Μετά από αιώνες, για να παραφράσω τον τίτλο της «New York Times», τα Γλυπτά του Παρθενώνα έγιναν 4στηλο θέμα στην πρώτη σελίδα της νεοϋορκέζικης εφημερίδας με διεθνή επιρροή.

Τούτο, προφανώς δεν είναι τυχαίο. Αντίθετα. Αποτελεί απόδειξη της προόδου που σημειώθηκε στις – μυστικές βεβαίως- διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ελληνα Πρωθυπουργού και των Βρετανών, παρά τις σοβαρές διαφορές που υπάρχουν.

Επιπλέον, αποτελεί απόδειξη του διεθνούς ενδιαφέροντος για την υπόθεση αυτή.

Διαφορετικά δεν θα τοποθετούσε το θέμα αυτό σε τέτοια έκταση και σε τόσο περίοπτη θέση στην πρώτη της σελίδα μία από τις κορυφαίες -αν όχι η κορυφαία- εφημερίδα του Κόσμου.

Η ερώτηση που εγείρεται είναι, γιατί τώρα; Μήπως γιατί τώρα ωρίμασε το θέμα;

Χωρίς καμία διάθεση κομματικοποίησης ενός εθνικού θέματος, η απάντηση είναι ότι τέτοια θέματα δεν… ωριμάζουν από μόνα τους. Αποτελούν την συνέπεια της διαμόρφωσης κατάλληλων συνθηκών στις οποίες αναγκάζεται να αντιδράσει η ενδιαφερόμενη πλευρά.

Δεν αρκεί δηλαδή μόνον ο ενθουσιώδης λόγος, η έκσταση, η φλόγα για την επιστροφή των Γλυπτών. Από αυτά είχαμε αρκετές περιπτώσεις στο παρελθόν.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ακύρωση των ηχηρών επιχειρημάτων της αντίθετης μεριάς, η κατάρρευση των «όπλων» τους.

Τα βασικά επιχειρήματα του Βρετανικού Μουσείου για την παρακράτηση των Γλυπτών ήταν δύο:

Πρώτον, η μη ύπαρξη κατάλληλου Μουσείου στην Αθήνα να τα στεγάσει, σε σχέση με το παγκοσμίως φημισμένο Βρετανικό Μουσείο και, δεύτερον, η γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα.

Το πρώτο τους επιχείρημα κατέρρευσε με την δημιουργία του Μουσείου Ακρόπολης, ένα από τα κορυφαία Μουσεία στον Κόσμο, στο οποίο διατηρείται ειδικά σχεδιασμένος χώρος για την επιστροφή των Γλυπτών.

Και το δεύτερο, με το επίπεδο και την αποτελεσματικότητα του Πρωθυπουργού και της Υπουργού Πολιτισμού, καθώς και με τον γενικό προσανατολισμό στον οποίο έχει βάλει την χώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ετσι, οι Βρετανοί, στερούμενοι επιχειρημάτων, αναγκάζονται να διαπραγματευτούν με την Ελλάδα με την ελπίδα ότι θα εξασφαλίσουν ό,τι ανταλλάγματα είναι δυνατόν να εξασφαλιστούν για τον επαναπατρισμό των  Γλυπτών.

Μια διάτρητη θέση, που με την πάροδο του χρόνου θα χάνει όλο και περισσότερο την βαρύτητά της και που στο τέλος -με την προϋπόθεση ότι η κατάσταση στην Αθήνα θα παραμείνει θετική- θα αναγκαστούν να ακούσουν την φωνή της λογικής και την παγκόσμια κατακραυγή και θα τα αποδώσουν στους ιδιοκτήτες τους.

Σ.Σ.: Το σχόλιο αυτό εκφράζει την προσωπική μου γνώμη και όχι την γνώμη του Μουσείου Ακρόπολης, το οποίο υπηρετώ ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του.