ΟΡΟΝΟ, ΜΕΪΝ – Μέσα σε ένα χρόνο, η κλιματολόγος του Πανεπιστημίου του Μέιν, Ζακλίν Γκιλ (Jacquelyn Gill), έχασε τη μητέρα της και τον πατριό της. Πάλεψε με τη στειρότητα, στη συνέχεια κατά τη διάρκεια έρευνας στην Αρκτική, εμφάνισε εμβολές και στους δύο πνεύμονες, μεταφέρθηκε σε μονάδα εντατικής θεραπείας στη Σιβηρία και παραλίγο να πεθάνει. Μεταφέρθηκε με αεροδιακομιδή στο σπίτι και αργότερα έκανε υστερεκτομή. Μετά χτύπησε η πανδημία.

Τα όσα πέρασε και η επιμονή της, είπε, την έκαναν να δεχθεί πολλά email και άμεσα μηνύματα στο Twitter «που με ρωτούσαν πώς να είμαι αισιόδοξη, ρωτώντας με, τι με κρατάει;».

Η Γκιλ είπε ότι έχει αποδεχτεί την ιδέα ότι είναι «η μαία του κλίματος όλων» και τους καθοδηγεί να ελπίζουν μέσα από τη δράση.

Η ελπίδα και η αισιοδοξία συχνά ανθίζουν στους ειδικούς που μοχθούν στα ζοφερά πεδία της υπερθέρμανσης του πλανήτη, του Covid-19 και της νόσου του Αλτσχάιμερ.

Ο τρόπος με τον οποίο επιστήμονες του κλίματος όπως η Γκιλ ή οι γιατροί των επειγόντων περιστατικών κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της πανδημίας Covid-19 αντιμετωπίζουν την καταθλιπτική καθημερινή τους εργασία, αλλά παραμένουν αισιόδοξοι, μπορεί να προσφέρουν βοήθεια σε απλούς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν έναν κόσμο που ξεφεύγει από την κανονικότητα, είπαν οι ψυχολόγοι.

«Νομίζω ότι είναι επειδή βλέπουν μια διέξοδο. Βλέπουν ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν», είπε η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Πενσυλβάνια, Τζάνετ Σούιμ (Janet Swim). «Η ελπίδα είναι να βλέπεις ένα μονοπάτι, παρόλο που το μονοπάτι φαίνεται πολύ μακριά».

Η Διευθύντρια του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών Ινγκερ Αντερσεν (Inger Andersen) είπε ότι απλά δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της χωρίς να είναι αισιόδοξη.

«Δεν θέλω να φανώ αφελής επιλέγοντας να είμαι ‘αισιόδοξη ρεαλίστρια’ αλλά η εναλλακτική λύση είναι είτε να κρατάς τα αυτιά σου και να περιμένεις την ημέρα της κρίσεως, είτε να κάνεις πάρτι ενώ παίζει η ορχήστρα στον ‘Τιτανικό’», είπε η Αντερσεν. «Δεν θέλω να συμμετάσχω σε κανένα από τα δύο».

Η Δρ Κριστίνα Γκοφ (Kristina Goff) εργάζεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στο Medical Center του Πανεπιστημίου του Τέξας και είπε κατά καιρούς ότι ένιωθε συγκλονισμένη κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Διατηρεί ένα φάκελο αρχείων στο σπίτι με μικρές σημειώσεις που λένε «α, έκανες τη διαφορά».

«Νομίζω ότι η μισή μάχη στη δουλειά μου είναι να μάθω να αντιμετωπίζω αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα πολύ συντριπτικό άγχος και να το μετατρέψω σε παραγωγικότητα και ανθεκτικότητα», είπε η Γκοφ. «Απλώς πρέπει να εστιάσετε σε αυτούς τους μικρούς τομείς όπου μπορείτε να κάνετε τη διαφορά».

Η νόσος του Αλτσχάιμερ μπορεί να είναι μια από τις πιο ζοφερές διαγνώσεις που μπορεί να μεταφέρει ένας γιατρός, μία όπου το μέλλον μπορεί να φαίνεται απελπιστικό. Ωστόσο, ο Δρ Ρόναλντ Πίτερσεν (Ronald Petersen), διευθυντής του ερευνητικού κέντρου Alzheimer της Mayo Clinic και ένας άνδρας που οι συνάδελφοί του περιγράφουν ως αισιόδοξο και παθιασμένο, δεν το βλέπει έτσι.

«Δεν νομίζω ότι είναι καταθλιπτικό. Δεν νομίζω ότι είναι ζοφερό. Είναι δύσκολο. Είναι προκλητικό», είπε ο Πίτερσεν. Αλλά «είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα από ό,τι πριν από πέντε χρόνια, πριν από 10 χρόνια».

Η κοινή τεχνική αντιμετώπισης αυτών των επιστημόνων είναι να κάνουν κάτι για να βοηθήσουν. Η λέξη που χρησιμοποιούν συχνά είναι «πρακτορείο». Ισχύει ιδιαίτερα για τους ερευνητές του κλίματος – που έχουν χαρακτηριστεί από πολιτικούς τύπους που απορρίπτουν την επιστήμη ως Κασσάνδρες.