Γονιός! Πόσο δύσκολο να είσαι γονιός! Πώς να μιλήσεις σε ένα μικρό παιδί, τι να του πεις, πώς να συζητήσεις μαζί του, τι να του μάθεις, πώς να του το μάθεις, πώς να το μαλώσεις. Αλλά και από την άλλη, τι σου λέει το παιδί, πώς σου μιλάει, τι εννοεί, τι θέλει, πώς το θέλει, πώς σε βλέπει, πώς σε θέλει. Και πολλά πολλά ακόμα που κανείς μας δεν τα ξέρει και τις περισσότερες φορές ακόμα και γονείς δεν μπορούν να τα απαντήσουν γιατί απλά δεν ξέρουν τις σωστές απαντήσεις.

Η Ελένη Βασιλειάδη όμως, ως δικηγόρος, εκπαιδευτικός, αλλά κυρίως ως σύμβουλος στην ενδυνάμωση γονέων και φυσικά μητέρα, μας δίνει πολλές απαντήσεις μέσα από το βιβλίο της «Μαμά, μπαμπά μ’ ακούτε;». Η συγγραφέας, που έχει περάσει από όλα τα στάδια με την εμπειρία της από την κοινή ζωή με τα παιδιά της, έγγραψε το βιβλίο για τη «Θετική γονεϊκότητα» και πραγματικά, όχι απλά απαντάει σε δύσκολα και πρακτικά ερωτήματα, αλλά μας δείχνει τον τρόπο να προχωρήσουμε και να μεγαλώσουμε παρέα με τα παιδιά μας.

Ενα βιβλίο που ουσιαστικά είναι… διπλής κατεύθυνσης, μια που «στο πρώτο μέρος ο γονέας απευθύνεται στο παιδί του και στο δεύτερο το παιδί στον γονέα του». Μέσα από το «Μαμά, μπαμπά μ’ ακούτε;» η κ. Βασιλειάδη μας «ζητάει» να σεβόμαστε το παιδί μας ως έναν άνθρωπο που έχει ανάγκες, ως έναν άνθρωπο που ο γονέας πρέπει να επικοινωνεί μαζί του και ως έναν άνθρωπο που ο γονέας του πρέπει να μιλήσει με τον εσωτερικό του κόσμο. Και πώς μπορεί να γίνει αυτό; Εύκολα, σαν να πηγαίνουμε για… καφέ με το παιδί μας σε 30 χρόνια, αλλά στο… σήμερα.

Ουσιαστικά όμως η κ. Βασιλειάδη έγραψε το «Μαμά, μπαμπά μ’ ακούτε;» περισσότερο για να μας πει ότι πρέπει να χαρούμε τον… ρόλο που έχουμε ως γονείς και «να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών. Να είμαστε στο πλάι τους και όχι από πάνω όλη την ώρα, να μάθουμε από τα λάθη μας και όχι να τα φοβόμαστε, να ενθαρρύνουμε και να πιστέψουμε τα παιδιά μας, να εστιάσουμε στη σχέση μας μαζί τους».

Και τέλος, μάς δίνει χρήσιμες συμβουλές… ζωής. Οπως για παράδειγμα τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για τις ενοχές που έχουν με τα παιδιά τους, αλλά και με τα λάθη που κάνουν. Και ως κοριτσάκι που μεγάλωσε στις Βρυξέλλες από Γαλλίδα μητέρα και έχει τα γαλλικά ως μητρική γλώσσα, η κ. Βασιλειάδη παροτρύνει όλους τους ομογενείς, αλλά και γενικά όλους τους γονείς, «να μιλάμε την μητρική μας γλώσσα και όχι την γλώσσα της χώρας όπου ζούμε, προκειμένου π.χ. να την μάθει πιο γρήγορα το παιδί», γιατί «βοηθάει στις επικοινωνίες, στη σύνδεση και στην αυθεντικότητά μας».
Ας την απολαύσουμε:

Μιλήστε μας για τη «θετική γονεϊκότητα» και πώς προέκυψε η ανάγκη να γράψετε αυτό το βιβλίο;

