χρειάζομαι μονάχα λίγο γάλα για τροφή
και μια κουβερτούλα απαλή, ολοκάθαρη, ζεστή, λευκή.
Οπου καταφύγιο θα βρίσκουν τα’ αγγελούδια
από τις αστραπές και την βροχή.