Κύριε Διευθυντά,

Όταν η γλώσσα μας εξασθενήσει, ποιο φάρμακο ξανά θα της δοθεί, τη βοηθήσει και την αναγεννήσει;

Εάν παγιδευτούμε στην αμέλεια και αδιαφορία, σαν δεύτερη Ελλάδα της Αμερικής όσον αφορά τη διαφύλαξη, τη διατήρηση και την ενίσχυση της γλώσσας μας διά μέσου νεοσύστατου Ελληνικού μας Πανεπιστημίου. Εάν, λέμε, δεν φθάσουμε στο σημείο τη φυλετική μας αυτή ταυτότητα να την εγκαταστήσουμε πλατειά και διακλαδωμένη, μέσα σε Ελληνικό μας Πανεπιστήμιο, ώστε, οι γενεές μας που θα ακολουθήσουν, να τη μάθουν, την εκτιμήσουν και συνεχίσουν, στη βιοπορεία της ελληνικότητάς των, πού θα πέσει το βάρος της απερισκεψίας και απραξίας;

Ασφαλώς στις προηγούμενες γενιές μας που δεν φρόντισαν εγκαίρως να σηκώσουν φρούριο της προστασίας, υπαρκτής αξιοπρεπούς συνεχικότητας, στο όχημα και ευφάνταστη άμαξα της γλώσσας μας απερίγραπτης πανεκφραστικότητας ανακάλυψης και άριστης περιγραφής των πάντων του περιβάλλοντός μας.

Να το προσέξουμε και καταλάβουμε. Να φυλαχτούμε για να μη χαθούμε.

Εκ του άλλου, τον Ελληνισμό δεν ατενίσαμε και συναντήσαμε σαν μετανάστες από Ελλάδα, στη χώρα των μεταναστών Αμερικής;

Ο Ελληνισμός παντού μετέχει στην καλλιτεχνική όψη της Αμερικής, στον λόγο της μέσα και γραφή.

Η Ομογένεια με ευστάθεια εγκαταστάθηκε ως Δεύτερη Ελλάδα της Αμερικής, με όλα τα γνωστά ιστορικά χαρακτηριστικά της, ανά αδελφότητες, κοινότητες και ξεχωριστές εκκλησίες της Ορθοδοξίας μας.

Το πολύ και περισσευούμενο ευφυές μυαλό της Ομογένειας με στενό σύντροφο την υπερπληθώρα χρηματικού αποθέματος, να πιαστούν χέρι με χέρι, περπατήσουν και εξερευνήσουν τον τόπο τον ξεχωριστό, κατάλληλο για το Πανεπιστήμιον Ελληνικόν, της θριαμβεύουσας Ομογένειας.

Να μην το αμελήσουμε αλλ’ ένθερμα το συζητήσουμε γιατί χωρίς την γλώσσαν μας θα σβήσουνε τα φώτα μας!

Πέτρος Β. Τσαντές

Islandia, NY