H θετική γονεϊκότητα είναι μία προσέγγιση που εστιάζει στις ανάγκες και στα συναισθήματα του παιδιού. Βασίζεται στις ανακαλύψεις, στις Νευροεπιστήμες που απέδειξαν ότι το στρες και η εκπαιδευτική βία επηρεάζουν αρνητικά τον υπό κατασκευή και ιδιαίτερα ευάλωτο εγκέφαλο των μικρών παιδιών. Προϋποθέτει να σεβόμαστε το παιδί ως άτομο με ανάγκες, συναισθήματα, απόψεις και να το αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια. Ο γονέας επιδιώκει να επικοινωνεί χωρίς κριτική και να ακούει το παιδί με ενσυναίσθηση και ευαισθησία, να περνάει ποιοτικό χρόνο με το παιδί, να το ενθαρρύνει. Αποφεύγει να χρησιμοποιήσει την βία (είτε σωματική, είτε ψυχολογική) και εστιάζει στη μακροχρόνια σχέση που «χτίζει» με το παιδί.
Πώς γίνεται όμως να ακολουθούμε αυτόν τον τρόπο συνύπαρξης με τα παιδιά μας όταν οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε σε μία παραδοσιακή πατριαρχική και αυταρχική οικογένεια; Ενώ δεν θέλουμε απαραίτητα να αναπαράγουμε το ίδιο μοντέλο με τα δικά μας παιδιά, δεν ξέρουμε πώς να κάνουμε αλλιώς…

Ετοιμαζόμαστε χρόνια για να ασκούμε ένα επάγγελμα και δεν ετοιμαζόμαστε για το σημαντικότερο και δυσκολότερο επάγγελμα της ζωής μας: γονέας. Αυτό κατάλαβα όταν έγινα μαμά το 2013…
Αυτό το βιβλίο λοιπόν είναι ένα μέρος της δικής μου αναζήτησης και διαδρομής ως γονέας προς τη συνειδητοποίηση.
Επιδιώκει να δώσει στους γονείς μερικές ιδέες, κλειδιά και τροφή για σκέψη. Οι ιστορίες του βιβλίου αποκαλύπτουν έναν άλλο τρόπο να συνυπάρχουμε με τα παιδιά μας, με αμοιβαίο σεβασμό, υγιή όρια και χωρίς βία. Προσκαλεί τον σημερινό γονέα να μιλήσει με το εσωτερικό του… παιδί και να δει τη σχέση με το παιδί του από μία άλλη οπτική γωνία προκειμένου το παιδί να καλλιεργεί την εσωτερική του δύναμη και αυτοεκτίμηση.
Μας προτείνει να δώσουμε ραντεβού στο παιδί μας σε 30 χρόνια από τώρα για να πιούμε μαζί του έναν καφέ, με πραγματική χαρά, ανοιχτότατα και χωρίς σκιές.

Δικηγόρος, εκπαιδευτικός και τώρα σύμβουλος στην ενδυνάμωση γονέων. Ποιο από τα τρία είναι πιο έντονο και σας εκφράζει στη ζωή σας;

Σίγουρα την ενδυνάμωση γονέων! Οταν μετακόμισα από την Γαλλία στην Ελλάδα στα 24 έτη μου και πήγα να δουλέψω σε δικηγορικό γραφείο μαθαίνοντας παράλληλα τη γλώσσα, δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ στο ελληνικό νομικό σύστημα και κατάλαβα κιόλας ότι η δουλειά του νομικού δεν θα χώραγε την δημιουργικότητά μου… Ετσι αποφάσισα να ξεκινήσω να διδάξω Γαλλικά και ταυτόχρονα, να σπουδάσω το αντικείμενο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μου άρεσε πολύ να αλληλεπιδρώ καθημερινά με παιδιά και κυρίως μου άρεσε το challenge να τους κάνω να αγαπάνε και να διασκεδάζουν το μάθημα παρά το ήδη φορτωμένο πρόγραμμα που είχαν οι μαθητές…
Από όλες τις εμπειρίες πήρα πολλά θετικά στοιχεία. Το 2018 αποφάσισα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό που ήδη με παρακινούσε χρόνια και με εξέφραζε. Σπούδασα το αντικείμενο, δημιούργησα το blog positiveparents.gr και την αντίστοιχη κοινότητα στο Facebook και από τότε έχω αφιερωθεί στην ενδυνάμωση γονέων. Παράλληλα, με τον σύντροφό μου, δημιουργήσαμε μία εταιρεία που προσφέρει εκπαιδεύσεις, business coaching και συμβουλευτικές υπηρεσίες σε μηχανικούς για έξυπνες τεχνολογίες βιώσιμων κτιρίων και υπηρεσίες ενδυνάμωσης γονέων μέσω workshops.

