Δεν μπορώ να καταλάβω τι μας έπιασε ως λαός και φέραμε τον Μητσοτάκη για πρωθυπουργό; Δεν ήταν ωραία που είχαμε τον Αλέξη μας στο Μέγαρο Μαξίμου και γελούσε όλος ο ντουνιάς με την αφεντιά μας; Που τον βάζαμε να μιλήσει με τον Βασιλάκη τον Κλίντον και που με τα αγγλικά (Λαμίας) που ξεστόμιζε έδινε άφθονο υλικό σε σατιρικές εκπομπές; Που παραλίγο το καλοκαίρι του 2015 θα βγαίναμε από το ευρώ και θα ξεκινούσαμε τις συναλλαγές με εκείνες τις φωτοτυπίες που του είχε προτείνει ο τότε φίλος του και υπουργός των Οικονομικών, Γιάνης Μπαρουφάκης; Που θα ευχαριστιόμασταν μακαρόνια και ρύζια που θα μας έστελνε ο μπαρμπα Σόιμπλε στο πλαίσιο της ανθρωπιστικής βοήθειας μετά την αποχώρησή μας από την ευρωζώνη;

Μα δεν ήταν τόσο υπέροχα όλα αυτά;

Μπορούν να συγκριθούν με την τωρινή κατάντια που η Ελλάδα γίνεται αναφορά στον διεθνή Τύπο μόνο για καλό; Που οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ; Που το ποσοστό ανεργίας στη χώρα από εκεί που κόντευε να πιάσει 30% πλέον ετοιμάζεται να πέσει σε μονοψήφιο νούμερο; Που η χώρα έχει γίνει αστακός και ο Ερντογάν από εκεί που θα ερχόταν μια νύχτα ξαφνικά, τώρα μας βλέπει στον ύπνο του; Δεν νομίζω να υπάρχει καμιά σύγκριση.

Αλέξης λοιπόν και πάλι Αλέξης. Ωστε να λυθεί η απορία και στον τελευταία Ελληνα για το πού θα το πήγαινε το έργο ο ηγέτης της αριστεράς και της προόδου.