Καλημέρα από την βροχερή Αθήνα που «χτυπιέται» από την Αριελ και μάλιστα, οι ειδικοί μιλούν για ακραία καιρικά φαινόμενα. Ιδωμεν όμως γιατί η Αθήνα είναι σαν να έχει τη δική της… ομπρέλα.

Από την άλλη το δικό της άστρο φαίνεται ότι έχει η ποδοσφαιρική ομάδα των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Ο Γκρεγκ Μπελχάτερ και οι παίκτες του τα πήγαν περίφημα στη φάση των ομίλων και με 1 νίκη και 2 ισοπαλίες πήραν την πρόκριση για τους «16». Το πιο σημαντικό όμως είναι πως η «Αστερόεσσα» και στα τρία παιχνίδια, με Αγγλία, Ιράν, Ουαλία, έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο, έπαιξε κυριαρχικό ποδόσφαιρο, δεν κλείστηκε σε κανένα σημείο των αγώνων και ακόμα και με το (θεωρητικά) φαβορί, την Αγγλία, ήταν μία κλάση ανώτερη.

Βέβαια, σημαντικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι από τους 11 βασικούς που κατεβάζει ο Αμερικανός προπονητής και οι 11 αγωνίζονται σε ομάδες της Ευρώπης και κυρίως σε ομάδες της Βρετανίας. Εξι παίζουν στην Αγγλία και είναι: ο Τέρνερ στην Αρσεναλ, Ριμ και Ρόμπινσον στη Φούλαμ, Ανταμς στη Λιντς, Σάργκεντ στη Νόριτς, Πούλισικ στην Τσέλσι, ο Βίκερς αγωνίζεται στη Σέλτικ της Σκωτίας κι από κει και πέρα δύο στην Ιταλία, ο ΜακΚένι στη Γιουβέντους, ο Ντεστ στη Μίλαν, ο Γουεά στη γαλλική Λιλ και ο Μούσα στην ισπανική Βαλένθια. Επίσης σε ευρωπαϊκές ομάδες αγωνίζονται και οι: Χόρβατ (Λούτον), Σκάλι (Γκλάντμπαχ), Ααρονσον (Λιντς), Τόρε (Θέλτα), Ρέινα (Ντόρτμουντ) και Ράιτ (Αντάλιασπορ), ενώ μόλις 9 ποδοσφαιριστές αγωνίζονται σε ομάδες του MLS.

Αυτό δείχνει πως η ομάδα έχει ξεφύγει από το αμερικανικό στιλ ποδοσφαίρου που γνωρίζαμε παλιά και έχει βάλει πολύ έντονα το ευρωπαϊκό στιλ ποδοσφαίρου. Και αυτό φαίνεται και από τον ίδιο τον Γκρεγκ Μπελχάτερ που παίζει με πολύ σύστημα, πολλές δημιουργίες, ασταμάτητο πρέσινγκ, πολλές κινήσεις στους παίκτες και κυρίως καλό «διάβασμα» από το πρώτο λεπτό.

Αυτό που έχει η ομάδα των ΗΠΑ και δεν το βλέπαμε παλιά αλλά και δεν το βλέπουμε σε πολλές ομάδες στο νυν Μουντιάλ είναι η μελέτη που πέφτει από προπονητή και παίκτες για τον αντίπαλο. Και στα τρία παιχνίδια που έδωσαν στον 2^ο όμιλο οι Αμερικανοί ήξεραν πολύ καλά τα αδύνατα σημεία του αντιπάλου τους. Και αν με την Αγγλία, πάνω – κάτω, οι περισσότεροι παίκτες γνώριζαν τα «3 λιοντάρια» χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το ματς με το Ιράν. Στο πρώτο 15-20λεπτο περίμεναν να δουν τι σκοπό έχει η ομάδα του Κάρλος Κεϊρός. Μόλις διαπίστωσαν πως θα έχουν παθητικό ρόλο και μήπως έρθει κάποιο γκολ από στημένη φάση, τότε οι Αμερικανοί έβαλαν τη μπάλα κάτω, ανέβασαν τις γραμμές και έπαιζαν σχεδόν μονότερμα τους Ιρανούς. Καθολικό, επιβλητικό παιχνίδι και σιγουριά ότι το γκολ θα έρθει. Και ήρθε. Και από τύχη δεν ήρθε δεύτερο ή και τρίτο.

Πραγματικά χαίρεσαι να βλέπεις την ομάδα των ΗΠΑ μέσα στο γήπεδο. Χωρίς σκοπιμότητα, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς παθητικότητα, χωρίς αναμονές, χωρίς να δίνει τη μπάλα και να κλείνεται για το σκορ η ομάδα του Γκρεγκ Μπελχάτερ παίζει πολύ ωραίο, ευρωπαϊκού στιλ, ποδόσφαιρο που σε συνδυασμό με τη δίψα των παιχτών και την εμπειρία τους από ευρωπαϊκές ομάδες μπορεί να τους στείλει ψηλά.

Η Ολλανδία είναι ο Σαββατιάτικος αντίπαλός τους στην 16άδα με έπαθλο τα προημιτελικά. Οι «οράνιε» δεν παίζουν καλό ποδόσφαιρο και δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν μουρμούρες στον Λουίς Φαν Γκάαλ για την απόδοση της ομάδας και τις επιλογές του. Βέβαια οι «Ιπτάμενοι Ολλανδοί» είναι πολύ έμπειροι παίκτες και ξέρουν πολύ καλά από νοκ άουτ παιχνίδια, αλλά οι «γιάνκις» αν παίξουν όπως π.χ. με Αγγλία και Ιράν μπορούν να πάρουν το εισιτήριο για τις 8 καλύτερες ομάδες του Κόσμου και… βλέπουμε…