Τις αμέσως προηγούμενες ημέρες, κατά μια αξιοσημείωτη ιστορική συγκυρία, γίναμε μάρτυρες, σχεδόν ταυτόχρονα, της εκδήλωσης δυο θεμελιωδών αλλά χαρακτηριστικά διαφορετικών  προσεγγίσεων στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδος και της Τουρκίας έναντι της Αμερικής.

Ο Ελληνας Πρωθυπουργός στην αρχή της εβδομάδος, επισκέφτηκε επίσημα την Ουάσιγκτον.

Τόσο οι ειδικοί των διεθνών θεμάτων και των διμερών ελληνοαμερικανικών σχέσεων αλλά και οι κοινοί παρατηρητές συμφωνούν ότι η όλη επίσκεψη, στις πολλές εκδηλώσεις της και επαφές ανωτάτου επιπέδου, χαρακτηρίστηκε από εγκαρδιότητα, σχεδόν καθολική σύμπτωση απόψεων και από αμοιβαίες εκφράσεις και επίσημες και ανεπίσημες χειρονομίες αναγνώρισης και σεβασμού του ρόλου και της σημασίας εκατέρας των χωρών, τηρουμένων των αναλογιών.

Παρά τη θερμή ατμόσφαιρα και την ποιότητα της επίσκεψης δεν έλλειψαν και εκείνοι που θέλησαν να διακρίνουν μια ελληνική υπερβολική συγκατάβαση και κολακευτική συμπεριφορά προς την πανίσχυρη Αμερική.

Δεν είναι δύσκολο, ιδιαίτερα εάν κανείς διέπεται από έντονη αντιπολιτευτική διάθεση, να «διυλίσει τον κώνωπα» και να εντοπίσει φράσεις ή χειρονομίες οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί η γίνει διαφορετικά.

Παραμένει πάντως η ουσιαστική διαπίστωση ότι η Αθήνα, τόσο κατά την επίσημη αυτή επίσκεψη αλλά και γενικότερα, επενδύει πολύ ουσιαστικά στη σύμπλευσή της με τις ΗΠΑ και υπολογίζει στις αρμονικές και εποικοδομητικές σχέσεις της με την Ουάσιγκτον, προκειμένου να ενισχύσει την άμυνά της και την οικονομία της.

Αυτή είναι με λίγα απλά λόγια η συνόψιση ενός από τους θεμελιώδεις στόχους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Η επίσημη επίσκεψη του Ελληνα Πρωθυπουργού και το περιεχόμενό της ανταποκρίθηκαν πλήρως σε αυτή την πραγματικότητα.

Από την άλλη πλευρά, και σε πλήρη αντίθεση προς το ως άνω πνεύμα, ο Πρόεδρος της Τουρκίας ακριβώς τον ίδιο χρόνο έχει αντιπαρατάξει την καίρια γεωπολιτική σημασία της χώρας του και τη δική του γνωστή ισχυρή προσωπικότητα ενάντια στις επιδιώξεις της Αμερικής, εκφράζοντας την αντίθεσή του προς τη διεύρυνση της Ατλαντικής Συμμαχίας με την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας.

Η δικαιολόγηση της αυτόχρημα προκλητικής αυτής τοποθέτησης είναι ότι οι δυο υποψήφιες χώρες ακολουθούν πολιτική η οποία θίγει τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Τουρκίας.

Είναι προφανής ο πειρασμός, στον οποίο αρκετοί παρατηρητές υποκύπτουν, πιθανότατα και από αντιπολιτευτική διάθεση, να επισημάνουν τις δυο αυτές διαφορετικές πολιτικές έναντι της Ουάσιγκτον για να παραλληλίσουν και να συγκρίνουν την «υπερβολική ελληνική συγκατάβαση και σύμπλευση» προς την «σθεναρότητα και αξιοπρέπεια» της τουρκικής στάσης στην προσπάθεια της κάθε μιας από τις δυο χώρες να προωθήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια αστήρικτη σύγκριση εντελώς ανομοιογενών δεδομένων.

Η Ελλάδα δικαίως στηρίζει και προσεγγίζει τις σχέσεις της με την Αμερική στο πλαίσιο μιας μακράς, αδιάκοπης παράδοσης, στενής φιλίας και συνεργασίας βάσει της οποίας οι δυο χώρες έχουν πάντοτε συμπαραταχθεί για την προάσπιση κοινών πολιτικών και πολιτιστικών αξιών και αρχών.

Η επιδίωξη θερμής φιλικής σχέσεως με την Αμερική δεν αποτελεί τίποτα άλλο από τη συνέχιση μιας παράδοσης αιώνων.

Αντίθετα, η εθνικιστικά υπερφίαλη πολιτική της Αγκυρας ταιριάζει απόλυτα με την παραδοσιακή καιροσκοπική τουρκική πολιτική όπως έχει τεκμηριωθεί, όχι μόνο κατά τη διάρκεια δυο παγκόσμιων συρράξεων και πολλών περιφερειακών συγκρούσεων αλλά και κατά την τρέχουσα ουκρανική κρίση.

Για την Αθήνα, κατά τη σημερινή επικίνδυνη και ρευστή διεθνή πραγματικότητα, οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις αποτελούν ένα σταθερό γεωπολιτικό δεδομένο, διμερώς επωφελές αλλά και πολύτιμο για τη διεθνή ειρήνη.

Αντίθετα, για την Αγκυρα, οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σύνηθες ανατολίτικο παζάρι για προώθηση των στενών τουρκικών συμφερόντων.