Ηταν πραγματικά ανέλπιστο αυτό που έγινε την Κυριακή που ο Πάπας Φραγκίσκος, ο Επίσκοπος της πρεσβυτέρας Ρώμης επισκέφθηκε για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε χρόνια τη γεννήτρα γη μου, τη Λέσβο, και μάλιστα πολύ κοντά «ωσί λίθου βολήν» στο χωριό μου, τη Μόρια, στην τοποθεσία Καρά – Τεπέ εκεί που διαβιούν σήμερα δυόμισι και πλέον χιλιάδες πρόσφυγες κατατρεγμένοι από τους πολέμους, τα βασανιστήρια, τη φτώχεια και το βάσανο του εκπατρισμού.

Ναι, είναι ανέλπιστο αυτό που έγινε διότι δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ όλες αυτές τις χιλιάδες φορές που έχω περάσει από τον Καρά – Τεπέ από μικρός μαθητής του Γυμνασίου που πηγαίναμε με τα ποδήλατά μας με άλλους συμμαθητές μου από τη Μόρια στο Γυμνάσιο στη Μυτιλήνη και παίρναμε το λεωφορείο της γραμμής μόνο όταν έβρεχε και έκανε ανυπόφορο κρύο.

Αλήθεια πού να φαντασθώ τότε ότι ο Πάπας της Ρώμης θα καταδεχόταν να έλθει στο νησί μας, το χωριό μας, για να δώσει στοργή, παρηγοριά και στήριξη στους πρόσφυγες τους οποίους περιποιήθηκαν φρόντισαν και φροντίζουν οι πρόσφυγες της Λέσβου, που ξεριζώθηκαν από τη Σμύρνη, το Αϊβαλί, το Καμπακούμ, το Δικελί, τον Τσεσμέ και βγήκαν με τα καΐκια της προσφυγιάς λίγο πιο κάτω όπως έγραφα τις προάλλες στα προσφυγικά της Επάνω Σκάλας, εκεί στον Αη Νικόλα.

Συγκινήθηκα διαβάζοντας αυτά που είπε ο Φραγκίσκος στους πρόσφυγες: «Αδελφές, αδελφοί, είμαι και πάλι εδώ για να σας συναντήσω. Είμαι εδώ για να σας πω ότι είμαι κοντά σας. Είμαι εδώ για να δω τα πρόσωπά σας, για να σας κοιτάξω στα μάτια. Μάτια γεμάτα φόβο και προσμονή, μάτια που είδαν βία και φτώχεια, μάτια χαραγμένα από πολλά δάκρυα». Μήπως όμως αυτή δεν είναι η αποστολή του;

Θεόδωρος Καλμούκος