Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναμιλούσα και δεν θα αναφερόμουν ποτέ ξανά για αυτό το θέμα, γιατί, επειδή τη σήμερον ημέρα δεν έχει σημασία τί λέγεται αλλά ποιος το λέει, κανείς δεν με παίρνει σοβαρά και έτσι θα ήταν ανώφελο να σπαταλάω τη φαιά ουσία μου για το τίποτα. Αλλά δεν μπόρεσα να κρατήσω την υπόσχεσή μου για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αυτές τις ημέρες θα γιορτάσουμε την εορτή των Τριών Ιεραρχών, ημέρα των Γραμμάτων και δεύτερον, γιατί ανακάλυψα το παρακάτω παλιό γράμμα μου που είχα στείλει στον «Εθνικό Κήρυκα» τον Οκτώβριο του 2004.

«Elmsford N.Y. 10.22.2004

Κύριε Διευθυντά,

Ο καθηγητής κ. Ανδρέας Γερολυμάτος, σε άρθρο του που αναδημοσιεύτηκε στο ΣΗΜΕΡΑ, γράφει ότι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι διάφορες σχολές Ελληνικών Σπουδών στα αμερικανικά πανεπιστήμια στη Βόρεια Αμερική, είναι ο μικρός αριθμός φοιτητών που εγγράφονται σε αυτά.

Ο γιατρός κ. Μιχάλης Γκιόκας από τον Άγιο Φραγκίσκο, σε άρθρο του στον ‘Εθνικό Κήρυκα’, σχετικά με την Ελληνική Παιδεία, σε σύγκριση με την παιδεία των Καθολικών, αναφέρει πως για κάθε καθολικό πανεπιστήμιο αντιστοιχούν 49 καθολικά σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης.

Σχεδόν όλο το χρόνο ακούμε επαίνους και εγκώμια για το μοναδικό Ελληνικό σχολείο Μέσης Εκπαίδευσης που έχουμε, του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια και πάντα ακούμε την ευχή να είχαμε και άλλα.

Έχοντας λοιπόν υπ΄ όψιν μας όλα τα παραπάνω, γιατί όλοι οι πνευματικοί μας ταγοί κατευθύνουν όλους τους πόρους που έχουν στη διάθεσή τους για την ίδρυση Πανεπιστημιακών Εδρών Ελληνικών Σπουδών σε αμερικανικά πανεπιστήμια και αγνοούν τελείως την Ελληνική Μέση Εκπαίδευση;

Πώς μπορούμε να χτίζουμε Παρθενώνες χωρίς κολώνες;».

Και ακόμα σήμερα, 19 χρόνια μετά, η απορία που εκφράζω στην επιστολή μου, ακόμη παραμένει αναπάντητη. Πραγματικά, αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν οικονομικοί, πνευματικοί, επαγγελματικοί, θρησκευτικοί παράγοντες της Ομογένειας να μην μπορούν να δουν κάτι που είναι ολοφάνερο; Πως χωρίς Μέση εκπαίδευση δεν μπορούμε να μιλάμε για διατήρηση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας εδώ στην Αμερική. Δυο γενεές από σήμερα, τα Ελληνικά των παραμυθιών που σχεδιάζεται από τους εκπαιδευτικούς μας να εφαρμόσουν σαν τον ιδανικό τρόπο εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας, δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν το τεράστιο βάρος της διατήρησης του «Γένους» εδώ στην Αμερική. Μόνο με τη σωστή εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας, που αποτελεί το κολλητικό στοιχείο των δύο εννοιών, του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, θα μπορέσουν να σταθούν ενωμένες για να διασωθούν από τη λαίλαπα της αφομοίωσης. Και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αν δεν μείνουν ενωμένες, είναι ζήτημα χρόνου να εξαφανιστούν.

Και το πιο σοβαρό ακόμα, πώς μπορούμε να μιλάμε για σχολεία και για τρόπους εκμάθησης, χωρίς καθόλου να γίνεται συζήτηση για τη χρηματοδότησή τους; Με τι πόρους; Αν τα Ελληνικά σχολεία λειτουργήσουν σαν καθαρώς ιδιωτικά, με τσουχτερά δίδακτρα, τότε η Ελληνική Εκπαίδευση θα γίνει προνόμιο αυτών που θα μπορούν να πληρώσουν. Πράγμα που καταντά δώρον άδωρον για το μέσο Ελληνοαμερικανό.

Οι δάσκαλοι, οι ήρωες αυτοί που αγωνίζονται καθημερινά για να κρατήσουν το «Γένος» και την Ελληνική κουλτούρα εδώ στην Αμερική, πώς θα μπορέσουν να συνεχίσουν τον αγώνα τους χωρίς ικανοποιητικές απολαβές; Όσο και αν το επιθυμούν, όσο και αν το θεωρούν εθνικό καθήκον να διδάσκουν την Ελληνική γλώσσα στη νέα γενιά, τα σημερινά ψίχουλα που παίρνουν δεν θα είναι ικανά να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες διαβίωσης και να τους επιτρέψουν να συνεχίσουν απερίσπαστοι το εθνοσωτήριο έργο τους.

Χωρίς μια πλήρως θεσμικά χρηματοδοτούμενη Ελληνική Εκπαίδευση, τα ενοριακά σχολεία που υπάρχουν σήμερα, και όσα διασωθούν και δεν κλείσουν, δεν θα είναι δυνατόν να παράξουν ικανό αριθμό Ορθόδοξων Ελλήνων Χριστιανών για να συντηρήσουν τις υπάρχουσες ενορίες ακμάζουσες και οικονομικά ικανές να ανταποκριθούν στους συνεχώς αυξανόμενους μισθούς των ιερέων και τη λογία τους προς την Αρχιεπισκοπή.

Λεφτά υπάρχουν, και μάλιστα άφθονα, και το μόνο που χρειάζεται είναι η «ηγεσία», που θα βρει το θάρρος να εισηγηθεί τον τρόπο να δημιουργηθεί ένα Ταμείο Αρωγής Παιδείας που θα χρηματοδοτήσει αρκούντως την Ελληνική Εκπαίδευση ώστε να παραμείνει αρκετά ισχυρή για να κρατήσει το «Γένος» αλώβητο και ακμάζοντα στον ευλογημένο αυτό τόπο που ζούμε.

Μήπως η «Ομογένεια», οι επαγγελματικοί, οικονομικοί, πνευματικοί, θρησκευτικοί, εθνικοτοπικοί Σύλλογοι και Οργανισμοί θα μπορούσαν να γίνουν ΘΕΣΜΟΣ, με Καταστατικό, με Πρόεδρο, με Διοικητικό Συμβούλιο, με γεωγραφικό χώρο, με Ταμείον και με ένα από τους κύριους σκοπούς της τη θεσμική χρηματοδότηση της Ελληνικής Παιδείας, εδώ στην Αμερική; Υπάρχει ηγεσία;

Όσοι νομίζουν, όσο ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία και αν ίστανται, ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες διδασκαλίας της Ελληνικής γλώσσας, και χωρίς τη Μέση Εκπαίδευση, θα μπορέσουν να διατηρήσουν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία εδώ στην Αμερική, χρειάζεται να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους και ενεργά να συμβάλουν στην οργάνωσή της και τη χρηματοδότησή της.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

* Ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης είναι πρώην πρόεδρος του Πανηλειακού Συλλόγου Νέας Υόρκης.