Δεν έχω καμιά αντίρρηση να ξεκινήσει μια συζήτηση για τις ευθύνες που έχουν οι κυβερνήσεις, και η παρούσα αλλά και οι προηγούμενες, στο θέμα της ασφάλειας των σιδηροδρόμων στην Ελλάδα. Πριν πάμε εκεί όμως δεν γίνεται να προσπερνάμε τα εγκληματικά (κατά κυριολεξία) δυστυχώς λάθη, που έγιναν (όπως φαίνεται και όπως τα έχει παραδεχθεί και ο ίδιος) από τον ίδιον τον σταθμάρχη. Καλώς ή κακώς (προφανώς κακώς, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα), το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα δεν στηρίζεται σε προηγμένα ηλεκτρονικά συστήματα για την ασφάλειά του. Στηρίζεται κυρίως στον ανθρώπινο παράγοντα. Με αυτόν τον παράγοντα, τον ανθρώπινο, πορευόταν εδώ και δεκαετίες και δυστυχήματα δεν υπήρχαν (με μικρές εξαιρέσεις βεβαίως, κάποιους σποραδικούς εκτροχιασμούς κατά βάσιν). Τι ήταν λοιπόν αυτό που έφερε το τραγικό αυτό δυστύχημα των Τεμπών; Ηταν το γεγονός ότι στο σταθμαρχείο της Λάρισας τη μοιραία νύχτα βρέθηκε ένας άνθρωπος που έκανε απανωτά λάθη. Εχετε υπ’ όψιν σας ότι και τα πιο προηγμένα συστήματα ασφαλείας να εγκαταστήσουμε, αν αυτός που θα τα εποπτεύει (διότι άνθρωπος θα τα εποπτεύει, δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε τέτοιο επίπεδο τεχνητής νοημοσύνης που να μην χρειάζεται άνθρωπος) δεν κάνει τη δουλειά του, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουμε. Με λίγα λόγια, να σταθούμε πρωτίστως και περισσότερο στα λάθη του σταθμάρχη, όχι για να βρούμε εξιλαστήριο θύμα και να λήξει η υπόθεση (άλλωστε τον θεωρώ και αυτόν θύμα, έχει καταστραφεί ουσιαστικά η ζωή του) αλλά για να βρούμε τρόπους οι υπάλληλοι που κάθονται σε τέτοιες καρέκλες να μην κάνουν τέτοιου είδους λάθη, ή να μην φτάνουν να καθίσουν σε τέτοιες καρέκλες άνθρωποι που ίσως να μην μπορούν. Αυτό βέβαια θα μας το απαντούσε η λεγόμενη αξιολόγηση, την οποία, όπως όλοι ξέρουμε, οι υπάλληλοι του δημοσίου με διάφορα προσχήματα την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Αυτή ίσως να μας έδειχνε ότι ένας άνθρωπος που για χρόνια ήταν αχθοφόρος δεν μπορούσε να γίνει μέσα σε μικρό διάστημα, περνώντας μια σχετική εκπαίδευση (ξέρουμε δε πώς είναι οι εκπαιδεύσεις στο δημόσιο) να γίνει σταθμάρχης και μάλιστα στον πιο δύσκολο και απαιτητικό σταθμό της χώρας. Οσο, λοιπόν, προσπερνάμε τις δικές του ευθύνες και πάμε κατευθείαν σε άλλο επίπεδο ευθυνών, το μήνυμα που στέλνουμε είναι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, ειδικά αυτοί που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, δεν έχουν καμία ευθύνη αφού αυτοί ό,τι και να κάνουν για όλα φταίει «το κακό το σύστημα» και «οι διαχρονικές ευθύνες των κυβερνήσεων».