Κύριε Διευθυντά,

Το μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού, σε συνοικία της Αθήνας, δεν είναι πολύ μεγάλο.

Δεν είναι όπως τα τεράστια μπαλκόνια των σύγχρονων οικοδομών, γιατί το σπίτι έχει τα χρονάκια του.

Αυτό όμως το «παλιομοδίτικο» μπαλκόνι, είναι το σημείο αναφοράς και δροσιάς των συγγενών μας, που έρχονται να επισκεφτούν τους ξενιτεμένους, εδώ και πενήντα χρόνια, εμάς, τώρα πια, με παιδιά και εγγόνια και άσπρα μαλλιά. Μας ονομάζουν οι «Αμερικάνοι» και τους θυμώνω γι’ αυτό, παρ’ όλο που τους αγαπώ όλους, πάρα πολύ.

Η θέα από αυτό το μπαλκόνι δεν είναι και καταπληκτική. Κατά τον βοριά, βλέπουμε, τώρα πια, μόνο την κορυφή του μικρού λόφου, δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Προς την Ανατολή, μπορούμε να απολαύσουμε το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, να «σκάει μύτη», από τον κατακαμένο Υμηττό, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, ώσπου να μοιάζει με τεράστιο ασημένιο δίσκο. Προς τη Δύση, είναι η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, σε λόφο επάνω, που οι καμπάνες της, κτυπώντας χαρμόσυνα, μας θυμίζουν τις Κυριακές και τις γιορτές. Οσο προς το Νοτιά, είναι ο Σαρωνικός, που κάποτε βλέπαμε τα καταγάλανα νερά του, αλλά τώρα τα βλέπουμε με τη φαντασία μας, λόγω της ανέγερσης αναρίθμητων πολυκατοικιών.

Πάντα θαύμαζα τον καταγάλανο, καλοκαιριάτικο ουρανό της Αττικής, την ημέρα χωρίς ούτε ένα συννεφάκι και το βράδυ διάσπαρτο από εκατομμύρια λαμπερά αστέρια και διάττοντες αστέρες, τα γνωστά «πεφταστέρια».

Ομως σιγά, σιγά, καθώς περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε η πόλη της Αθήνας, προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε αυτόν τον καταγάλανο ουρανό που τον σκέπαζε το σύννεφο από τα καυσαέρια των αναρίθμητων αυτοκινήτων. Οσο για τα χελιδόνια με τις ψαλιδωτές ουρές, που «έσχιζαν» τον Αττικό ουρανό, κάνοντας απίθανες φιγούρες και σχηματισμούς, είχαν εξαφανιστεί. Φέτος, όμως, κάτι άλλαξε. Ξαναείδαμε χελιδόνια. Οχι ένα και δύο, αλλά πολλά μαζί. Μας ξυπνούσαν το πρωί με το επίμονο τιτίβισμά τους. Πετούσαν στον ουρανό, χαιρετώντας τον ήλιο, μαζί και εμάς. Μας γέμισαν αισιοδοξία, ότι, ίσως κάτι μπορούμε ακόμη να διορθώσουμε σαν άνθρωποι. Και όχι μόνο στον κόσμο της φύσης, αλλά και στον δικό μας, τον ανθρώπινο κόσμο.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Με εκτίμηση

Αικατερίνη Κολλάρου

Αστόρια, Νέα Υόρκη