Η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν μπει στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς προεκλογικής περιόδου. Κάποια στιγμή, μέχρι τον Ιούνιο του 2023, οι εκλογές στην Ελλάδα, σίγουρα, θα γίνουν. Για αυτές της Τουρκίας κανείς δεν είναι σίγουρος ότι θα γίνουν, όπως προβλέπεται από τον σχετικό νόμο της, τον Ιούνιο του 2023. Κι’ αυτό γιατί, το εάν οι εκλογές στην Τουρκία θα γίνουν ή όχι, εξαρτάται από το τι μηνύματα θα προκύπτουν διά των δημοσκοπήσεων για τον Ερντογάν. Μέχρι στιγμής αυτές δεν είναι καθόλου ευχάριστες γι’ αυτόν και για το λόγο αυτό, ο εν λόγω κύριος, βρίσκεται σε πανικό και έχει περιέλθει σε πλήρη απόγνωση.

Προφανώς, για σοβαρούς λόγους γιατί η μη εκλογή του ανοίγει για τον ίδιο και τα μέλη της οικογένειάς του χιονοστιβάδα σοβαρότατων βασάνων. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι έχει μετατρέψει την Τουρκία σε ένα φασιστικό κράτος μασκαρεμένο με την προβιά του νεοοθωμανισμού, βοηθούντος και του συνεταίρου του Μπαχτσελί, αρχηγού του ναζιστικού μορφώματος κόμματος των Γκρίζων Λύκων, με τις φυλακές γεμάτες αθώους πολίτες, την Τουρκία να βρίσκεται στον προθάλαμο της χρεωκοπίας και τη σωρεία οικονομικών σκανδάλων στα οποία μέλη της οικογένειάς του έχουν πρωταγωνιστήσει

Το κίνητρό του, προφανώς, είναι να σώσει το τομάρι του και όχι την Τουρκία, την οποία περιφέρει, ως ο αρκουδιάρης την αρκούδα, μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής επαιτώντας, εκβιάζοντας ή απειλώντας με κάθε τρόπο με στόχο να επιτύχει την σωτηρία του. Το βέβαιο είναι ότι, τόσο η Δύση όσο και η Ανατολή, τον έχουν πάρει χαμπάρι και η κάθε πλευρά προσπαθεί να τον αξιοποιήσει αναλόγως. Η Δύση ενεργεί προβληματισμένη και, δυστυχώς, χωρίς ενιαία πολιτική, σίγουρα χωρίς τη γενναιοδωρία προς την Τουρκία που χαρακτηρίζει την πολιτική της στο παρελθόν και προχωρεί με βήματα πιο προσεκτικά γιατί δεν θέλει και να τον σπρώξει στην αγκαλιά του Πούτιν, ο οποίος τρίβει τα χέρια του για τα προβλήματα που η συμπεριφορά του Ερντογάν δημιουργεί στη συμμαχία του ΝΑΤΟ.

Τα σημερινά προβλήματά του Ερντογάν οφείλονται, κατά μέγα μέρος, στη μεγαλομανία που διακατέχει το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας. Η πτώση της Σοβιετίας δημιούργησε νέο γεωστρατηγικό περιβάλλον, το οποίο η Τουρκία θεώρησε ότι την διευκόλυνε στο να αρχίσει μια σχετική ανεξαρτητοποίησή της από ορισμένες πολιτικές της Δύσης και να το παίξει μεγαλοπαράγοντας στην ευρύτερη περιοχή της. Σταδιακά άρχισε να ξετυλίγει και να προωθεί το όνειρο επανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό απαιτούσε και την αλλαγή πλεύσης της πολιτικής, σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα που θα αποκτούσε πλέον το νέο καθεστώς, το οποίο θα έπρεπε να εγκαταλείψει αυτόν του Κεμάλ και να προχωρήσει σε καταστάσεις που επικρατούσαν στο παρελθόν, μετατρέποντας την Τουρκία σε μια χώρα με πιο ισλαμικά χαρακτηριστικά, με στόχο να διευκολυνθεί η ίδια στην προσπάθεια προσέγγισής της στον ισλαμικό κόσμο, όπου κυριαρχεί το στοιχείο που είναι αγκιστρωμένο στις διδασκαλίες του Κορανίου. Αυτό απαιτούσε και καταγγελίες πολιτικών της Δύσης απέναντι στο Ισραήλ, ώστε να γίνει αρεστή προς τους αδελφούς μουσουλμάνους, του ISIS κ.τ.λ.

