Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στο σχόλιό μου για το θάνατο του Νταν Γεωργακά και έφτασε η είδηση, αργά παραμονή του Thanksgiving, ότι ένας άλλος μεγάλος ομογενής, o Πήτερ Μαρούδας, ένας «απαραίτητος ομογενής», όπως τον χαρακτήρισα σε προηγούμενο σχόλιό μου -δες πιο κάτω- έφυγε από τη ζωή. Αθόρυβα. Οπως ήταν το στυλ του.

Ισως μερικοί αναγνώστες να μη γνωρίζουν καλά ποιος ήταν ο Πήτερ, γιατί αυτό επεδίωκε.

Ηταν ταπεινός, αθόρυβος. Ηταν ένας άνθρωπος που αν και ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος, απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας.

Θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν να τον πείσω να μας παραχωρήσει μία συνέντευξη για το «ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ» μας (Σάββατο 6- Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021) και πιθανόν να δέχθηκε γιατί αισθανόταν ότι το έτος του πλησιάζει.

Το σχόλιό μου τότε, στην έκδοση του «ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ», είχε τίτλο: «Πήτερ Μαρούδας, ένας απαραίτητος ομογενής».

Και έγραφα, μεταξύ των άλλων, και τα εξής:

«Ο Πήτερ Μαρούδας, τον άνθρωπο που επάξια παρουσιάζουμε στο εξώφυλλο του ‘Περιοδικού’, είναι ένας από τους απαραίτητους ομογενείς.

Ονομάζω απαραίτητους ομογενείς τους πυλώνες της Ομογένειας, αυτούς που την κρατούν όρθια. Την βοηθούν στο να λειτουργεί.

Είναι οι άνθρωποι που κάνουν την δουλειά για λογαριασμό της στο παρασκήνιο. Σε αυτούς που καταφεύγουμε για συμβουλή, για να μας βοηθήσουν με τις αμερικανικές Αρχές σε θέματα που αφορούν την Ομογένεια και την Ελλάδα / Κύπρο.

Ο Πήτερ είναι από τους κορυφαίους απαραίτητους από την θέση του ως στενός συνεργάτης και φίλος του αείμνηστου Πολ Σαρμπάνη. ‘Τα χωριά μας’, του αρέσει να λέει, ‘είναι το ένα κοντά στο άλλο. Είμαστε και οι δυο Λάκωνες’.

Κι όχι μόνο βοηθά, αλλά το κάνει με ευγένεια. Με χαμόγελο.

Ο Πήτερ γεννήθηκε στο Μίσιγκαν και σπούδασε Δημοσιογραφία. Νομίζω ότι βαθιά μέσα του παραμένει πάντα δημοσιογράφος.

Μετακόμισε στην Βαλτιμόρη, το 1963, για να εργαστεί στην εφημερίδα ‘The Evening Sun’

Εκεί συναντήθηκε με τον Σαρμπάνη. Κι έκτοτε έγιναν αχώριστοι.

Αυτό που διακρίνει τον Πήτερ, τουλάχιστον σ’ αυτόν εδώ τον παρατηρητή, είναι ότι διαθέτει ένα βαθύ, ώριμο μείγμα ελληνοαμερικανισμού.

Είναι, βέβαια, ένας πιστός, καλός Αμερικανός πολίτης. Με αυτό εννοώ ότι ο Πήτερ δεν είναι ένας τυχαίος πολίτης. Ενας πολίτης που έτυχε να είναι Αμερικανός γιατί γεννήθηκε εδώ.

Είναι ένας πλήρως συνειδητοποιημένος πολίτης. Ενας πολίτης που εμπνέεται βαθιά από τα ευγενή ιδεώδη αυτής της χώρας. Από την Ιστορία της και το πεπρωμένο της.

Με βάση αυτά έζησε την ζωή του. Και γι’ αυτά κάνει ό,τι μπορεί να διασωθούν.

Επίσης, ο Πήτερ διαθέτει την παλιά αμερικανική αρετή της ακεραιότητας. Εχει κανόνες βάσει των οποίων ζει. Διαθέτει μια ασυμβίβαστη ηθική βάση.