Τι εκπαίδευση χρειάζεται κάποιος για να φτάσει στο σημείο να συμβουλεύει τους άλλους;

Δεν θεωρώ ότι «συμβουλεύω» τους άλλους. Με βλέπω σαν κάποιον που στηρίζει, ακούει τις δυσκολίες χωρίς κρίση, βοηθάει τον γονιό να πάρει μία απόσταση από το «πρόβλημά» του, να βγει από την μάχη της εξουσίας, να ψάξει μέσα του απαντήσεις, να συνδεθεί με το παιδί του, να δει τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία. Δίνω πληροφορίες και προτείνω κάποια επικοινωνιακά εργαλεία που μπορούν να βοηθήσουν τον γονέα να επικοινωνεί με το παιδί του πιο αποτελεσματικά, με λιγότερο στρες και περισσότερη αυτοπεποίθηση. Πιστεύω ότι αυτό που πάνω απ’ όλα χρειαζόμαστε ως γονείς, είναι στήριξη και ενδυνάμωση και λιγότερη κριτική… Δεν δίνω ακριβώς συμβουλές γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις και συνταγές. Κάθε γονιός έχει τη δική του ιστορία, τις δικές του αξίες και ανάγκες, τις δικές του δυσκολίες και είναι μοναδικός.

Φαντάζομαι πως σε αυτό το πολύ δύσκολο και πολύ υπεύθυνο εγχείρημά σας, δίπλα σας έχετε και τον σύζυγό σας. Με ποιος τρόπους συμμετέχει;

Ως γονείς, με τον σύντροφό μου, ξεκινήσαμε το ταξίδι της γονεϊκής αναζήτησης μαζί. Διάβασε και αυτός πολλά βιβλία γονεϊκότητας και πήγαμε μαζί σε όλα τα σεμινάρια για γονείς. Αυτό βοήθησε στο να προχωράμε παρέα, να είμαστε πιο ήρεμοι στην οικογένεια και να συζητάμε μεταξύ μας τις γονεϊκές μας συνειδητοποίησης και δυσκολίες καθημερινά. Αυτό για μένα, ήταν πολύ σημαντικό. Ο σύντροφός μου με έχει στηρίξει πολύ ακούγοντας τις δυσκολίες μου ως μαμά, φροντίζοντας τα παιδιά πολλές ώρες και Κυριακές για να ασχολούμαι με το blog positiveparents.gr και για να γράψω το βιβλίο.
Συμμετείχε επίσης πολύ ενεργά στο βιβλίο, αφού ζωγράφισε το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο και πολλά σκίτσα! Ομως το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι πιστεύει στο όραμά μου!

Πρόσφατα γράψατε το βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά με ακούτε;». Για ποιο λόγο και τι θέλατε να περάσετε;

