Κύριε Διευθυντά,

Με τη ροή του χρόνου ήρθαμε πάλι στην άνοιξη και βλέπω εδώ γύρω τα πουλιά που μας έλειψαν όλο το χειμώνα να έρχονται μπουλούκια κάθε μέρα από τις νότιες περιοχές εδώ της Αμερικής και θα μας κρατούν συντροφιά τα πρωινά και τα δειλινά κοντά στο ηλιοβασίλεμα.

Φυτρώνει και πρασινίζει γρήγορα το χορτάρι στην ευλογημένη γη που θα γίνει τροφή στα ζώα και τα πουλιά εδώ κοντά στις λίμνες, που σε λίγο καιρό θα αρχίσουν να κάνουν φωλιές με τους νεοσσούς και την καινούργια γενιά.

Γράφοντας όλα αυτά έρχονται στο νου μου τα παλιά χρόνια και τα παιδικά μου χρόνια που μετά το σχολείο πήγαινα στο περιβόλι δίπλα στα καταπράσινα σιτάρια, τότε που ο πατέρας μου όργωνε το κτήμα του για να φυτέψει τα λαχανικά, τις ντομάτες και τα υπόλοιπα του καλοκαιρού για τη διατροφή της οικογένειας και όλα τα υπόλοιπα για τη χειμερινή περίοδο, τις πατάτες, τα κρεμμύδια και όλα τα αναγκαία για την οικογένεια.

Θυμάμαι εκεί στις φορτωμένες πορτοκαλιές και λεμονιές τα πουλιά που είχαν τις φωλιές και ασταμάτητα ετάιζαν τα μικρά τους όλη την ημέρα για τη συνέχεια της φυσικής ζωής, της τόσο αληθινής που μόνο χαμόγελα είχε κάτω από το βλέμμα του Θεού και της ευλογημένης γης. Οσα χρόνια και να περάσουν δεν πρόκειται να αλλάξου τις απλές φυσικές εικόνες.

Κυριάκος Στρατηγάκης

Γιόνκερς, ΝΥ