Παράλληλα με το Αμερικανός είναι και καλός ομογενής και ορθόδοξος χριστιανός με πολύχρονη υπηρεσία στην Εκκλησία. Καυτηριάζοντας, από αγάπη, σε κρίσιμες περιόδους την πορεία της.

Τρέφει βαθύ σεβασμό στην καταγωγή του. Πίστη στον Θεό. Αγάπη για την Ελλάδα.

Μιλά καλά την ελληνική μας γλώσσα.

Εζησε τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις από πολύ κοντά δίπλα στον Σαρμπάνη. Με σπανία εχεμύθεια.

Εκανε, είμαι βέβαιος, το καθήκον του.

Θεωρώ τιμή μου να συμπεριλαμβάνω τον Πήτερ μεταξύ των φίλων μου».

Αυτά έγραφα τότε. Και δεν θα άλλαζα ούτε λέξη.

Θα πρόσθετα μόνο κάτι που πάντα με συγκινούσε. Ο Πήτερ πίστευε βαθιά στην ανάγκη και την αποστολή του «Εθνικού Κήρυκα» – και των δύο εκδόσεών μας.

Αποτελούσε έναν από τους ανεπίσημους συμβούλους μου. Ετρεμε έναν νέο διχασμό στην Ομογένεια, γιατί γνώριζε πόση ζημιά είχε κάνει ο μεγάλος διχασμός, μεταξύ των Βενιζελικών και των οπαδών του Κωνσταντίνου.

Συνειδητοποιούσε, βαθιά, ίσως λόγω και της δημοσιογραφικής του καριέρας, την ανάγκη για έγκαιρη ενημέρωση της Ομογένειας, και στις δύο γλώσσες. «Ομογένεια χωρίς τον ‘Εθνικό Κήρυκα’», συνήθιζε να λέει, «δεν γίνεται».

Και όταν διαφωνούσε, μου τηλεφωνούσε να μου το πει και να μου εξηγήσει και το γιατί διαφωνούσε, πάντα με χαμόγελο, με ευγένεια, με καλοσύνη. Είχε, σχεδόν, πάντα δίκιο.

Κάποτε είχε γράψει ένα σκληρό, αλλά δίκαιο και από αγάπη άρθρο για την πορεία της Αρχιεπισκοπής μας.

«Θα το δημοσιεύσεις;» με ρώτησε.

«Βεβαίως», του απάντησα. «Θα σε κυνηγήσουν», μου είπε γελώντας.

«Μην ανησυχείς», του είπα.

Αν δεν το δημοσίευα θα ζημίωνα την Ομογένεια γιατί θα της στερούσα ένα τόσο σοβαρό άρθρο, ενός σκεπτόμενου, γενναίου ομογενή που πονούσε.

Μετά την δημοσίευσή του, μου τηλεφώνησε χαρούμενος. «Δεν μπορείς να φανταστείς», μου είπε, «πόσοι τηλεφώνησαν από όλη την Αμερική να μου πουν για το άρθρο. Οι περισσότεροι συμφωνούν, όχι όλοι», συνέχισε.

Αυτή είναι η δημοκρατία και ο σωστός ρόλος των ΜΜΕ.

Ο Πήτερ πίστευε τόσο πολύ στην αποστολή της εφημερίδας που πλήρωνε για 10 συνδρομές τον χρόνο, για συγγενείς και φίλους του γιατί τους ήθελε να ενημερώνονται, να γνωρίζουν τα νέα του Ελληνισμού.

Ηταν όντως ένας απαραίτητος ομογενής και ένας πολύτιμος φίλος.

Τον είδα για τελευταία φορά όταν επισκέφθηκα, ως υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό, τον αείμνηστο Σαρμπάνη.

«Σε χρειαζόμαστε περισσότερο στην Ομογένεια», μου είχε πει.

Θα μας λείψει, πολύ.

Αιωνία του η μνήμη.