Οι τρελοί ρυθμοί και οι δυσκολίες της σημερινής ζωής μάς κάνουν κάποιες φορές να προσπερνάμε τα σημαντικότερα: το παιχνίδι, τη σύνδεση, τη σχέση με τα παιδιά μας… Κυνηγάμε στόχους, αλλά χάνουμε τις στιγμές. Ως γονείς, συχνά εστιάζουμε και δαπανούμε περισσότερη ενέργεια στο πώς το παιδί θα υπακούει, πώς θα του βάλουμε όρια και θα συμπεριφέρεται «σωστά» από το να συνδεθούμε μαζί του, να το ακούμε και να περνάμε ωραία σαν οικογένεια. Κι όμως, μέσω της σύνδεσης θα πετύχουμε και τη συνεργασία.
Εγραψα το βιβλίο αυτό για να προσκαλέσω τους γονείς να κάνουν μία μικρή παύση και να αλλάξουν την εστίασή τους. Να σκεφτούν τις δικές τους αντιδράσεις, να μιλήσουν με το παιδί μέσα τους και παράλληλα να μπουν στη θέση του παιδιού τους, να το ακούν, να το εμπιστευτούν. Αυτά τα συστατικά δίνουν δύναμη, αυτοπεποίθηση και φτερά στο παιδί.
Χρειάζεται να δούμε τα πράγματα με μία νέα και σύγχρονη ματιά για να είμαστε ο γονέας που θέλουμε πραγματικά για το παιδί μας (και όχι απλώς να αναπαράγουμε τον τρόπο που μας μεγάλωσαν πριν 20-30-40 χρόνια…). Μάθαμε πολλά πράγματα στον τομέα των Νευροεπιστημών την τελευταία εικοσαετία και αυτό πρέπει να ενσωματωθεί στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στα μικρά παιδιά. Γιατί η παιδική ηλικία και ο τρόπος που αποδεχόμαστε, αγαπάμε και είμαστε με το παιδί μας… διαμορφώνει σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό τον άνθρωπο που θα είναι αύριο…
Είμαι μαμά εδώ και 9 χρόνια και είμαι σίγουρη ότι όλο αυτό το ταξίδι της γονεϊκότητας μάς δίνει την πολύτιμη ευκαιρία (αν την αρπάξουμε!) να κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, να αυτοβελτιωθούμε, να επικοινωνούμε καλύτερα τις αξίες και τις ανάγκες μας και να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας.
Η αποστολή μας ως γονείς είναι ένα μακροπρόθεσμο έργο. Είναι ο καφές που θα πιούμε με το παιδί μας σε 30 χρόνια. Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, αλλά γονείς που προχωράνε, φροντίζουν τη σχέση και μεγαλώνουν παρέα με τα παιδιά τους!

Από την εμπειρία σας, οι γονείς ακούμε;

Νομίζουμε ότι ακούμε. Δεν ακούμε ακριβώς. Δεν ξέρουμε να ακούμε.
Ενας από τους λόγους είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει να μας ακούει πραγματικά κάποιος. Δεν το έχουμε βιώσει. Εχουμε μεγαλώσει, οι περισσότεροι από εμάς, από γονείς, δάσκαλοι και φροντιστές που δεν μας άκουγαν τα συναισθήματά μας αλλά επέβαλαν τη δική τους άποψη. Οταν εκφράζαμε ένα πρόβλημα ή μία ανησυχία, αμέσως μας καθησύχαζαν, άλλαζαν θέμα, ανέλυαν το γεγονός, κούναγαν το δάχτυλο, μας έδιναν οδηγίες και συμβουλές, μας πρότειναν λύσεις. Και άλλα πολλά. Οι φροντιστές μας είχαν άγχος και δεν ήξεραν να κάνουν αλλιώς. Η δική μας γενιά προσπαθεί να κάνει διαφορετικά και να είναι δίπλα στο παιδί… Ομως η ενσυναίσθηση πρώτα βιώνεται, δεν μαθαίνεται σαν ποίημα… παπαγαλία. Οι γονείς χρειαζόμαστε εκπαίδευση και ενδυνάμωση για να καταφέρουμε να ακούμε το παιδί μας, χωρίς αμέσως να προβάλλουμε πάνω του τα δικά μας άγχη, απωθημένα και ελπίδες… Σιγά σιγά όμως, κάτι γίνεται…!

