Στο αποκορύφωμα μιας υπόθεσης που έχει συγκλονίσει ευλόγως τη γαλλική και τη διεθνή κοινή γνώμη το τελευταίο διάστημα βρέθηκε η σημερινή κατάθεση του δράστη από το βήμα του δικαστηρίου. Ο κ. Ντομινίκ Πελικό παραδέχθηκε το αδιανόητον για κάθε κοινό νου, ότι επί σειρά ετών νάρκωνε τη σύζυγό του και τη βίαζε τόσο ο ίδιος όσο και δεκάδες άλλοι άνδρες που έβρισκε μέσω διαδικτύου.

Ο κ. Πελικό ζήτησε συγγνώμη για τις αποτρόπαιες πράξεις του δηλώνοντας πως λυπάται για ό,τι έκανε. Τι αξία έχει όμως μία συγγνώμη για πράξεις απαράδεκτες για τη ζωή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπινου όντος όπως αυτές που συνθέτουν το προκείμενο κατηγορητήριο;

Την ίδια ώρα, στην απολογία του ο 71χρονος σήμερα άνδρας μνημόνευσε θλιβερά παιδικά ψυχολογικά τραύματα, μαρτυρώντας ότι ήδη από την πολύ πρώιμη ηλικία είχε υπάρξει και ο ίδιος θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και υπογραμμίζοντας τη σχέση αιτίου και αιτιατού μεταξύ αυτής και των αποκαλυφθεισών σήμερα πράξεων. Και προκύπτουν λοιπόν στο σημείο αυτό οι ακόλουθες σκέψεις:

Για ακόμη μία φορά αποκαλύπτεται σχέση μεταξύ φερόμενων ψυχολογικών τραυμάτων και πρόκλησης νέων, κατά τον γνωστό -υποστηριζόμενο από ειδικούς- σχηματισμό που θέλει τη βία να τείνει να αναπαράγεται. Και βεβαίως αυτό μόνο προβληματισμό μπορεί να προκαλέσει για τις πληγές της ψυχής που διαγράφουν τα δικά τους σκοτεινά μονοπάτια.

Παράλληλα βέβαια, η Δικαιοσύνη οφείλει να στέκεται στο πλευρό του εκάστοτε θύματος επιβάλλοντας κατ’ αναλογία και αντιστοιχία στο μέγεθος του διαπραχθέντος αδικήματος τις ποινές οι οποίες θα προσφέρουν την κατ’ ελάχιστον ηθική ικανοποίηση στο θύμα και τους οικείους του. Πόσο ελαφρυντική για την καταδίκη μπορεί να ιδωθεί μία τέτοια ομολογία ακόμη και μία εκδήλωση μεταμέλειας σε μία τόσο φρικιαστική ιστορία που έχει πλέον στιγματίσει καταλυτικά το βίο του θύματος;