Ολοι στέκονται σαστισμένοι μπροστά στην τραγωδία. Τον αποχαιρετούν σα να ήταν το κέντρο του κόσμου. Κι όμως, κάνουν λάθος. Το κέντρο του κόσμου ήταν εκείνη. Ο Κόμπι ήταν ο πατέρας της Τζίτζι Μπράιαντ. Η Μπιάνκα είναι τριών ετών. Παίρνει τη μικρή πορτοκαλί μπάλα και καρφώνει στην παιδική της μπασκέτα. «Εεεεε, μπράβο! Φοβερό καλάθι», φωνάζει ο περήφανος πατέρας της. «Ναι, όταν μεγαλώσω θα μάθω κι εγώ να βάζω καλάθια. Οπως η Τζίζι». Η Μπιάνκα δεν έχει ακόμα την παραμικρή ιδέα ποιος είναι ο πατέρας της. «Δε με έχει δει ποτέ να παίζω μπάσκετ. Είναι τόσο μικρή ακόμα, που στο μυαλό της ο μπαμπάς είναι απλώς ένας τύπος που λέει ιστορίες». Η Κάπρι, μόλις λίγων μηνών, δεν θα προλάβει ούτε τις ιστορίες του. Και ο κόσμος; Ολος αυτός ο κόσμος που, μουδιασμένος, θρηνεί το τελευταίο 24ωρο;

Πώς θέλεις σε πενήντα χρόνια από τώρα να θυμάται ο κόσμος τον Κόμπι Μπράιαντ;». «Ως έναν άνθρωπο που ήταν ικανός να δημιουργεί ιστορίες για να εμπνέει τα παιδιά και να δένει τις οικογένειες. Να βοηθάει τα παιδιά να ονειρεύονται και να έχουν την πίστη να ξυπνάνε κάθε πρωί και να κάνουν ό,τι μπορούν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Αυτό θα είναι πραγματικά πολύ, πολύ ωραίο για μένα».
Θεωρείς, λοιπόν, ότι μπορεί το μπάσκετ να αποτελέσει κάτι που απλώς έκανες κάποτε;
«Αν τα κάνω όλα σωστά, ναι. Αυτό θα γίνει».
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Δέκα χρόνια πριν, ο πατέρας της είχε επιλεχτεί στο νούμερο 13 του περίφημου ντραφτ του ‘96 από τους Σάρλοτ Χόρνετς. Εκείνος, δεν πήγε σε κολέγιο και μεταπήδησε κατευθείαν από το Lower Merion High School στο ΝΒΑ. Το μετάνιωσε. Θα ήθελε να έχει παίξει στο Duke, όπως εκείνη είχε πλάνο ζωής να φοιτήσει στο Connecticut. Στην οικογένεια, ήταν η δεύτερη κόρη. Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Δέκα χρόνια μετά, ο πατέρας με το περίφημο «Mamba out» αποχωρούσε από την ενεργό δράση. Επαιξε 20 χρόνια στους Λος Αντζελες Λέικερς, όπως εκείνη είχε πλάνο ζωής να παίξει στους Λος Αντζελες Σπαρκς. Στην οικογένεια, θα ήταν σύντομα η μεγαλύτερη αδερφή, μετά τη γέννηση της Μπιάνκα το 2016 και της Κάπρι το 2019.
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Λίγους μήνες πριν, ο πατέρας της είχε σκοράρει 81 πόντους σε ένα ματς απέναντι στο Τορόντο. Θα γινόταν και η ίδια σκόρερ, δούλευε και είχε, ήδη, καταφέρει να κοπιάρει το fade-away σουτ του μπαμπά της. Στην οικογένεια, ήταν η πρώτη που έδειξε τέτοιο πάθος για το μπάσκετ. Η μεγάλη της αδερφή, έπαιζε για λίγο ποδόσφαιρο όμως σύντομα το παράτησε.
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Ο πατέρας είχε κατακτήσει, ήδη, τρία πρωταθλήματα. Τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 2000 ως το 2002, επαναφέροντας τον οργανισμό των Λέικερς στην αφρόκρεμα, έπειτα από τη στείρα δεκαετία των 90s, που είχε διαδεχτεί τη σπουδαία εποχή των 80s και του Μάτζικ Τζόνσον. Ονειρευόταν να κατακτήσει και η ίδια πρωταθλήματα, να φορέσει δακτυλίδια και να αναδειχθεί MVP, όπως είχε ήδη αρχίσει να το κάνει στις μικρές ηλικίες, σε AAU πρωταθλήματα με την Mamba Sports Academy.
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Θα έβλεπε τον ήρωα της, τον πατέρα της, να κατακτάει δύο ακόμα πρωταθλήματα. Το 2009 ήταν τριών ετών, το 2010 ήταν τεσσάρων ετών και παρά τα προβλήματα που υπήρχαν εκείνη την εποχή στο γάμο του Κόμπε με τη Βανέσα, ήταν πάντα εκεί να παρακολουθήσει τον πατέρα της. Δεν έλειψε από κανέναν αγώνα, δεν έλειψε από κανένα πρωτάθλημα, δεν έλειψε από καμία πανηγυρική φωτογραφία.