Το βιβλίο απευθύνεται μόνο σε γονείς;

Κατά κύριο λόγο ναι, το βιβλίο απευθύνεται σε άτομα που περιμένουν το παιδί τους να γεννηθεί και σε γονείς. Το βιβλίο είναι ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ γονέα και παιδιού… (Στο 1ο μέρος, απευθύνεται ο γονέας στο παιδί του και στο 2ο το παιδί στον γονέα του). Επίσης, επειδή είναι και γονείς ταυτόχρονα, μου έχουν πει και παππούδες/γιαγιάδες ότι το βιβλίο τούς δίνει νέες ιδέες σχετικά με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Τους βοηθάει να σκεφτούν το δικό τους εσωτερικό παιδί, να καταλάβουν καλύτερα τι μπλοκάρει, καμιά φορά, την επικοινωνία με τα παιδιά τους σήμερα αλλά και να συνδεθούν με τα εγγόνια τους. Είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί οι παππούδες εδώ στην Ελλάδα ασχολούνται πολύ με τα εγγόνια τους. Επίσης, μου έχουν πει άτομα που δουλεύουν με μικρά παιδιά -και δεν είναι γονείς- ότι το βιβλίο τους φάνηκε χρήσιμο.

Το βιβλίο έχει αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια από αναγνώστες. Μάλιστα πολλοί έγραψαν «με βοήθησε να αλλάξω τον τρόπο που βλέπω τη σχέση με τα παιδιά μου». Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος σας;

Ακριβώς. Ολοι οι γονείς θέλουμε να έχουμε μία καλή και αρμονική σχέση με τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν γονείς που θέλουν να τσακώνονται με τα παιδιά τους. Ομως, κάπου στην πορεία, μέσα στην απαιτητική καθημερινότητα, κάποιες φορές χάνουμε την ουσία: το παιχνίδι, τη σύνδεση, το γέλιο. Εγραψα αυτό το βιβλίο για να χαρούμε περισσότερο τον ρόλο μας ως γονείς, να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, να είμαστε στο πλάι τους και όχι από πάνω όλη την ώρα, να μάθουμε από τα λάθη μας και όχι να τα φοβόμαστε, να ενθαρρύνουμε και να πιστέψουμε τα παιδιά μας, να εστιάσουμε στη σχέση μας μαζί τους. Οπότε, όταν διαβάζω σχόλια, σαν αυτό που αναφέρατε, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τη στήριξη που προσφέρει στους γονείς και χαίρομαι που πετυχαίνει τον σκοπό του!

Πείτε μας 5 βασικά πράγματα που κάθε γονιός θα πρέπει να τηρεί στη σχέση του με τα παιδιά.

Να δουλέψει με τον εαυτό του και τις παιδικές του ιστορίες για να μην παίξει το παιχνίδι εξουσίας με το δικό του παιδί και να μπορεί να απολαύσει την μακροχρόνια σχέση αγάπης, αμοιβαίου σεβασμού και εμπιστοσύνης που επιθυμεί.
Να ακούει το παιδί του χωρίς κρίση, κριτική και αναλύσεις, αλλά με ενσυναίσθηση και αποδοχή για να επιτρέψει στο παιδί να βρει τις δικές του λύσεις, να νιώσει ικανό και έτσι να χτίσει την αυτοεκτίμησή του. Να θυμάται ότι το παιδί δεν είναι χειριστικό, ότι ο εγκέφαλος του παιδιού είναι ευάλωτος και υπό κατασκευή και ότι οι δύσκολες συμπεριφορές κρύβουν από πίσω μία ανεκπλήρωτη ανάγκη ή ένα δύσκολο συναίσθημα. Να βλέπει τα λάθη -τα δικά του και του παιδιού του- ως ευκαιρίες μάθησης και εξέλιξης, να επανορθώνει όταν κάνει λάθη χωρίς να το πνίγουν οι ενοχές και να ζητάει συγγνώμη. Να έχει πάντα κατά νου την βασική ανάγκη του παιδιού να παίζει, να πειραματίζεται, να φαντάζεται και να δημιουργεί, αφήνοντάς του τον χρόνο και το χώρο να το κάνει.
Εεεε. Είπα ήδη 6… οπότε σταματάω εδώ! (γέλιο).

