Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη έχει την ιστορική της σημασία για δυο, βασικά, λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το ΝΑΤΟ διευρύνθηκε κατά δυο μέλη, τη Σουηδία και τη Φινλανδία, και ο δεύτερος είναι ότι η Τουρκία δεν είχε ποτέ σκοπό να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, απλώς, ως συνηθίζει, εκβιάζει κατά καιρούς τους μεγάλους της Συμμαχίας για να την προσέχουν περισσότερο. Και τις δυο αυτές εξελίξεις πρέπει να τις δούμε με περισσότερη λεπτομέρεια.

Το ΝΑΤΟ έδειχνε, καιρό τώρα, ότι πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Μάλιστα ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν είχε προ καιρού δηλώσει ότι είναι νεκρό και ξαφνικά το βλέπουμε να ανασταίνεται και μάλιστα να διευρύνεται με δυο χώρες που διαχρονικά δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με το ΝΑΤΟ. Αυτό το θαύμα δικαιωματικά ανήκει στον Πούτιν. Αυτός εξελίσσεται πανηγυρικά ως ο προστάτης του ΝΑΤΟ και καλά θα κάνει το ΝΑΤΟ να τον ανακηρύξει σε «άγιό» του. Φυσικά, και οι δυο πλευρές βολεύονται με τις εξελίξεις, ιδίως ο πρώην κατάσκοπος της Σοβιετίας που έφτασε να γίνει δισεκατομμυριούχος ολιγάρχης, πρόεδρος της Ρωσίας και στη συνέχεια να επιβάλει ένα στυγνό απολυταρχικό και εγκληματικό καθεστώς στη «δημοκρατική» Ρωσία που κάποιοι εδώ στην Ελλάδα λιγουρεύονται.

Αυτές οι εξελίξεις, ως συνήθως, δεν έλαβαν χώρα χωρίς να υπάρχουν και θύματα και το πιο τραγικό από όλα, προς ώρας, θύμα είναι η Ουκρανία που βιώνει τους θανάτους χιλιάδων άμαχων και αθώων πολιτών, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, καθώς  και την παντοειδή καταστροφή των υποδομών της. Στη σειρά των θυμάτων βρίσκεται και η οικονομική κρίση που ξέσπασε σε ευρύτατο πεδίο δραστηριοτήτων, λόγω της θεαματικής αύξησης του κόστους της ενέργειας, που ήδη πλήττει τα νοικοκυριά και την παραγωγή σε πολλές χώρες και εάν το σιτάρι δεν διακινηθεί εγκαίρως θα θρηνήσουμε εκατομμύρια νέα θύματα που θα προστεθούν στα 250 εκατομμύρια παιδιά που ήδη κάθε χρόνο πεθαίνουν από πείνα στον πλανήτη μας.

Οι υπεύθυνοι αυτού του τραγικού δράματος καταγράφονται από τα αρμόδια διεθνή όργανα και το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι εάν στο τέλος θα κληθούν να πληρώσουν για τα εγκλήματά τους. Ιδωμεν.

Σε ό,τι αφορά τώρα την Τουρκία, η κατάσταση δεν άλλαξε και πολύ, απλώς φάνηκε πως η Τουρκία έπαιζε μεγάλο ρόλο σε ό,τι αφορά την τύχη της ένταξης των δυο χωρών στο ΝΑΤΟ. Η τακτική της Τουρκίας των εκβιασμών δεν είναι καινούργια, απλώς τώρα οι εκβιασμοί της δεν πέρασαν όπως συνέβαινε στο παρελθόν, γιατί οι μεγάλοι της Συμμαχίας και ιδίως οι ΗΠΑ έδειξαν να μην συγκινούνται και τόσο πολύ με τα καραγκιοζλίκια του Ερντογάν. Οι εν λόγω κύριοι έχοντας βιώσει την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της Τουρκίας κατά την περίοδο ανακωχής Δύσης και Ρωσίας, που προέκυψε μετά την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος, και έχοντας ανάγκη να δείξουν στον Πούτιν και ανατολικότερα την αναγκαία ενότητά τους, προχώρησαν στην αντιμετώπιση του θεάματος Ερντογάν χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό ήπιου τριξίματος των δοντιών τους και των γραφών της Παλαιάς Διαθήκης περί του απολωλότος προβάτου. Στην ουσία η εικόνα του Ερντογάν δεν ήταν αυτή του κυρίαρχου αλλά του επαίτη και της κωλοτούμπας που ένοιωθε τα χνώτα της αρκούδας που τρέχει, από την έναρξη του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία, ξωπίσω του. Γυμνός, λοιπόν, ο «βασιλιάς».

