Περάσαμε οικογενειακώς όμορφες Αυγουστιάτικες ημέρες στην Ελλάδα του καύσωνα αλλά και της δροσιάς, αφού οι θερμοκρασίες, φέτος ιδιαίτερα, ήταν ασυνήθιστα υψηλές και η ζέστη ανυπόφορη ακόμα και στα παραθαλάσσια όσο κι αν προσπαθούσε το Αιγαίο με το αεράκι και το κύμα του να μας δροσίσει.

Εκείνος που δεν καταλάβαινε τίποτε ήταν ο εγγονός μας, ο μικρός Θεοδωράκης, ο οποίος δεν έβγαινε από τη γαλάζια και καθάρια θάλασσα του Αιγαίου και στα τρία νησιά που πήγαμε ξεκινώντας από τη Λέσβο, μετά τη Σύμη και τέλος τη Ρόδο. Καθώς δε απογειωνόμασταν από τη Μυτιλήνη μου είπε τόσο αυθόρμητα πως «παππού αγαπώ τη Μυτιλήνη», τα μάτια μου βούρκωσαν γιατί ένιωσα πως ο μικρός Θεοδωράκης δέθηκε με τις ρίζες μας…

Εστω κι έτσι, με καύσωνα, η επίσκεψη στην Ελλάδα, την πατρίδα των πατρίδων όλου του κόσμου, κόμιζε στην ψυχή μία δροσιά ανείπωτη κάτι σαν «την δρόσο Αερμών». Στη Μυτιλήνη το θερμόμετρο κυμαινόταν ανάμεσα στους 38 και 40 βαθμούς Κελσίου (100 με 104 β. Φαρενάιτ)>  Στη Σύμη ανάμεσα στους 42 με 44 β. Κελσίου (108 με 111 β. Φαρενάιτ) και στη Ρόδο από 41 μέχρι 43 β. Κελσίου (106 με 109 β. Φαρενάιτ) και βάλε.

Παρ’ όλα αυτά, το ανυπόφορο της ζέστης, τον ιδρώτα και τη δυσφορία που προκαλούσε ο τόσο δυνατός ήλιος, η Ελλάδα είναι μια παραδεισένια γη. Ενας τόπος κάλλους που δεν υπάρχει πουθενά όμοιός του. Ένας τόπος ιερός, άγιος αγιοτόκος και ηρωοτόκος, ένας άλλος τόπος και τρόπος που δίνει μια άλλη διάσταση στη ζωή. Μπορεί την Ελλάδα να την χτυπά ο καύσωνας, αλλά η ψυχή της αναδύει δροσιά πολιτισμού, πνεύματος, ποιότητας, αρχοντιάς. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε και τις επόμενες μέρες.