Κύριε Διευθυντά,

Ερχεται ο ήλιος άλλη μια φορά πίσω απ’ τα ψηλά βουνά και θυμάμαι όλες αυτές τις απλές θεϊκές μορφές των χωριανών να γυρίζουν κουρασμένοι με τα άλογά τους φορτωμένα με τα αγαθά της ημέρας από την ευλογημένη γη για όλη την οικογένεια και για όσους έχουν ανάγκη περισσότερη από αυτούς.

Το πρώτο που έκαναν οι νοικοκυρές στο σπίτι ήταν να ανάβουν το τζάκι. Εβαζαν ξύλα στη σόμπα για περισσότερη ζεστασιά και μετά ετοίμαζαν το φαγητό έτσι απλά αλλά αρκετό για να δειπνήσει όλη η οικογένεια και αμέσως μετά τα μικρά παιδιά έβαζαν τα βιβλία και τετράδια στο τραπέζι για την προετοιμασία της αυριανής ημέρας.

Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε ακόμη τότε στο χωριό και είχαμε τις λάμπες πετρελαίου και ο κόσμος χωρίς την τεχνολογία νομίζω ήταν πιο ήσυχος και ευχαριστημένος και η ζωή κυλούσε με ηρεμία ψυχής.

Κούρνιασαν τα πουλιά σε απαγγερά και στεγνά βράχια να περάσουν τη βραδιά και το κρύο.

Χτύπησε από νωρίς η καμπάνα για τον Εσπερινό και η γριά Μαγδαληνή επήρε τον ανήφορο για το ερημοκκλήσι να ανάψει τα καντήλια της Παναγίας και της Αγίας Παρασκευής.

Με του βοριά το φύσημα έρχεται και η φωνή του γκιώνη από τα ψηλά κυπαρίσσια όλη τη νύχτα στην ηρεμία και γαλήνη του χωριού.

Θεέ μου, τι έγιναν όλα αυτά τα αξέχαστα χρόνια της φτώχειας μας;

Κυριάκος Στρατηγάκης

Γιόνκερς, ΝΥ