Μπαίνω στον πειρασμό για μια ακόμη ημέρα (υπόσχομαι ότι θα είναι η τελευταία) να σχολιάσω την επίσκεψη του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Υπάρχει μεταξύ άλλων μια αποθέωση του Πρωθυπουργού για τα αγγλικά του. Πράγματι τα αγγλικά είναι πολύ καλά και του προσδίδουν πόντους όταν τα χρησιμοποιεί απευθυνόμενος σε διεθνές ακροατήριο. Δεν θα πρέπει, όμως, αυτό να τονίζεται διότι τον αδικούμε σε όλα τα υπόλοιπα. Σε όποια γλώσσα και να μιλούσε ο Μητσοτάκης στο Κογκρέσο θα αποσπούσε έπαινο – εκτός βέβαια από τους Τούρκους, τους Ρώσους και τους… συντρόφους. Και θα αποσπούσε έπαινο κυρίως γιατί μίλησε ως αρχηγός του έθνους και όχι ως κομματάρχης. Φανταστείτε για παράδειγμα στη θέση του να ήταν εκεί ο Αλέξης ο Τσίπρας. Τι θα έλεγε; Θα έλεγε σίγουρα για τους «αγώνες της αριστεράς». Ενδεχομένως να μιλούσε για τους «νεκρούς της ΕΡΤ». Ισως να θυμόταν το «Γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ». Σε κάθε περίπτωση θα μιλούσε ως κλασικός κομματάρχης άσχετα από τη γλώσσα που θα χρησιμοποιούσε.

Υ.Γ.: Με αφορμή όλο αυτό με τα αγγλικά θυμήθηκα μια ιστορία που αποδίδεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον αείμνηστο, τον «κανονικό» Καραμανλή, όπως λέει και ένας θείος μου). Κάποιος τον προσέγγισε και του είπε να πάρει κοντά του ως συνεργάτη κάποιον για τον οποίο ο Καραμανλής δεν είχε καλή άποψη. «Πάρτον πρόεδρε, το παιδί μιλάει εφτά γλώσσες». «Μα τι να τον κάνω; Και στις εφτά ανοησίες θα λέει».