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Εφτά χρόνια μετά, είδε τον πατέρα της να περπατάει στη γραμμή των ελευθέρων βολών, να σουτάρει και να ευστοχεί με ρήξη αχιλλείου στο αριστερό του πόδι. Εκείνος, αποχώρησε αμέσως μετά από το παρκέ. Είχε 34 πόντους, πέντε ριμπάουντ και τέσσερις ασίστ εκείνο το βράδυ. Εκείνη, πήρε το σπουδαιότερο μάθημα που μπορεί ένας γονέας να δώσει στο παιδί του. «Εχουν την ίδια προσωπικότητα και την ίδια διαγωγή», είχε σχολιάσει ο Ντέρεκ Φίσερ, πρώην συμπαίκτης του Κόμπι και νυν προπονητής των Σπαρκς.
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Ο πατέρας της δεν ήθελε να φορέσει το νούμερο 8. Το αγαπημένο του «24» δεν ήταν διαθέσιμο και το «33» είχε αποσυρθεί προς τιμήν του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Εκείνη είχε επιλέξει το νούμερο «2», ίσως επειδή ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας. Η Νάνι, η μεγάλη της αδερφή, φορούσε το «10» όταν έπαιζε ποδόσφαιρο, προς τιμήν των αγαπημένων παικτών του μπαμπά της. Του Πελέ, του Μαραντόνα, του Ροναλντίνιο…
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Ο πατέρας της είχε αναδειχθεί δύο φορές MVP των τελικών και μία φορά MVP της κανονικής διάρκειας. Είχε ψηφιστεί 18 φορές στο All Star Game, ήταν πολυτιμότερος παίκτης σε τέσσερις εξ αυτών. Είχε πέντε πρωταθλήματα., ήταν έντεκα φορές στην καλύτερη πεντάδα, εννέα φορές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα, δύο φορές πρώτος σκόρερ και η φανέλα του έχει αποσυρθεί στο «Staples Center». Εκείνη, θα γινόταν καλύτερη. «Η Τζίτζι είναι από εκείνα τα παιδιά που πηγαίνουν στον κόσμο και λένε «ναι, εντάξει, καλός ήταν ο μπαμπάς μου, αλλά θα τον ξεπεράσω».
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Το όνομά της έχει ιταλική προέλευση. Οπως όλων των κοριτσιών του Κόμπι. Ο πατέρας τους μεγάλωσε στη γειτονική χώρα, είχε όνειρο να παίξει ποδόσφαιρο στη Μίλαν, μιλούσε άπταιστα ιταλικά και ισπανικά, λάτρευε την ευρωπαϊκή κουλτούρα και για μερικά φεγγάρια κατά τη διάρκεια του lock-out του 2011 φερόταν έτοιμος να παίξει στη Βίρτους Μπολόνια έναντι 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων για 40 μέρες!
Γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 2006… Ο πατέρας της γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1978. Εκείνος στα 13 του κέρδιζε τους συνομήλικους του μπαμπά του στην Ιταλία. Εκείνη, κέρδιζε 16χρονα κορίτσια στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Ηταν ο ήρωας της. Ηταν η πριγκίπισσά του. Ηταν ο μέντορας της. Ηταν η συνέχειά του. «Καμιά φορά βγαίνουμε έξω και με πλησιάζουν, λέγοντάς μου «πρέπει να κάνεις ένα αγόρι, πρέπει να κάνετε με τη Βανέσα ένα αγόρι, κάποιος να συνεχίσει την παράδοση, να ακολουθήσει την κληρονομιά σου. Κι εκείνη με κοιτάζει και μου λέει: «Μα, δε χρειάζεσαι ένα αγόρι γι’ αυτό. Το έχω!» Κι έχει δίκιο. Φυσικά. Φυσικά και το έχει». Στο σπίτι είναι μειοψηφία. Ενας τύπος κοντά στα δύο μέτρα ύψος και κοντά στα 100 κιλά βάρος έχει να τα βάλει με μια ολόκληρη συμμορία. «Μου την πέφτουν λίγο, αλλά τα καταφέρνω». Χαμογελάει με εκείνο το αστραφτερό χαμόγελο που συνόδευε τις μπασκετικές του εξάρσεις στο παρκέ, τα μικρά αριστουργήματα ευφυΐας στις στιγμές τεράστιας αθλητικής έντασης ?το χαμόγελο του ιστοριογράφου, του σκηνοθέτη, του δημιουργού και κυρίως του πατέρα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όταν είσαι προπονητής της κόρης σου;
«Να καταλάβει ότι πρωτίστως είναι παιδί μου και μετά αθλήτριά μου. Να νιώσει ότι την αγαπάω το ίδιο μετά από ένα καλό ή ένα χάλια παιχνίδι. Και να μην είναι λόγια. Να φαίνεται στις πράξεις. Πρέπει να το δείχνεις στα παιδιά. Να μπαίνουμε στο αμάξι και να έχει ξεχαστεί ό,τι έγινε στο γήπεδο».
Ο Κόμπι και η Τζίτζι έφυγαν από τη ζωή στις 26 Ιανουαρίου του 2020. Μαζί. Ο κόσμος θα επιλέξει πώς θα τον θυμάται. Η Gianna Maria Onore Bryant το είχε αποφασίσει εδώ και καιρό. Dad, you got this…