Κάθε χρόνο τα ίδια. Μια μικρή (ευτυχώς) μειοψηφία επιχειρεί να οικειοποιηθεί τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και τον συμβολισμό του. Στο όνομα δήθεν της Δημοκρατίας επιτρέπει την είσοδο στον χώρο και την κατάθεση στεφάνων μόνο σε όσους θεωρεί ομοϊδεάτες της – οι υπόλοιποι, πάλι για χάρη της «Δημοκρατίας» πέφτουν θύματα τραμπουκισμών.

Το Πολυτεχνείο, όμως, η ηρωική εκείνη πράξη της ελληνικής νεολαίας ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών πριν από 48 χρόνια δεν ανήκει σε λίγους, σε επαγγελματίες επαναστάτες, ανήκει σε όλους τους Ελληνες, σε όλους τους Ελληνες που τρέφουν γνήσια Δημοκρατικά αισθήματα και τα επιδεικνύουν κάθε φορά που παρίσταται ανάγκη χωρίς μάλιστα να τα διαφημίζουν – απλά γιατί ό,τι κάνουν δεν το κάνουν για διαφήμιση.

Είναι αυτοί οι Ελληνες που ανιδιοτελώς φώναξαν για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία θέλοντας μόνο στον τόπο μας να επιστρέψει η Δημοκρατία, που δεν επεδίωξαν να εξαργυρώσουν τις ηρωικές πράξεις τους, που δεν τις είδαν ως αγοραία επένδυση για το προσωπικό τους μέλλον.

Το γεγονός και μόνο όμως ότι αντί να εστιάζουμε στη μνήμη και τους συμβολισμούς αυτής της ημέρας εξακολουθούμε και δίνουμε μάχη για τα αυτονόητα (ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι υπόθεση και θέμα μόνο λίγων και μάλιστα πονηρών) μας υπενθυμίζει κάτι άλλο: ότι η Δημοκρατία είναι κάτι το πολύ δύσκολο και μια πολύ μεγάλη ευθύνη και ότι χρειάζεται συνεχής αγώνας και επαγρύπνηση για να μην χαθεί. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή ούτε η Δημοκρατία είναι δεδομένη, και πολλές φορές οι κύριοι αντίπαλοι και εχθροί της είναι αυτοί που κατά τα άλλα ομνύουν στο όνομά της.

Το Πολυτεχνείο και η επέτειός του είναι μια υπενθύμιση προς όλους μας ότι έχουμε χρέος για συνεχείς αγώνες για προκοπή ατομική αλλά και συλλογική, για μια καλύτερη ζωή, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κομματικές τοποθετήσεις, χρέος για έναν κόσμο πιο δίκαιο. Και το χρέος αυτό (που είναι συνάμα και δικαίωμα) δεν θα επιτρέψουμε να το καπηλεύονται λίγοι.