Με ανακούφιση ανάκατη με θλίψη

κοίταξα την τεράστια μαύρη αράχνη,

που μόλις την πνοή της είχα αφαιρέσει.

Μια ζωή.

Μια ύπαρξη χαμένη μέσα στην απεραντοσύνη

Η δειλή.

Αμύνθηκα, τους δικούς μου υπερασπίστηκα.

Τον πιθανό κίνδυνο απέκρουσα

στον εαυτό μου νοερά απολογήθηκα.

Σύμμαχος ο νους.

Πάντα τρόπους βρίσκει τις πράξεις να δικαιολογεί.

Τα χέρια μου για λίγο, αρνήθηκα.

Την ύπαρξή μου πολύ λυπήθηκα.

Μια αρρώστια, ένας γνωστός, ή αθώρητος εχθρός,

ένα ατύχημα, ένα απροσδιόριστο, απρόσμενο κάτι.

Ο χάροντας παντού, την κάθε στιγμή, καραδοκεί.

Προδιαγραμμένη η λήξη η πικρή.

Παράλληλες, πολυποίκιλες ζωές, πάνω στο ίδιο χώμα.

Αδυσώπητος για την επιβίωση ο αγώνας.

Ατελείωτος ο αλληλοσκοτωμός

Περίεργος τούτος ο πλανήτης:

Η ζωή, χρειάζεται ζωή να αφαιρέσει, για να συνεχιστεί.

Πού για την αρχή να ψάξω, πού απόκριση να βρω;