Η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ την 7η Οκτωβρίου έτυχε άμεσης και σχεδόν καθολικής διεθνούς κατακραυγής. Ηγέτες από όλο τον Κόσμο έσπευσαν να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στο βαλλόμενο κράτος με τις εικόνες των πολύνεκρων βολών και καταστροφών να κλονίζουν. Από τη δικαιολογημένη τότε στις συνειδήσεις νόμιμη άμυνα φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά.

Τα πυρά του Ισραήλ σε σχολεία, νοσοκομεία και «καταφύγια» εκτοπισμένων, σε εστίες συγκέντρωσης άμαχου πληθυσμού, γυναικών και παιδιών, κάθε άλλο παρά αποδεκτές μπορεί να είναι. Τέτοια σκηνικά φαίνεται να υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια της νόμιμης άμυνας φέρνοντας το Ισραήλ αντιμέτωπο με τις ειδεχθείς πράξεις του.

14 παιδιά και 9 γυναίκες ήταν οι νεκροί στην τελευταία επίθεση του Ισραήλ σε σχολείο της Γάζας μεταξύ των 40 αδικοχαμένων και των ακόμη περισσότερων τραυματιών καταδεικνύοντας δυστυχώς για μία ακόμη φορά την εν εξελίξει άνευ ορίων και μέτρου σύρραξη στην περιοχή.

Ακόμη και ο πόλεμος έχει τις αρχές του και στο πλαίσιο αυτών ο άμαχος πληθυσμός προστατεύεται ρητά. Το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο έρχεται να διασαφηνίσει τα όρια κάθε ένοπλης σύγκρουσης, τα οποία δεν αποκλίνουν άλλωστε και πολύ από το κοινό αίσθημα, εν προκειμένω περί προστασίας κάθε ανυπεράσπιστου. Παράλληλα, υφίσταται και η συνθήκη για τη γενοκτονία, με τους σχετικούς ισχυρισμούς περί παραβίασης, η οποία στη Λωρίδα της Γάζας εντείνεται ολοένα και περισσότερο διεθνώς.

Πέραν των όποιων ενδεχόμενων νομικών συνεπειών, με χώρες να έχουν προσφύγει ήδη στα διεθνή δικαιοδοτικά όργανα κατά του Ισραήλ, οι κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις των καταδικαστέων από κάθε άποψη ενεργειών του συνεχίζουν να αποτιμώνται.

Η ανάγκη για κατάπαυση του πυρός, πρωτίστως για τον άμαχο πληθυσμό της Λωρίδας, κρίνεται πιο επιτακτική από ποτέ. Πόσες ακόμη αθώες ζωές πρέπει να χαθούν για να επέλθει ένα τέλος σε όλο αυτό;