Κρύο πολύ. Στα σπίτια μας κλεισμένοι.
Το χιόνι στους δρόμους παγώνει.
Ο εκφωνητής από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση,
μας προειδοποιεί, να μη κρυώσουμε,
να μη γλιστρήσουμε, να μη σκοτωθούμε.
Σαν μέγγενη φόβοι μας πνίγουν.
Τείχη υψώνουν, σκοτεινά. Με μαέστρο τον τρόμο,
στης αυτοσυντήρησης τον ρυθμό,
τρομοκρατημένες οι σκέψεις, ζαλισμένες,
δίχως να θέλουν χορεύουν τρελό χορό.
Από το παραθύρι μου ο ουρανός τις προθέσεις του κρατά κρυφές.
Χλωμές ακτίνες του ήλιου οι πιο τολμηρές,
χαϊδολογούνε δειλά το παγωμένο χιόνι.

Η καρδιά φτεροκοπά. Πίσω γυρνά, χρόνια πολλά.
Τότε που δίχως ανησυχίες, ενδοιασμούς, φοβίες
με μια ζακέτα μονάχα, κι ένα σκούφο το πολύ
για να μην μας μαλώνει η γιαγιά, τρέχαμε πατινάραμε,
χιονάνθρωπο φτιάχναμε, με μπάλες από χιόνι
τον «αντίπαλο» κυνηγούσαμε με χαχανητά.
Γέμιζε ο αέρας χαράς ξεφωνητά.

Θαρρεμμένη, τα ρούχα μου φορώ που στο ερμάρι
κρέμονταν, άδεια, κούφια, παραπονεμένα.
Πρόθυμο το πνεύμα την σάρκα σε δοκιμασία βάζει.
Εξαγνισμένη στα λευκά η πόλη, με καινούργια φορεσιά.
Τα πρώτα βήματά μου άβολα δισταχτικά,
από τη νάρκη ξυπνάνε το κορμί.
Η κάμπια πεταλούδα γίνεται, ανυπόταχτη πετά.
Στον πάγο όταν γλιστρώ, νοιώθω με σπρώχνει ο χρόνος.
Ωστόσο αγωνίζομαι από κάπου να πιαστώ,
ορθή να κρατηθώ.

Στης ζωής χορεύω σε άλλο όμως σκηνικό, τον γνωστό, τον ίδιο της κάθε μέρας τον σκοπό τα τείχη ξεπερνώ. Τους φόβους μου νικώ.
Ας πέρασε το χθες, το σήμερα μου ζω.