Πέρασε ο καιρός από τότε
που τα μεταξένια σου μαλλιά
πρωτοέλουσε το φως του ηλίου
και κοιτώντας τον ουρανό άπλωσες τα χέρια
ν’ αγγίξεις τ’ αστέρια τα χρυσά.
Γιόμιζε τότε η καρδιά φως, χρώμα, ανεμελιά.

Χρόνια τώρα εφηβικά. Μεστώνει το κορμί.
Βασανιστικός ο πόνος της ωρίμανσης.
Ανταριασμένη θάλασσα η σκέψη.
Αμφιβολίες, ερωτηματικά, φόβοι, ανησυχίες
απογοητεύσεις, προσδοκίες, όνειρα, ελπίδες.
Οι γονείς, οι φίλοι, οι γνωστοί,
η κοινωνία, τα Μέσα Ενημέρωσης, ο καθρέφτης,
οι συνομήλικοι, οι εκπαιδευτικοί,
της νιότης οι ενδοιασμοί, οι προκλήσεις, οι πειρασμοί,
σε σπρώχνουν πότε εδώ και άλλοτε εκεί.
Τον εαυτό σου πώς να βρεις;
Ποιον να πιστέψεις, ν’ ακολουθήσεις,
να μιμηθείς, να εμπιστευθείς;
Να αρνηθείς, να αγνοήσεις,
από ποιον να φυλαχτείς,
πώς τα αταίριαστα ν’ αλλάξεις,
και στα όνειρά σου πνοή να δώσεις να πετάξεις;

Σαν λιμάρικα σκυλιά
της ύπαρξης οι απορίες, ξεσκίζουν την καρδιά.
Να σιωπήσεις, να επαναστατήσεις, να παραδοθείς;
Είναι φορές που πιστεύεις πως όλα τα ξέρεις και τα μπορείς.
Αλλοτε να δραπετεύσεις κάπου στα μακρινά ποθείς,
μα είναι γιομάτα σκοτεινιά τα τραίνα της φυγής.
Συχνά, στης μάνας την αγκάλη,
θα ήθελες να τρέξεις και να κρυφτείς.
Χρόνια εφηβικά. Πόσο λίγα και ωστόσο πόσα πολλά!