Σε αυτό το σημείο αρχίζουν να ανησυχούν και παράγοντες στη Δύση που διαθέτουν και ισχυρές επιρροές σε κυβερνήσεις της και αρχίζουν να προωθούν και μάλιστα με επιτυχία πολιτικές κυρώσεων κατά της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ ήταν οι πρώτες που άρχισαν να παίρνουν προληπτικά μέτρα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αρνούνται ακόμα και την πώληση στην Τουρκία των αντιαεροπορικών βλημάτων τύπου Patriot. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε τον με τη μεγάλη έπαρση Ερντογάν να στραφεί προς τη Ρωσία για ψώνια, από όπου αγόρασε τους αντιαεροπορικούς πυραύλους S-400. Αγορά που αποτέλεσε και την απρόσμενη παγίδα της Τουρκίας του Ερντογάν, γιατί δεν άργησαν οι Αμερικανοί να την πετάξουν έξω από το πρόγραμμα των F-35 και να μένει μέχρι σήμερα χωρίς τις απαραίτητες δυνατότητες για να προχωρήσει με επιτυχία τις επεκτατικές της πολιτικές.

Η Τουρκία συνηθισμένη στους εκβιασμούς προς τη Δύση προχώρησε και σε άλλες πιο προκλητικές αγορές από τη Ρωσία, όπως είναι το πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας, το οποίο κατασκευάζεται με ρωσικά χρήματα και το οποίο θα έχει ρωσική διοίκηση για είκοσι τουλάχιστον χρόνια. Εάν δε προσθέσουμε και το δεύτερο τέτοιο εργοστάσιο που συζητάνε για κατασκευή με τους ίδιους όρους και το γεγονός ότι από την περίοδο του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία μέχρι σήμερα τριπλασιάστηκε ο ρυθμός ίδρυσης ρωσικών εταιρειών στην Τουρκία μέσω των οποίων οι Ρώσοι ολιγάρχες «ξεπλένουν» το μαύρο χρήμα τους, η εξάρτηση της Τουρκίας από τη Ρωσία βαθαίνει επικίνδυνα γι’ αυτήν και έτσι εάν η Δύση αποτελούσε για την Τουρκία τη Σκύλλα ο μπουνταλάς Ερντογάν οδηγεί, σήμερα, με βεβαιότητα, την Τουρκία στη Χάρυβδη!

Αυτές οι εξελίξεις, που οφείλονται στις πολιτικές του Ερντογάν, δεν πρόκειται να τον σώσουν, με βάση τις μέχρι σήμερα δημοσκοπικές μετρήσεις, και η αποτυχία εκλογής του είναι δεδομένη, οι δε εναλλακτικές που του έμειναν για να συντηρήσει την ελπίδα επανεκλογής του είναι το ανθελληνικό του μένος το οποίο σπέρνει καθημερινά στην τουρκική κοινωνία με στόχο κάποιο θερμό επεισόδιο που θα του δώσει την ευκαιρία να αναβάλλει τις εκλογές. Μόνον που και εδώ η κατάσταση δεν τον διευκολύνει γιατί η Δύση είναι απέναντι σε τέτοια σχέδια και πιο σημαντικό η αμυντική ικανότητα της χώρας μας, που ενισχύθηκε σημαντικά, είναι τέτοια που το μόνο που του εξασφαλίζει είναι η ήττα στο πεδίο. Η κατάστασή του περιγράφεται από τη φράση: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.