Κύριε Διευθυντά,

Οπως πληροφορηθήκαμε, ο πρώην βασιλιάς της Ελλάδος Κωνσταντίνος απεβίωσε. Παλαιά οι άνθρωποι λέγανε πέθανε ο βασιλιάς ζήτω ο βασιλιάς. Ο όρος της βασιλείας στη σημερινή εποχή διαφέρει πολύ από πριν. Σαν παιδιά όταν ήμασταν μικρά μας άρεσε να ακούμε και να διαβάζουμε τις ιστορίες της βασιλοπούλας, του πεθαμένου πρίγκιπα κ.λπ. Εμείς οι εκπαιδευτικοί θεωρούμε απαραίτητο τα παιδιά να γαλουχούνται με τη φαντασία, τη διδασκαλία μιας ήρεμης, όμορφης, συναρπαστικής ιστορίας. Φυσικά σήμερα οι ιστορίες δεν είναι ίδιες με αυτές που διδάσκονται τα παιδιά, είναι διαστημικές, εκδικητικές, όλο καταστροφή. Και με τη δύναμη του Ιντερνετ αφοσιώνονται τα μικρά παιδιά τόσες ώρες που τους μιλάς και δεν δίνουν σημασία ή δεν σε ακούνε καθόλου.

Δεν ξέρουμε η επόμενη γενεά τι χαρακτήρα θα αποκτήσει, τι συναισθήματα και πώς θα είναι η κοινωνία του αύριο. Φυσικά οι βασιλικές ιστορίες είναι στα παραμύθια διότι οι άνθρωποι σήμερα δεν πιστεύουν στις δυναστείες και βασιλείες και όπως βλέπουμε όλο και λιγοστεύουν.

Στην Ελλάδα, όπως γνωρίζουμε, με δημοψήφισμα καταργήθηκε η Βασιλεία. Και η Ελλάδα είπα πως ήλθε στη Δημοκρατία όπως μας την έδωσαν από τον 5ον αιώνα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Οσον αφορά τον πρώην Βασιλιά της Ελλάδος, επειδή έζησα τα χρόνια που ήταν μικρός ο βασιλιάς, θυμάμαι, από μερικές φορές που έτυχε να βρεθώ σε κύκλους αθηναϊκής κοινωνίας που συμμετείχε και ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος, γλεντούσε σαν Ελληνας, αγαπούσε το γλέντι και χόρευε μαζί με όλους. Φυσικά ίσως κοντά στις πόρτες υπήρχαν υπασπιστές και η ασφάλειά του, όμως δεν διέφερε από τους άλλους νέους της εποχής.

Τρία πράγματα θα έλεγα πρέπει να λάβουμε υπόψη για την ιστορία και μόνο.

Πρώτον, ότι γεννήθηκε στην Ελλάδα, μιλούσε Ελληνικά και το ξέρουν όλοι αυτό (γλεντούσε και χόρευε και στα τραπέζια επάνω).

Δεύτερον, τιμούσε πάντα την Ελλάδα σαν Ολυμπιονίκης ιστιοπλοΐας. Εκείνη την εποχή πολλοί δεν γνώριζαν ούτε που βρίσκεται η Ελλάδα, μην κοιτάμε τα σημερινά δεδομένα, τον τουρισμό, την παγκοσμιοποίηση. Με όλα να έχουν αλλάξει η νίκη του βασιλιά τότε έδινε διαφήμιση υπέρ Ελλάδος. Μιλάμε για 60 και πλέον χρόνια πριν. Οσοι έχουν ζήσει στην Ελλάδα γνωρίζουν πολύ καλά τι χρόνια ήταν τότε, τι δυσκολίες υπήρχαν και πόσο ο κόσμος ερχόταν σε επαφή με άλλο κόσμο κυρίως στις επαρχίες.

Τρίτον, μετά το δημοψήφισμα, που αποφάσισε ο λαός στην Ελλάδα να μη διατηρήσει πλέον τη βασιλεία, νομίζω ότι φέρθηκε πολύ ήρεμα χωρίς να δημιουργήσει προβλήματα. Δέχτηκε την απόφαση του λαού της Ελλάδος. Ισως σαν άνθρωπος να μην του άρεσε, όμως σε κάθε συνέντευξή του, ακόμα και τελευταία, ακόμα και όταν τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι απαντούσε «ο λαός αποφάσισε, ο λαός αποφασίζει και εγώ δέχομαι τη θέληση του λαού πάντοτε». Ηταν ήρεμη απάντηση για όλους και για αυτούς που τον ήθελαν και για αυτούς που έβλεπαν την πραγματικότητα πιο ρεαλιστικά.

Ας είναι αιωνία του η μνήμη και η Ιστορία ας τον κρίνει με τον τρόπο που πάντα οι σελίδες της σκιαγραφούν τα γεγονότα.

Στέλλα Κοκόλη, M.Ed.
Νέα Υόρκη, ΝΥ