Κύριε Διευθυντά,

Αφορμή για να σας στείλω την επιστολή, μου δόθηκε από την επίσκεψη δύο νοσηλευτικών ιδρυμάτων εδώ και στην Ελλάδα. Τον Σεπτέμβριο επισκέφτηκα συγγενικό μου πρόσωπο στο Νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ στα Ιλίσια και την τρέχουσα εβδομάδα το Columbia Presbyterian στο Washington Heights, όπου επίσης νοσηλεύθηκε άλλο συγγενικό μου πρόσωπο. Το νοσοκομείο της Αθήνας σε καλή περιοχή, κοντά στο Κολωνάκι ενώ το αντίστοιχο εδώ σε σχετικά υποβαθμισμένη περιοχή. Οι διαφορές όμως που είδα στην ποιότητα της νοσηλείας στα δύο διαφορετικά νοσοκομεία, όπως και η αντιμετώπιση των ασθενών από το νοσηλευτικό προσωπικό των δύο ιδρυμάτων είναι η μέρα με τη νύχτα.

Για όσους δεν το γνωρίζουν το ΝΙΜΤΣ ήταν πρώην στρατιωτικό νοσοκομείο αλλά πλέον δέχεται και μη στρατιωτικούς ασθενείς. Η πτέρυγα που επισκέφτηκα είναι στο λεγόμενο νέο κτήριο που εγκαινιάστηκε το 1980. Νέο κτήριο 43 ετών δηλαδή, εδώ γελάνε. Χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, από το ένα και μόνο ασανσέρ που λειτουργούσε τα κουμπιά ήταν ξεχαρβαλωμένα και μάλιστα το κουμπί του ορόφου που ήθελα να ανέβω δεν λειτουργούσε όπως θα έπρεπε. Το γεγονός το ανέφερα σε μερικές νοσοκόμες που βρήκα στο διάβα μου και όλες έδειξαν αδιαφορία και με θράσος δήλωσαν ότι είναι αναρμόδιες. Τους υπέδειξα τότε να πάρουν τον αρμόδιο και να αναφέρουν το πρόβλημα πριν προκύψει κάποιο ατύχημα. Μου έκανε επίσης εντύπωση ότι πουθενά στον όροφο αλλά και στο δωμάτιο ασθενών δεν υπήρχε μπουκάλι απολύμανσης χεριών, και όταν ζήτησα από το νοσηλευτικό προσωπικό με παρότρυναν να δω αν είχε στις τουαλέτες. Τα κρεβάτια των ασθενών είχαν μανιβέλα για να σηκωθεί μόνο το σημείο κεφαλιού που φυσικά κάποιος άλλος θα έπρεπε να γυρίσει τη μανιβέλα στο ύψος που το θέλει ο ασθενής. Επίσης, ήταν πέντε ασθενείς στον ίδιο θάλαμο και χωρίς ίχνος ιδιωτικότητας του ασθενούς. Κάποια στιγμή ο συγγενής μου χρειάστηκε να πάρει κάποιο από τα φάρμακα που είχαν αφήσει εκεί οι νοσοκόμες σε ανώνυμα φακελάκια, από τα οποία έπρεπε κάποια να καταναλωθούν σε αντίστοιχες ώρες. Οταν πήγα να ρωτήσω τις νοσοκόμες ποιο έπρεπε να πάρει και τι ώρα μου είπαν ότι έπρεπε εγώ να τα σημειώσω λες και εγώ είχα την ευθύνη τού τι φάρμακα έπρεπε να πάρει ο ασθενής; Φυσικά ούτε λόγος για τηλεόραση στο δωμάτιο, πού να χωρέσει! Οπως επίσης η αναπηρική καρέκλα είναι είδος προς εξαφάνιση αφού ήταν από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αν κατόρθωνες να εξασφαλίσεις καμία.

Αντίθετα, το Columbia Presbyterian ήταν σαν πεντάστερο ξενοδοχείο. Το προσωπικό φιλικό και χαμογελαστό, πάντα πρόθυμο να σε εξυπηρετήσει. Υπήρχε και τσαντάκι με είδη υγιεινής. Οι ασθενείς ανά δύο στο θάλαμο, ο καθένας με την τηλεόρασή του με ακουστικά για να μην ενοχλούν το διπλανό τους. Αντισηπτικά παντού, προσωπικά θερμόμετρα και πιεσόμετρα που αναγράφουν το όνομα του ασθενούς. Κρεβάτια που μέχρι και μασάζ κάνουν στον ασθενή με κοντρόλ που έχει ο ίδιος. Ανά πάσα στιγμή ξέρεις το όνομα του νοσηλευτή που έχει βάρδια καθώς και του γιατρού, αφού είναι σε πίνακα μπροστά από κάθε κρεβάτι για να ξέρει ο ασθενής και υπάρχει πρόσβαση σε ιατρικό ιστορικό άμεσα μέσω εφαρμογών στο κινητό του ασθενούς. Τα αναπηρικά καρεκλάκια λες και είναι από το μέλλον, πολύχρωμα με θέση για τον ορό αλλά και για συσκευή οξυγόνου, και πολλά άλλα που αν τα γράψω δεν τελειώνω μέχρι αύριο. Δυστυχώς η νοσηλεία στην Ελλάδα είναι σε τριτοκοσμικό επίπεδο και δεν είναι μόνο το τεχνολογικό υλικό που δεν είναι αναβαθμισμένο στις σημερινές ανάγκες, αλλά η νοοτροπία του νοσηλευτικού προσωπικού που νομίζουν ότι είναι υπεράνω και δεν σου μιλάνε με σεβασμό λες και τους χρωστάς.

Ευχαριστώ

Ηλίας Παπαζαχαρίου

East Elmhurst, NY