Δεν είχα σκοπό να γράψω τίποτα για το θέμα των όπλων στις ΗΠΑ. Δεν ξέρω αν έχει καν νόημα. Θα μπορούσα να βγάλω ένα παλιό κείμενο από το συρτάρι μου, να του αλλάξω λίγο της ημερομηνίες και κατά τα άλλα να μπει αυτούσιο. Κάθε φορά, ύστερα από ένα τέτοιο συμβάν σαν και αυτό του Τέξας λέμε τα ίδια. Τα ίδια και τα ίδια. Και τίποτα δεν γίνεται. Εχω χάσει πλέον κάθε ελπίδα. Η νοοτροπία και η κουλτούρα με τα όπλα είναι τόσο βαθιά ριζωμένη σε κάποια (δυστυχώς πολλά) σημεία της χώρας που δεν ξέρω πλέον πώς μπορεί να ανατραπεί.

Στην Αμερική τα όπλα, στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια

Οπως στην Ελλάδα φαίνεται πολύ περίεργο μια κατά τεκμήριο προοδευμένη κοινωνία όπως η αμερικανική να ανέχεται όλο αυτό το πράγμα με τα όπλα, έτσι και στα μάτια κάποιου ξένου φαίνεται παράδοξο (και είναι) μια χώρα του δυτικού κόσμου (η Ελλάδα παρά τις προσπάθειες κάποιων να γίνει τρίτος κόσμος εξακολουθεί να είναι στη Δύση) να ανέχεται τα πανεπιστήμιά της κάθε άλλο παρά πανεπιστήμια να είναι. Για παράδειγμα, ξέρετε εσείς πουθενά αλλού στον κανονικό κόσμο να κινητοποιείται ολόκληρη η Αστυνομία για να χτιστεί μέσα σε πανεπιστήμιο μια βιβλιοθήκη, ή ξέρετε πουθενά αλλού σε Ευρώπη και Αμερική να τελούν πανεπιστημιακοί χώροι υπό κατάληψη και μάλιστα από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία; Εχουμε να κάνουμε και στις δύο περιπτώσεις με αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία, η ανατροπή των οποίων δεν είναι μόνο θέμα νόμων και επιβολής τους. Μακάρι να ήταν. Θα άλλαζε ο κόσμος από τη μια στιγμή στην άλλη και θα γινόταν καλύτερος.