Νιάτα είχαμε κάποτε ζηλευτά γιομάτα οράματα,
ορμή, δίψα, αντοχή.
Η θύμηση μια γεύση αφήνει γλυκιά και πικρή.
Δουλειά, οικείοι, κοινωνία, οικογένεια, όλα μαζί,
αγωνίες, λύπες, προσπάθειες, επιτυχίες, αποτυχίες,
τις ώρες μας λαίμαργα ρουφούσαν.
Βιάση, τρέξιμο, κυνηγητό.
Διάβασμα, αυτοσυγκέντρωση, ξεκούραση, περισυλλογή,
στης πολυτέλειας το ερμάρι είχαν διπλοκλειδωθεί.
Το ρολόι αλύπητα μετρά.
Οριοθετημένος ο χρόνος, την ζωή οδηγεί.

Πριν σχεδόν το καταλάβουμε το λιόγερμα είναι κοντά.
Διαμαρτύρεται, πονάει το κορμί, η καρδιά μόνο πετά,
η σάρκα, κουρασμένη, δεν ακολουθεί πιστά. Η μνήμη άθελα, πιο επιλεκτική.
Η κίνηση δισταχτική, ερευνητική, δειλή.
Νέα της ζωής σελίδα.
Η μέρα γοργόφτερη, ξεφεύγει, βιαστική. Στη δύση της ο απολογισμός,
απογοητευτικός βγαίνει και λειψός.

Αναμφίβολα κλέφτρα η ηλικία, σοφή, πονετική
στην ζυγαριά αφήνει αντίβαρα ακριβά.
Προσιτές καταδεκτικές, οι πολυτέλειες οι παλιές μας καλούν τις πόρτες του στοχασμού και της καρδιάς να αφήσουμε διάπλατα ανοιχτές.
Να παρατηρούμε, να προσφέρουμε, να συγχωρούμε.
Τα θεριά που μέσα μας απόμειναν να εξημερώνουμε,
τους θησαυρούς της πείρας μας να μοιραζόμαστε.

Ο χρόνος τρέχει, ασταμάτητα κυλά, κι ας μην φταίμε μείς
που η μέρα, μετρημένες ώρες έχει μοναχά και της ώρας μόνο εξήντα είναι τα άκαρδα λεπτά.
Είναι να απορείς πως πάντα έλλειμμα θα βρούμε στου χρόνου μας τα λογιστικά!