Aνθόσπαρτο τον δρόμο ονειρευτήκατε
όταν χέρι, χέρι πρωτοπιαστήκατε.
Στην πορεία,
σε ξέχωρους δρόμους αθέλητα βρεθήκατε.
Μάκρυνε, θάμπωσε το όνειρο
μέσα στην παγίδα που αφεθήκατε.

Ποιον το φταίξιμο βαραίνει δεν ρωτηθήκατε.
Κοιτώντας όμως πιο καλά, ένοχοι βρεθήκατε κι οι δυο.
Τα μάγια λύθηκαν. Μείνατε μόνοι στην ερημιά.
Νομίσατε πως από την μοίρα των πολλών
εσείς εξαιρεθήκατε.
Γερό σκαρί στο κύμα και στην μπόρα
ανθεκτικό θα αποδειχθεί, σκεφθήκατε.
Ομως γελαστήκατε.

Μην κλαις και μη λυπάσαι. Tα αχνάρια σας
πάνω σε ακρογιαλιές με αρώματα θαλασσινά αφήσατε.

Ανθούς ευωδιαστούς κορφολογήσατε
στην καρδιά σας μνήμες ευτυχίας κλείσατε
τη χαραυγή γνωρίσατε.
Τη θεϊκή της ομορφιά αχόρταγα χαρήκατε.
Μέσα στο χρυσαφένιο φως
σαν τους αθάνατους λουστήκατε.