Η Βουλή ψήφισε αργά την Τρίτη για να αποδώσει μομφή στη Δημοκρατική βουλευτή Ρασίντα Τλάιμπ (Rashida Tlaib) από το Μίσιγκαν -την μόνη Παλαιστίνια Αμερικανίδα στο Κογκρέσο- λόγω της ρητορικής της για τον πόλεμο Ισραήλ – Χαμάς.

Οπως θα έχετε διαβάσει στον «Εθνικό Κήρυκα», την πρόταση να δοθεί μομφή στην Τλάιμπ, την οποία κατέθεσε ο Ρεπουμπλικανός βουλευτής από την Τζόρτζια, κ. Ριτς Μακόρμικ, ψήφισαν όλοι οι Ρεπουμπλικανοί όπως και κάποιοι Δημοκρατικοί και υιοθετήθηκε με 234 ψήφους υπέρ έναντι 188 κατά.

Αυτά για την ιστορία.

Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών (Αρθρο 1, Ενότητα 5 #1) δίνει στη Βουλή των Αντιπροσώπων την εξουσία να αποβάλει οποιοδήποτε μέλος με ψήφους δύο τρίτων. Η αποβολή ενός αντιπροσώπου είναι σπάνια: μόνο πέντε μέλη της Βουλής έχουν διαγραφεί στην ιστορία της.

Τρεις από αυτούς τους πέντε εκδιώχθηκαν το 1861 επειδή εντάχθηκαν στις Συνομοσπονδιακές Πολιτείες της Αμερικής.

Ωστόσο, η Βουλή έχει άλλα, λιγότερο αυστηρά μέτρα με τα οποία πειθαρχεί τα μέλη της. Η μομφή και η επίπληξη είναι διαδικασίες κατά τις οποίες η Βουλή μπορεί να ψηφίσει για να εκφράσει την επίσημη αποδοκιμασία της συμπεριφοράς ενός μέλους. Απαιτείται μόνο απλή πλειοψηφία. Η επίπληξη θεωρήθηκε κάποτε συνώνυμη της μομφής, αλλά το 1976 η Βουλή όρισε την επίπληξη ως λιγότερο αυστηρή τιμωρία. Οι αντιπρόσωποι μπορούν επίσης να τιμωρηθούν από τα νομοθετικά σώματα των πολιτειών τους και το κόμμα τους.

Από το 1832 μέχρι 2023 έχουν δεχτεί μομφή 27 βουλευτές. Αλλοι δέκα από το 1976 έως τώρα έχουν δεχτεί επίπληξη και τέσσερις από το 1899 έως το 1969 δεν έγιναν δεκτοί στην εκλεγμένη τους έδρα για πολύ σοβαρά παραπτώματα, όπως η πολυγαμία.

Και βεβαίως δεν χρειάζεται να πούμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι καταδικαστικές ψήφοι προέρχονται από το αντίπαλο κόμμα. Και επίσης ότι αρκετοί από όλους αυτούς είχαν σοβαρά παραπτώματα.

Ωστόσο, η προσπάθεια φίμωσης, όπως συνέβη με την Ρασίντα Τλάιμπ, κατά τη γνώμη μας είναι απαράδεκτη.

Ασφαλώς σε ορισμένα σημεία η ομιλία της βουλευτού από το Μίσιγκαν ενδεχομένως να κριθεί ίσως ακραία. Εν μέρει δικαιολογημένα κάτω από το βάρος των χιλιάδων νεκρών στη Γάζα.

Ορισμένοι αρθρογράφοι -όπως ένας ανταποκριτής του συντηρητικού «National Review» που τάχθηκε υπέρ της μομφής με άρθρο του, το οποίο φιλοξενήθηκε στην «Washington Post»- θεώρησαν αναγκαία την τιμωρία. Δυστυχώς ξεχνούν ότι δημοσιογράφοι και πολιτικοί μοιράζονται ένα κοινό δικαίωμα: την ελευθερία του λόγου.

Εν κατακλείδι η Βουλή και κάθε Βουλή στις δημοκρατίες μπορεί να έχει αρκετούς λόγους να τιμωρήσει βουλευτές, όπως είναι η διαφθορά, ο χρηματισμός, εξυπηρέτηση ύποπτων λόμπι, κατασκοπεία και λοιπά. Όμως, σε αυτούς ποτέ δεν πρέπει να υπεισέρχεται τιμωρία για την έκφραση γνώμης. Ποτέ. Ο βουλευτής δεν φιμώνεται για την άποψή του.