Βέβαια στην περίοδο της χαλαρότητας της Συμμαχίας ο Ερντογάν ανέπτυξε πολιτική πρωταθλητού και συνεργάστηκε και ακόμα συνεργάζεται με τους τρομοκράτες ισλαμιστές του ICIS με στόχο την ανακήρυξή του σε ηγέτη όλων των ισλαμιστών και η γελοία στάση του απέναντι στη Σουηδία και τη Φινλανδία αναδείχθηκε ως η μύγα μες στο γάλα, γιατί αγνόησε τη ρήση ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί! Η ίδια αυτή η πολιτική της την απομόνωσε από πλείστες χώρες και ιδιαίτερα σε χώρες της Μέσης Ανατολής και έκτοτε έχει εξελιχθεί στην τέχνη της κωλοτούμπας για να τις πλησιάσει εκ νέου και να επαναφέρει το status quo σε πρότερη περίοδο. Μόνο που αυτό δεν προχωράει καλά για αυτήν, γιατί η Ελλάδα αξιοποίησε τα νέα δεδομένα και προχώρησε στη σύναψη πολύ σημαντικών συμμαχιών στην περιοχή και φαίνεται στην περιοχή αυτή να ξεμένει ο Ερντογάν από καύσιμο.

Η ίδια πολιτική της Τουρκίας πονήρεψε και τις ΗΠΑ και προχώρησαν πριν να είναι αργά για αυτές σε αναζήτηση εναλλακτικών για τη στήριξη των πολιτικών τους στην περιοχή αναβαθμίζοντας έτσι τον ρόλο της Ελλάδος σε αυτήν και υποβαθμίζοντας συγχρόνως αυτόν της Τουρκίας. Παρ’ όλα αυτά παραμένουν κάποιες συνήθειες της γραφειοκρατίας ορισμένων κρατικών οργανισμών που επηρεάζονται συστηματικά από τα λεγόμενα think tank που υποτίθεται πως καταλήγουν σε συμπεράσματα και συμβουλές προς την αμερικανική διοίκηση κατόπιν «ενδελεχούς επιστημονικής έρευνας».

Πρόσφατα διάβασα ένα τέτοιο άρθρο στο περιοδικό «Foreign Policy» του Maximilian Hess όπου, ενώ ονοματίζει τα στραβά του συμμάχου Ερντογάν, τα οποία ανέφερα και εγώ στο προηγούμενο άρθρο μου, καταλήγει στα αναμενόμενα συμπεράσματα και συμβουλές προς την κυβέρνηση Μπάιντεν να πράξει ό,τι είναι δυνατόν, ώστε να κρατηθεί η Τουρκία στη Δύση. Τονίζει πόσο χρήσιμη είναι η Τουρκία στη Δύση και δεν κάνει καμία απολύτως αναφορά στο πόσο χρήσιμη είναι η Δύση στην Τουρκία, η οποία ύστερα από τις ουκρανικές εξελίξεις, εγκατέλειψε σε χρόνο ρεκόρ την πολιτική των ισορροπιών μεταξύ Δύσης και Ρωσίας που ασκούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή και επέστρεψε ασθμαίνοντας στην αγκαλιά της Δύσης. Αυτά η Ομογένεια πρέπει να τα έχει συνεχώς στο νου της και να ενημερώνει τα νομοθετικά σώματα εγκαίρως και συνεχώς, γιατί ο πρόεδρος Μπάιντεν υποσχέθηκε στον Ερντογάν πως με την επιστροφή του στην Ουάσιγκτον θα φροντίσει να προωθήσει στο Κογκρέσο το αίτημα της Τουρκίας για την αναβάθμιση των F-16 και την αγορά νέων F-16 με τα οποία η Τουρκία, παρεμπιπτόντως, απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα.

* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.