Οταν τα όνειρά μου,
σαν του φθινοπώρου τα φύλλα τα ξερά,
με λύσσα ο άνεμος στριφογυρνά και κομματιασμένα
στα ρείθρα του δρόμου τα πετά,
όταν από την καθημερινότητα, που απείρους τρόπους βρίσκει
να μας φυλακίζει και να μας τυραννά, να ξεγλιστρήσω προσπαθώ,
στην ποίηση προσβλέπω σαν θεά
να με βοηθήσει να γιατρευτώ, στα οράματά μου να ξαναβρεθώ.

Πάνω σε ένα χαρτί λευκό, γράφω, σβήνω, μουντζουρώνω,
στις συγκινήσεις μου, στα συναισθήματα, διέξοδο να βρω.
Κυλάνε μέσα στις λέξεις, αίσθημα, φλόγα, αίμα.
Δεν βιάζομαι. Περιπλανιέμαι, τα βήματά μου δεν μετρώ
Κάτω από των πραγμάτων την θαμπάδα την αλήθεια αναζητώ.
Χάνεται ο χρόνος, ξεγράφεται η απόσταση,
μακραίνουνε οι στοχασμοί, ξεπλένονται οι λογισμοί.

Μόνη μιλώ, όταν θέλω, σωπαίνω, υπάρχω,
απουσιάζω, επαναστατώ, φιλοσοφώ, στοχάζομαι, μετανοώ.
Τις πληγές που ο νους ανοίγει γιατρεύω. Συγχωρώ, αναπολώ.
Ελεύθερη σαν το πουλί που ξέφυγε από το ανοιχτό κλουβί
με τον άνεμο πλανιέμαι.
Λυτρωμένη από όλα, από όλους, από τον ίδιο μου τον εαυτό,
σε κανέναν δεν λογοδοτώ. Το σήμερα αναβάλω για το αύριο.
Στο πρέπει δεν υποτάσσομαι. Βασίλισσα στον δικό μου, κόσμο
λεύτερο, ξέχωρο, μοναχικό.
Φαντάζομαι ό,τι θέλω. Εχω ό,τι αγαπώ.
Στην αγκαλιά μου κρατώ ολόκληρο έναν ουρανό.