Καρφίτσα να έπεφτε θα ακουγόταν στον μεγαλοπρεπή Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό των Ουκρανών στο Μανχάταν, 160 West και 82 Δρόμοι.

Τέτοια ήταν η σιωπή και η συγκίνηση που επικρατούσε στον κατάμεστο ναό από εκπροσώπους των διαφόρων θρησκειών, με την παρουσία των κορυφαίων πολιτικών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Προσκεκλημένοι επίσης ήταν λαϊκοί και όλοι μαζί συγκεντρώθηκαν για να προσευχηθούν για τη σωτηρία των Ουκρανών, να αποδώσουν φόρο τιμής στον αγώνα τους, να τους αγκαλιάσουν και να φωνάξουν τρανταχτά ότι είναι μαζί τους.

Παρούσα και η Ιστορία. Την αισθανόταν κανείς να αιωρείται μέσα στην αίθουσα του Καθεδρικού. Τόσο αισθητή ήταν, ακουμπούσε τον καθένα. Μετρούσε τον καθένα και τον ρωτούσε, όχι απλά αν συμμετέχει, αλλά αν αναλαμβάνει και κάποια υποχρέωση απέναντι στον δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας.

Ολοι οι ομιλητές, πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Μεταξύ αυτών και ο δικός μας Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος.

Ωστόσο, ιδιαίτερα σχετική ήταν η ομιλία του Ραβίνου Τζόζεφ Ποτάσνικ (Joseph Potasnik), ο οποίος με ευγλωττία σημείωσε ότι δεν έχει σημασία ποιος καταδιώκεται, ποιανού ελευθερία στερείται.

Δεν έχει σημασία ποιος παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς.

Οταν αυτό γίνεται σε έναν, τότε είναι σαν να γίνεται σε όλους.

Βαθυστόχαστες κουβέντες, βγαλμένες από χιλιάδες χρόνια ιστορία.

Ο λαός της Ουκρανίας, καθώς και ο Πρόεδρός τους έχουν εμπνεύσει τον κόσμο όλο. Εχουν κερδίσει τον θαυμασμό του. Εχουν κερδίσει την αγάπη του. Αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.

Προσθέτουν ένα χρυσό κεφάλαιο, κατακτούν ένα χρυσό στεφάνι, που θα τους φωτίζει σαν λαμπάδα, θα τους καθοδηγεί και θα τους προστατεύει σε όλη τους την Ιστορία.

Αντώνης Η. Διαματάρης