Τι πρέπει να κάνει κάθε γονιός όταν χάνει την ψυχραιμία του;

Βοηθάει να αναρωτηθούμε: ποια είναι τα πρώτα σημάδια μέσα στο σώμα μας που δείχνουν ότι «το χάνουμε»; Αν τα αναγνωρίσουμε, μπορούμε και να προλάβουμε να μην αντιδράσουμε με βία. Είναι το πρώτο, μεγάλο (!) βήμα. Είναι φυσικό να χάνουμε την ψυχραιμία μας. Το τονίζω στην αρχή του βιβλίου: η οικογενειακή καθημερινότητα είναι ένας ανεμοστρόβιλος. Εχει ζωή, φωνές, γέλια, κλάματα, και χάος κάθε μέρα.
Το ζήτημα ποιο είναι; Οταν εκνευριζόμαστε, να μην πληγώσουμε το παιδί. Να μην του πούμε λόγια που στην ουσία πονάνε και μειώνουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ποτέ το δικαίωμα να υψώσουμε τη φωνή μας ως γονείς! Ομως είναι διαφορετικό να λέω: «Δεν αντέχω άλλο την ακαταστασία στο σαλόνι! Χρειάζομαι να ξεκουραστώ!» – αυτό επικοινωνεί μία ανάγκη μας. Και διαφορετικό να λέω: «Πάλι τα έκανες όλα μπάχαλο! Βαρέθηκα! Τι θα γίνει μαζί σου;» – που κατηγορεί και μειώνει.
Στην πρώτη εκδοχή, ο γονιός μιλάει με ΕΓΩ. Επικεντρώνεται στην δική του ανάγκη και δεν κρίνει ούτε πληγώνει το παιδί. Αφήνει μία ευκαιρία στην συνεργασία. Στην 2η εκδοχή, τα λόγια πληγώνουν και θυμώνουν το παιδί. Η αντίδρασή του σε αυτά τα λόγια δεν θα φέρουν τη συνεργασία.

Δεν υπάρχει πάντως κάποια μαγική συνταγή. Ο καθένας οφείλει να βρει τους δικούς του τρόπους.
Μπορώ να μοιραστώ κάποιους δικούς μου τρόπους. Οταν τα παιδιά ήταν μικρά και κάτι με θύμωνε πολύ, οραματιζόμουν την λέξη ΣΧΕΣΗ γραμμένη μπροστά μου. Ετσι, θυμόμουν ότι η σχέση μου με το παιδί είναι πιο σημαντική από αυτό που με θυμώνει εκείνη τη στιγμή και ότι δεν αξίζει να την πληγώσω. Η εστίαση στη σχέση με βοηθούσε να μην φοβίσω ή ντροπιάσω το παιδί. Επίσης, όταν νιώθω ότι φορτώνω, αλλάζω χώρο. Πάω ξαφνικά σε άλλο δωμάτιο. Μου δίνει την απόσταση που χρειάζομαι για να πάρω τρεις ανάσες και να μη φωνάζω… Τελευταία, κάνω και κάτι καινούριο: όταν νιώθω ότι θυμώνω πολύ, χοροπηδάω. Εκτονώνω την ενέργειά μου έτσι και το παιδί συνήθως γελάει κιόλας οπότε πέφτει αυτόματα όλη η ένταση. Ας είμαστε δημιουργικοί! Δοκιμάζουμε κάτι και αν δεν δουλεύει δοκιμάζουμε κάτι άλλο. Ξανά και ξανά!

Πολλές φορές η μητέρα αισθάνεται ενοχές όταν τα πράγματα… εκτροχιάζονται. Πόσο υγιές είναι αυτό; Και τι πρέπει να κάνει για να μην γίνεται αυτό;

