Ευχές, πολλές ευχές και από παντού μού ήλθαν την ημέρα της Πρωτοχρονιάς και εξακολουθούν να έρχονται από πολλούς φίλους, συγγενείς και γνώριμους και οι οποίες είχαν μία κοινή ευχετική συνισταμένη την εξής: «Υγεία, ευτυχία και ειρήνη». Πρόκειται για τρία πολύ ουσιαστικά στοιχεία ή μάλλον δώρα της ζωής τα οποία της προσδίδουν μία αλλιώτικη διάσταση.

Ξεχωρίζω την ευχή ενός φίλου από την Αθήνα με ευαισθησία ψυχής και με λόγο στοχαστικό ο οποίος ανάμεσα στα άλλα μου έγραψε: «Υγεία και ευτυχία σε όλους και προπαντός ‘Θεέ’ μου ειρήνη σ’ αυτόν τον Πλανήτη που ξέφυγε από την τροχιά του». Ηταν ένα πραγματικό άγγιγμα ψυχής η ευχή του, η οποία κρύβει ένα ανάκρασμα καρδιάς το οποίο με έκανε να διερωτηθώ καθ’ εαυτόν, άραγε γιατί ξέχασε ο κόσμος να αγαπά κι έμαθε να σκοτώνει;

Κι ακόμα, αλήθεια πού είναι η ειρήνη που τη λαχτάρησαν όλες οι γενιές των ανθρώπων; Γιατί παραμένει ανεκπλήρωτη η λαχτάρα του Θεού «και επί Γης ειρήνη;».

Εχω την αίσθηση πως η ειρήνη φαίνεται πως εκλείπει όλο και πιο πολύ από τον κόσμο μας, επειδή έχει πάψει η λόγωση και η νοηματοδότηση του βίου που εξασφαλίζονται με τον λόγο και τον διάλογο. Κι όπου πάψει η δυναμική του λόγου και του διαλόγου η οποία οδηγεί στην κοινωνία και επικοινωνία ανθρώπων και λαών, αρχίζει η αναμέτρηση με τη δύναμη των όπλων. Μ’ άλλα λόγια μιλούν τα όπλα τη δική τους εχθρική και αδυσώπητη γλώσσα. Ο άλλος παύει να είναι ο αδελφός, ο παράδεισός μας και γίνεται ο εχθρός, η κόλασή μας που πρέπει με κάθε τρόπο και μέσον να εξοντωθεί.

Σήμερα δυστυχώς διεξάγεται ένας αδυσώπητος και αιματηρός πόλεμος εν ονόματι της Θρησκείας. Ο στρατωνισμένος Ισλαμισμός στην πιο ακραία και φονταμενταλιστική του μορφή έχει καταντήσει ένας λοιμικός παραφθαρμένος θρησκευτισμός, ο οποίος πασχίζει να επιβληθεί με βόλια, με σφαίρες και με αίμα, δηλαδή με τρομοκρατία. Φαίνεται να μην υπάρχει ούτε το παραμικρό ίχνος υποψίας πως ένας Θεός αιμοδιψής και πολεμοχαρής που σκοτώνει δεν είναι και δεν μπορεί να είναι Θεός, οποιαδήποτε ονομασία κι αν του δοθεί.

Τι λέγω όμως; Μήπως δεν υπάρχει πόλεμος αιματηρός και φονικός κι ανάμεσα σε Χριστιανούς; Γιατί ξεχνούμε την έχθρητα, τις συρράξεις, τους σκοτωμούς και τη διαρκή εμπόλεμη κατάσταση στην Ιρλανδία ανάμεσα στους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Προτεστάντες; Χριστιανοί αυτοί! Φοβερό διότι από τη μια κρατούν τα όπλα στα χέρια και σκοτώνονται κι από την άλλη συνάμα απαγγέλουν την Κυριακή Προσευχή, δηλαδή το «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς», αφού είναι Χριστιανοί και οι δύο. Κι όμως η υποκρισία έχει λάβει τη μορφή ερέβους διότι από τη μια λένε «Πάτερ ημών» που σημαίνει ότι έχουν κοινό Πατέρα, τον Θεό και όσοι έχουν κοινό Πατέρα είναι αδέλφια, κι από την άλλη σκοτώνονται.

Διερωτώμαι πολλές φορές καθ’ εαυτόν μήπως εμφύλιοι «πόλεμοι» δεν γίνονται κι ανάμεσα στους Ορθοδόξους; Θυμίζω τη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας τον Απρίλιο του 2016 στην Κρήτη, την οποία «πολέμησαν», ναι πολέμησαν, με μανία και δυσείμονα μικρόνοια τέσσερις Ορθόδοξες Τοπικές Εκκλησίες, παρασυρμένες δυστυχώς από το Πατριαρχείο της Μόσχας το οποίο προχτές επιδόθηκε σ’ ένα ακόμα εκκλησιαστικό πραξικόπημα εισπήδησης στο Δευτερόθρονο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Αλλά ας έλθουμε πιο κοντά κι ας ρίξουμε μια ματιά σε γενικές συνελεύσεις ενοριών-κοινοτήτων μας ή σε συνεδριάσεις κοινοτικών συμβουλίων, όπου σε μερικές περιπτώσεις γίνεται εμφύλιος σπαραγμός σε τέτοιο μάλιστα σημείο που να διερωτάται κανείς αν αυτό το πράγμα μπορεί να λέγεται ενορία, δηλαδή τοπική εκκλησία ή κάποιος καφενειακός σύνδεσμος;

Μήπως η ειρήνη ξεκινάει εν πρώτοις από εμάς τους ίδιους και είναι μία διαρκής καλλιέργεια και καλλιέπεια ψυχής, ένα δώρημα και συνάμα ένα άθλημα;