Στο σχόλιο του Σαββατοκύριακου με τίτλο «Το ρήγμα Ελλάδας-Πατριαρχείου εξαιτίας του Ελπιδοφόρου», ο «δαίμων του τυπογραφείου», όπως συνηθίζουμε να λέμε, «έφαγε» δύο λέξεις ουσίας.

Συγκεκριμένα, έγραφα: «Κανένας πρωθυπουργός δεν έκανε περισσότερα για εμάς από εκείνον (τον Κυριάκο Μητσοτάκη). Κι ίσως για τους λόγους αυτούς να εκλήφθηκε ως δεδομένο πως θα ήταν κατανοητό ότι η έλλειψη συμμετοχής του στις εκδηλώσεις τους δεν αφορούσε εκείνους (τους Αρχοντες) αλλά αποκλειστικά και μόνο τον κ. Ελπιδοφόρο.

Ωστόσο, καλό θα ήταν να είχε βρεθεί τρόπος να γίνει η διάκριση αυτή προς αποφυγή παρεξηγήσεως, αλλά και εκμετάλλευσης, όπως επιχειρείται».

Το σωστό είναι: «Ωστόσο, καλό θα ήταν να είχε βρεθεί τρόπος να γίνει ΠΙΟ ΣΑΦΗΣ η διάκριση αυτή προς αποφυγή παρεξηγήσεως, αλλά και εκμετάλλευσης, όπως επιχειρείται».

Τι εννοώ; Η κυβέρνηση τίμησε τους Αρχοντες ανοίγοντας τις «πόρτες» σε κτίρια που δεν έχει ανοίξει καμιά κυβέρνηση μέχρι τώρα σε ομογενειακή οργάνωση: Από το υπ. Εξωτερικών μέχρι την Στοά του Αττάλου και την Παλαιά Βουλή.

Αυτά δεν τα παραχώρησε η κυβέρνηση στους Αρχοντες λόγω… Ελπιδοφόρου, φυσικά. Τα παραχώρησε για να τιμήσει τα μέλη της οργάνωσης.

Γι’ αυτό λοιπόν και οι λέξεις που… φαγώθηκαν, «να γίνει ΠΙΟ ΣΑΦΗΣ η διάκριση αυτή προς αποφυγή παρεξηγήσεως, αλλά και εκμετάλλευσης, όπως επιχειρείται», έχουν ιδιαίτερη σημασία.