Οχι μόνο οι μητέρες. Και οι μπαμπάδες νιώθουν ενοχές, απλά ίσως δεν τις εκφράζουν τόσο πολύ… Οι ενοχές που νιώθουμε ως γονείς είναι άβολες, κι όμως βοηθητικές. Μας μεγαλώνουν και μπορούν να μας βελτιώνουν. Αποδεικνύουν ότι έχουμε συνειδητοποιήσει πως κάπου πληγώσαμε το παιδί μας ή δεν ανταποκριθήκαμε βοηθητικά. Οι ενοχές μας είναι σαν ένα σημάδι. Ενα σημάδι μέσα μας που μας επικοινωνεί ότι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα, να δράσουμε, να αλλάξουμε.
Το σημαντικό είναι να μη μας βουλιάζουν οι ενοχές μας στο σκοτάδι και θεωρούμαστε θύματα. Γιατί όταν νιώθεις θύμα, δεν κάνεις κάτι για να αλλάξεις. Στο βιβλίο λέω ότι οι ενοχές είναι σαν ένας φακός. Μας φωτίζουν τι μπορούμε να βελτιώσουμε αντί να μας αφήνουν στο σκοτάδι. Οπότε πρακτικά, όταν νιώθω ενοχές, γράφω ή μιλάω για αυτές και μετά σκέφτομαι «τι μπορώ να κάνω τώρα;» καλύτερα αύριο;
Ολοι οι γονείς κάθε μέρα κάνουμε λάθη. Μπορούμε όμως πάντα να επανορθώσουμε και να γιατρέψουμε τον δεσμό που πληγώθηκε. Δίνουμε χρόνο στο παιδί, έχουμε σωματική επαφή μαζί του, καλύπτουμε τις ανάγκες του, μιλάμε ανοιχτά για τη σχέση μας μαζί του, δείχνουμε την ευαλωτότητά μας, ζητάμε συγγνώμη. Το παιδί μας το περιμένει και το έχει ανάγκη!

Οι αναγνώστες μας, βασικά, είναι ομογενείς, οπότε τα παιδιά τους μεγαλώνουν σε σπίτι όπου ακούνε δύο γλώσσες. Κάτι που φαντάζομαι συνέβη και με εσάς, αφού μεγαλώσατε στις Βρυξέλλες. Αυτό θα μπορούσε να δυσκολεύει την επικοινωνία με τα παιδιά;

Καθόλου. Αυτό που βοηθάει από ό,τι έχω διαβάσει σε ειδικά βιβλία για τη διγλωσσία, είναι από την πρώτη μέρα να μιλάει ο κάθε γονιός την μητρική του γλώσσα στο παιδί. Προσωπικά η μητρική μου γλώσσα είναι τα γαλλικά (η μητέρα μου είναι Γαλλίδα και μεγάλωσα στις Βρυξέλλες) και από την πρώτη μέρα μιλάω γαλλικά στα παιδιά και ο μπαμπάς τους ελληνικά. Τα παιδιά έχουν καθαρά δύο μητρικές γλώσσες τώρα. Το να ακούν και να μιλούν κάθε μέρα δύο γλώσσες δεν είναι για το παιδί ένα φρένο ή ένα εμπόδιο στην επικοινωνία μέσα στην οικογένεια.
Αυτό που έχω καταλάβει από την δική μας οικογενειακή εμπειρία, είναι ότι η μητρική μας γλώσσα τελικά κουβαλάει μαζί της το συναίσθημα. Οταν μιλάμε στο παιδί σε μία άλλη γλώσσα από την μητρική μας, βάζουμε άθελά μας, μία αόρατη απόσταση ανάμεσα σε εμάς και το παιδί. Αυτό το έχω παρατηρήσει γιατί, όταν μιλάω ελληνικά στα παιδιά, αυτά δεν αντιδρούν, δεν συνδέονται μαζί μου και μου το δείχνουν απαντώντας μόνο στα γαλλικά. Οπότε πιστεύω ότι βοηθάει στις επικοινωνίες, στη σύνδεση, στην αυθεντικότητά μας, να μιλάμε την μητρική μας γλώσσα και όχι την γλώσσα της χώρας όπου ζούμε, προκειμένου π.χ. να την μάθει πιο γρήγορα το παιδί.
Ευχαριστώ πολύ.

Το βιβλίο είναι διαθέσιμο στο link: https://www.iwrite.gr/bookstore/vivlio-meleti-autognosia-goneikotita-sxeseis-goneis-paidia-positive-parents-mama-mpampa-m-akoute-ekdoseis-iwrite/
Οποιος επιθυμεί μπορεί να παρακολουθήσει την παρουσίαση του βιβλίου μέσω youtubeστο link: https://www.youtube.com/watch?v=cKIkhwFXM58