Ως γνωστόν, η πολιτική του Απαρτχάιντ, δηλαδή ο αυστηρός διαχωρισμός κάθε εθνικής ομάδας στη βάση αυστηρών ρατσιστικών κριτηρίων, εφαρμόστηκε στη Νότια Αφρική επί δεκαετίες μέχρι το 1990.

Το αποτρόπαιο αυτό καθεστώς, ενώ παραχωρούσε στη λευκή μειονότητα κάθε πολιτικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό και πολιτιστικό προνόμιο, στερούσε αντίστροφα με νόμο και βία τα πάντα από την υπόλοιπη τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού της Νότιας Αφρικής με μόνη διαχωριστική βάση το χρώμα του δέρματός τους.

Τα πολλά εκατομμύρια του μαύρου πληθυσμού που διαβιούσαν σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή χιλιάδες χρόνια πριν από την έλευση των λευκών αποίκων τον 17ο αιώνα, όπως και η φυλετικά μικτή αλλά και η ινδική κοινότητα, υποχρεώθηκαν επί πολλές δεκαετίες να στερηθούν τη γη τους, αξιοπρεπή εκπαίδευση και όλα τα πολιτικά και άλλα θεμελιώδη δικαιώματα, αναγκασμένοι να διαβιούν χωριστά από τους λευκούς γενικά σε άθλιες συνθήκες.

Η διεθνής κοινότητα καταδίκασε την ακραία εκείνη μορφή φυλετικών διακρίσεων και κατέληξε στην επιβολή αυστηρών κυρώσεων κατά του ρατσιστικού καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής.

Οι κυρώσεις αυτές και η παγκόσμια κατακραυγή, παράλληλα με τον αγώνα του Νοτιο-Αφρικανικού λαού υπό την ηγεσία του Νέλσον Μαντέλα οδήγησαν το Απαρτχάιντ στην κατάρρευση και το τοποθέτησαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως ένα απαράδεκτο σύστημα ακραίας εκμετάλλευσης και φυλετικής διάκρισης.

Μπόρεσε όμως η ανθρωπότητα να αποκομίσει τα επιβαλλόμενα συμπεράσματα και μαθήματα από εκείνη την απαίσια μορφή ανθρώπινης καταπίεσης;

Η απάντηση δίνεται ίσως από την πρόσφατη είδηση για την μεταχείριση που επέβαλαν θεσμικά πλέον και ολοκληρωτικά, με νόμο και με βία, οι Ταλιμπάν και το «Ισλαμικό Εμιράτο» του Αφγανιστάν σε όλες τις γυναίκες της άτυχης αυτής χώρας.

Σε μια γενική διάκριση και προσβολή ενάντια στις γυναίκες όλου του κόσμου, στο μισό δηλαδή αριθμό του ανθρώπινου γένους, οι Ταλιμπάν, μεταξύ πολλών άλλων άκρως επαχθών διακρίσεων, απαγόρευσαν γενικά τη φοίτηση των γυναικών σε Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, περιόρισαν την προς αυτές διδασκαλία σειράς μαθημάτων στη μέση εκπαίδευση και βεβαίως ενέτειναν την επιβολή της αναχρονιστικής ενδυματικής κάλυψης των γυναικών συνεχίζοντας να επιβάλουν και την ποινή της δημόσιας μαστίγωσης.

Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι αυτή η μεσαιωνική, φανατική διακριτική μεταχείριση κατά του γυναικείου φύλου μόνο με το αποτρόπαιο παράδειγμα του Απαρτχάιντ μπορεί να συγκριθεί σε απανθρωπιά.

Αναμενόμενο και φυσιολογικό να διερωτηθεί κανείς πως πρέπει να αντιδράσει η ανθρωπότητα όταν, μετά τη μαύρη εποχή και εμπειρία του Απαρτχάιντ, είναι δυνατό σήμερα να επιφυλάσσεται τόσο βάναυση μεταχείριση στις γυναίκες, οι οποίες έπειτα από αιώνες καταπίεσης, έχουν επιτέλους επιτύχει ιστορικά βήματα εξίσωσης και χειραφέτησης ακόμη και στις πλέον μακρινές γωνιές του πλανήτη.

Είναι βέβαιο ότι φραστικές καταδίκες ή ημίμετρα αγανάκτησης και αποτροπιασμού του σκοταδισμού των Ταλιμπάν δεν αρκούν.

Οπως την εποχή του Απαρτχάιντ έτσι και σήμερα επιβάλλεται η διεθνής κοινότητα με αυστηρά και ουσιαστικά μέτρα να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο οπισθοδρόμησης και αναχρονισμού.

Η ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια είναι αδιαίρετες και η στέρησή τους από τις γυναίκες σε μια έστω σχετικά μικρή και απομακρυσμένη χώρα αποτελεί βάναυση παραβίαση μιας θεμελιώδους πανανθρώπινης αρχής και κατάκτησης που αφορά όλο τον πλανήτη.

Οπως τα χρόνια του Απαρτχάιντ έτσι και σήμερα πρέπει όλες οι χώρες να αντιδράσουν κατά τρόπο ουσιαστικό και αποφασιστικό εγείροντας ένα αποτελεσματικό φραγμό ενάντια στον σκοταδισμό και τον ρατσισμό για το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας.