Την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2022 ανατράπηκε και η πολύχρονη λαϊκή παροιμία «τρεις κι ο κούκος», η οποία δηλώνει την πενιχρή συμμετοχή γενικά σε εκδηλώσεις, συνεδριάσεις και τα συναφή. Και εξηγώ: Ο «Ε.Κ.» στις 12 Σεπτεμβρίου είχε γράψει στο άρθρο του, με τίτλο: «Εκδηλώσεις στη Θεολογική Σχολή Βοστώνης» και τα εξής: «Μία σειρά εκδηλώσεων και συσκέψεων έχουν προγραμματιστεί στο Ελληνικό Κολέγιο και τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού με την ευκαιρία της έναρξης του νέου ακαδημαϊκού έτους. Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου με συνεδρίαση της Επαρχιακής Συνόδου, η οποία αναμένεται να γίνει στην Ιακώβειο Βιβλιοθήκη από τις 10 έως τις 12 η ώρα το μεσημέρι υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου. Θα ακολουθήσει γεύμα των ιεραρχών στο Μαλιώτειο Πολιτιστικό Κέντρο και στη συνέχεια θα γίνουν τα εγκαίνια της Εκθεσης για τη Μοναστική Πολιτεία του Αγίου Ορους, με τίτλο ‘Αγιο Ορος: Η Κιβωτός της Ορθοδοξίας’».

Πράγματι, η Επαρχιακή Σύνοδος συνεδρίασε κατά την ημέρα και την ώρα που είχε προγραμματιστεί, πλην όμως μόνο ένας εκ των συνοδικών ιεραρχών εμφανίστηκε αυτοπροσώπως, ο Πίτσμπουργκ Σάββας. Οι λοιποί συμμετείχαν διαδικτυακά, προς μεγάλη έκπληξη και σίγουρα απογοήτευση του προέδρου της Επαρχιακής Συνόδου, Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου, ο οποίος ανέμενε αυτοπρόσωπη παρουσία και απαρτία απάντων των συνοδικών. Βέβαια παρών ήταν ο αρχιγραμματέας της Συνόδου, Επίσκοπος Ναζιανζού Αθηναγόρας. Υπενθυμίζω ότι η Επαρχιακή Σύνοδος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής απαρτίζεται από τους εξής ιεράρχες: Βοστώνης Μεθόδιο, Ντένβερ Ησαΐα, Ατλάντας Αλέξιο, Ντιτρόιτ Νικόλαο, Πίτσμπουργκ Σάββα, Αγίου Φραγκίσκου Γεράσιμο και Σικάγου Ναθαναήλ.

Δεν νομίζω ότι είναι ανάγκη να διαθέτει κάποιος προχωρημένες γνώσεις θεολογίας και εκκλησιολογίας για να καταλάβει τι γίνεται εν προκειμένω. Πολύ απλά, είναι φανερωματικό της «απόστασης», για να το διατυπώσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται, των μελών της Επαρχιακής Συνόδου και του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου ως προέδρου της. Ολα τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες και προφάσεις. Ο Ελπιδοφόρος ό,τι έσπειρε αυτά τα τρία χρόνια, θερίζει τώρα.

Κατανοητό βέβαια ότι οι αποστάσεις από τις πολιτείες και πόλεις των εδρών των Μητροπόλεων είναι μεγάλες και ότι απαιτούνται έξοδα. Αλλά μήπως είναι μικρότερες οι αποστάσεις των ιεραρχών που συμμετέχουν από Επαρχίες του Εξωτερικού στη Σύνοδο του Φαναρίου; Επί τέλους τα έξοδα των ιεραρχών της Επαρχιακής Συνόδου τα πληρώνει η Αρχιεπισκοπή, δηλαδή ο ένθεος ομογενειακός μας λαός ο οποίος συντηρεί τους πάντες και τα πάντα συμπεριλαμβανομένων και των ταξιδιών, αλλά και των δώρων που χαρίζει ο Ελπιδοφόρος, εικόνων, εγκολπίων, αρχιερατικών ράβδων, επιτραχηλίων και των συναφών. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και γι’ αυτό αυξήθηκε και πάλι η υποχρεωτική συνεισφορά των κοινοτήτων προς την Αρχιεπισκοπή.

Από όσο μπορώ να γνωρίζω τα έξοδα των συνοδικών από τις Επαρχίες του Εξωτερικού που συμμετέχουν στη Σύνοδο του Φαναρίου τα πληρώνουν οι Μητροπόλεις ή οι Αρχιεπισκοπές τους, διότι όπως πολλάκις λέγεται και μάλιστα επισήμως, η Μήτηρ Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως είναι «η Εκκλησία των του Χριστού πενήτων», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αλήθεια, θα δεχόταν ποτέ ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να συμμετείχαν στη Σύνοδό του διαδικτυακά οι ιεράρχες εκ του εξωτερικού;

Υπάρχει και μία άλλη διάσταση της φωναχτής απουσίας των συνοδικών αρχιερέων από την πρόσφατη συνεδρίαση της Επαρχιακής Συνόδου, η εξής: Γιόρταζε η Σχολή τα ονομαστήριά της και την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους. Θα είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν αυτοπροσώπως για την πορεία της Σχολής, αλλά και τους πραγματικούς αριθμούς του φοιτητικού σώματος αμφοτέρων των σχολείων, τόσο του Ελληνικού Κολεγίου, όσο και της Θεολογικής Σχολής και μάλιστα της εισακτέας τάξης και του αριθμού του προγράμματος ιερατικής κατευθύνσεως, του λεγόμενου Μάστερ οφ Ντιβίνιτ (Master of Divinity) της Σχολής που προορίζονται για ιερείς. Τα υπόλοιπα προγράμματα όσο ηχηρά κι αν ακούγονται και τονίζονται, είναι περιφερειακά διότι «ενός εστί χρεία» ήτοι της κατάρτισης σωστών κληρικών. Ετσι τόσο απλά.

Εν κατακλείδι να πω πως κι αυτή η πρόσφατη αυτοπρόσωπη αποχή των ιεραρχών είναι ένα ακόμα φωναχτό μήνυμα προς τον Ελπιδοφόρο και την Εκκλησιαστική του Αρχή.