Την ερχόμενη Κυριακή (11/6) διεξάγεται η δράση του Run – Bike – Care, που συνδιοργανώνει ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Εθελοντών – Φίλων Ιατρών «Κ.Ε.Φ.Ι.» Αθηνών με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει η Δώρα Τσαμπάζη. Η σύζυγος του δις «αργυρού» Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη θα λάβει μέρος και μάς εξηγεί τον λόγο που την οδήγησε σε αυτή της την απόφαση, καθώς επίσης και ποια η θέση που έχει πάρει στην Κοινωνία μετά τον πρόωρο χαμό του Αλέξανδρου και ποιο το μήνυμα που περνάει για δράσεις που έχουν ως επίκεντρο τον συνάνθρωπο.

Το Run – Bike – Care αποτελεί μια δράση γιορτής για όλους όσους επέζησαν και μνήμης όσων έφυγαν από τη ζωή λόγω του καρκίνου. Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε μέσα από τη συμμετοχή σας στη δράση αυτή;

«Θέλω να τιμήσω την μνήμη όσων αγωνίστηκαν και όσων αγωνίζονται ενάντια στον καρκίνο. Να στείλω το μήνυμα ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, αλλά ακόμα και αν βιώσουμε μια απώλεια λόγω της ασθένειας, μπορούμε με τις πράξεις μας, τη στάση μας, να κάνουμε τον άνθρωπό μας να ζήσει για πάντα. Εγώ έχω και έναν λόγο παραπάνω, διότι η κοινωνική παρακαταθήκη που μου άφησε ο σύζυγός μου, μου έδειχνε το δρόμο της αλληλεγγύης».

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το «ναι» στο κάλεσμα του Συλλόγου Καρκινοπαθών Εθελοντών – Φίλων Ιατρών «Κ.Ε.Φ.Ι.» Αθηνών για συμμετοχή στο Run Bike Care;

«Λέω ‘ναι’ σε οτιδήποτε αφορά την Κοινωνία και ειδικά σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο και την ευαισθητοποίηση γύρω από αυτό. Οταν είχα πει κάποια στιγμή ότι δεν θα κλειστώ σπίτι και δεν θα πενθήσω με τον κλασικό τρόπο, το εννοούσα. Η θέση μου πια είναι κοντά στους ανθρώπους που περνούν ή πέρασαν κάτι παρόμοιο. Η δράση του Κ.Ε.Φ.Ι. και το σημαντικό έργο που επιτελεί, με έχει συγκινήσει πολύ και δεν υπήρχε περίπτωση να απουσιάζω από το κάλεσμά τους».

Συμμετέχετε ενεργά σε δράσεις με κοινωνικό και εθελοντικό έργο, πείτε μας περισσότερα γι’ αυτό. Τι σας δίνει κίνητρο;

«Η ασθένεια του συζύγου μου και η απώλειά του ήταν ένα δυνατό χαστούκι για όσα ήξερα μέχρι τώρα και θεωρούσα δεδομένα. Κλεισμένη για χρόνια στον δικό μου μικρόκοσμο της καθημερινότητας με τα παιδιά, αργότερα με την πανδημία και τελικά με την αρρώστια και τον θάνατο, ένιωσα μια μεγάλη ανάγκη να βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους που η τύχη για διάφορους λόγους δεν στάθηκε δίπλα τους όσο σε άλλους και να γίνουμε μια μεγάλη αγκαλιά. Για παράδειγμα, η πρόσφατη επίσκεψή μου στους σεισμοπαθείς στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης, που στηρίχτηκαν μέσω των δημοπρασιών των αντικειμένων του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ήταν μια πολύ δυνατή, συγκινητική και ταυτόχρονα λυτρωτική εμπειρία για εμένα. Ετσι μέσα από την ατυχία της οικογένειάς μου, βρήκα τον τρόπο να δώσω ένα νόημα, παρέχοντας στήριξη και βοήθεια σε διάφορες κοινωνικές ομάδες που το είχαν ανάγκη».

Πόσο σημαντικό είναι να πραγματοποιούνται δράσεις στη χώρα μας που έχουν ως επίκεντρο τον συνάνθρωπο;

«Το πιο σημαντικό από όλα. Η ενσυναίσθηση θα έπρεπε να αποτελεί μάθημα από τις πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης όπως στη Δανία. Οι δράσεις για να δείξουμε ακριβώς αυτό, το ενδιαφέρον μας, την ταύτισή μας με τον συνάνθρωπό μας, την διάθεση μας να προσφέρουμε, είναι πιο δυνατό αντικαταθληπτικό. Οχι μόνο για αυτόν που δέχεται την προσφορά και την αλληλεγγύη, αλλά και για αυτόν που την δίνει. Ας γίνουμε η αλλαγή που περιμένουμε να δούμε στον κόσμο».