Το όνομα του σωματείου ήταν «Ενδοξα Γηρατειά και Περήφανα Νιάτα». Το μικρότερο μέλος της οργάνωσης ήταν… 10 χρονών και το μεγαλύτερο, 91 χρονών!

Ετσι, ακριβώς, θυμάμαι ότι μου είχε μιλήσει για τα μέλη αυτής της οργάνωσης, ο πρόεδρός της εκείνη την εποχή, Αθανάσιος Γκουγκόλης. Μου είχε εξηγήσει, επίσης, ότι αρχικά, το σωματείο είχε μέλη μόνο ηλικιωμένους, αλλά αργότερα προστέθηκαν και νέοι στην ηλικία και όλοι μαζί, εκτός από τις τακτικές συναντήσεις τους, είχαν δραστηριοποιηθεί σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Τον Αθανάσιο Γκουγκόλη είχα συναντήσει στη Νέα Υόρκη, όπου συχνά ερχόταν από το Τσέρι Χιλ της Νέας Ιερσέης, που ήταν η έδρα της οργάνωσής του. Κάθε τόσο, έφτανε μαζί με άλλους, για να δώσει χρήματα που είχαν συγκεντρώσει για την υποστήριξη του φιλανθρωπικού σωματείου «Ελπίδα για ζωή», πρόεδρος του οποίου είναι η Ειρήνη Δρακοπούλου.

Θυμάμαι ότι ο Αθανάσιος Γκουγκόλης διακρινόταν για το χιούμορ του. Συνήθιζε να λέει, χαμογελώντας, ότι ήταν 75 χρονών, αλλά για την ακρίβεια τα πρωινά ήταν 44 και τα βράδια 74 χρονών, λόγω της μοναξιάς του, από τότε που πέθανε η γυναίκα του την οποία αγαπούσε πολύ.

Πάντοτε μιλούσε με υπερηφάνεια για τα παιδιά του, αλλά και για το σωματείο, καθώς και για την κοινότητα του Αποστόλου Θωμά, όπου φιλοξενούνταν οι συγκεντρώσεις των μελών.

Ο Σύλλογος ιδρύθηκε γύρω στο 1978. Ο ίδιος είχε εκλεγεί πρόεδρος όταν ο Σύλλογος είχε 25-30 μέλη.

Θυμάμαι ότι τα μέλη συγκεντρώνονταν τότε που είχαμε μιλήσει, μια φορά το μήνα, τα Σάββατα, στην κοινοτική αίθουσα, όπου έτρωγαν και συζητούσαν για διάφορα θέματα. Με πέντε μόνο δολάρια μπορούσαν να φάνε μισή κότα, πατάτες στο φούρνο, αυγολέμονο, γαλακτομπούρεκο, σαλάτες και να πιουν και λίγο κρασί.

Σε μια από τις συζητήσεις μας, ο Αθανάσιος Γκουγκόλης με είχε βεβαιώσει ότι όλοι μαζί αποτελούσαν μια ωραία μεγάλη οικογένεια, που περνούσε όμορφες στιγμές συντροφιάς. Και είχε τονίσει ότι εδώ στα ξένα, με τον τρόπο αυτό γλύκαιναν όλοι τους τη νοσταλγία για την πατρίδα που άφησαν πίσω τους, ενώ θυμόντουσαν τα παλιά χρόνια.

Ο Αθανάσιος Γκουγκόλης ξεσήκωνε όλα τα μέλη του σωματείου του για φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Την περισσότερη βοήθεια έδιναν τακτικά στον οργανισμό «Ελπίδα για ζωή» ο οποίος για χρόνια τώρα συμπαραστέκεται ηθικά και, κυρίως, οικονομικά ανθρώπους με προβλήματα υγείας και άλλες ανάγκες. Και θυμάμαι ότι μου είχε πει, πως ο ίδιος και οι άλλοι, ξέρουν ότι και το τελευταίο πένι, μπορεί να απαλύνει τον πόνο εκείνων που έχουν ανάγκη.

Θυμάμαι ότι μια από τις φορές εκείνες που βοήθησαν, είχαν έλθει από τη Ν. Ιερσέη στον ιερό ναό των Αγίων Αναργύρων του Μανχάταν. Μετά τη Θεία Λειτουργία, είχαν επιδώσει επιταγή άνω των 2000 δολαρίων στον οργανισμό «Ελπίδα για ζωή».

Ο Αθανάσιος Γκουγκόλης μου είχε τονίσει ότι η φλόγα της πίστης πρέπει να είναι αναμμένη πάντα μέσα μας για να γίνονται έργα φιλανθρωπίας υπέρ των συνανθρώπων μας, που περνούν στιγμές πόνου και ανάγκης. Και, επίσης, ότι είναι υπερήφανος που συνεργάζεται με τον οργανισμό «Ελπίδα για ζωή», ο οποίος είναι υπεράνω πάσης υποψίας για τα χρήματα που στέλνονται.

Θυμάμαι ότι από την πλευρά της η Ειρήνη Δρακοπούλου εξέφραζε πάντα την ευγνωμοσύνη της προς το σωματείο αυτό της Νέας Ιερσέης και προσωπικά προς τον πρόεδρό του. Μου είχε υπογραμμίσει ότι είναι πάντοτε στο πλευρό της. Το σωματείο μάλιστα είχε ζητήσει να ενημερώνεται κάθε φορά που υπήρχε ανάγκη βοήθειας σε κάποιον ο οποίος βρισκόταν σε ανάγκη. Κάθε φορά, το σωματείο έστελνε διάφορα χρηματικά ποσά. Ετσι, η κ. Δρακοπούλου το παρουσίαζε ως παράδειγμα προς μίμηση για την ανακούφιση ασθενών και άλλων ανθρώπων με μεγάλες ανάγκες.

Υπήρχαν φορές, πάλι, που τα χρήματα από τα γεύματα, τα πρόσφερε το σωματείο «Ενδοξα Γηρατειά και Περήφανα Νιάτα» υπέρ της ελληνικής παρέλασης, στη Φιλαδέλφεια, την οποία και παρακολουθούσαν πάντα.