Πολύ καλά, άριστα έπραξαν οι Αρχοντες του Οικουμενικού Θρόνου και καθιέρωσαν το Βραβείο «Νικολάου Μπούρα Φιλανθρωπικής Ηγεσίας», όπως είναι ο ακριβής τίτλος του Βραβείου, εις τιμήν και μνήμην του αείμνηστου επιχειρηματία και μεγάλου ευεργέτη Νικολάου Μπούρα από τη Νέα Ιερσέη. Ο αείμνηστος έδινε αφειδώλευτα και μάλιστα τεράστια οικονομικά ποσά στην Αρχιεπισκοπή, ιδιαίτερα επί Αρχιεπισκοπίας Δημητρίου, για να την «ξελασπώνει» πολλές φορές ακόμα κι όταν έφτανε στο σημείο που δεν μπορούσε να καταβάλλει τη μισθολογία του υπαλληλικού της προσωπικού. Οταν ανατρέξετε στα δημοσιεύματα του «Εθνικού Κήρυκα» εκείνων των ετών και ημερών θα τα δείτε.

Κι ακόμα πολύ καλά, άριστα έπραξαν οι Αρχοντες, που επέλεξαν φέτος το Βραβείο «Νικόλαος Μπούρας» να δοθεί στον επιχειρηματία και φιλάνθρωπο Μιχάλη Ψαρό διότι πράγματι του αξίζει και διότι βαδίζει στα βήματα του μακαριστού Μπούρα. Ο Ψαρός έχει κάνει και έχει δώσει τόσα, όσα δεν έχουν κάνει όλοι οι Αρχοντες μαζί, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι μόνο για τα πανηγύρια και τις φωτογραφίες, εκτός πολύ ελάχιστων εξαιρέσεων, καθαρές κουβέντες.

Ομως εδώ υπάρχει ένα θέμα, ή καλύτερα μία βοερή παράλειψη και λησμοσύνη την οποία θα ήθελα να υπενθυμίσω προς πάσα κατεύθυνση ξεκινώντας από τον ίδιο τον Βαρθολομαίο, πηγαίνοντας στην Αρχιεπισκοπή, στον Δημήτριο, ο οποίος μάλιστα πολλά ευεργετήθηκε και εξακολουθεί  να ευεργετείται μέχρι κι αυτή τη στιγμή, τον Λυμπεράκη και γενικότερα στους εντιμολογιοτάτους Αρχοντες, πως δεν ήταν μόνο ο Νικόλαος Μπούρας που έδινε και έσωζε, αλλά ήταν και ο αείμνηστος Μάικλ Τζαχάρης, τον οποίον δυστυχώς έχουν ξεχάσει. Γιατί;

Στον Ελπιδοφόρο δεν αναφέρομαι γιατί αυτός είναι «νεόφυτος» στην εδώ Εκκλησία και Ομογένειά μας, αλλά ο προκάτοχός του, ο Δημήτριος, θα μπορούσε όταν ήταν στην Αρχιεπισκοπία να είχε τιμήσει τη μνήμη του ευεργέτη της Εκκλησίας, της Ομογένειας, του Φαναρίου, της Ελλάδας, του Ελληνισμού εν γένει, αλλά και δικού του.

Από όσο μπορώ να γνωρίζω ο αείμνηστος Μάικλ Τζαχάρης με καταγωγή από το χωριό Αγία Παρασκευή της Λέσβου, δεν ήταν λιγότερο φιλάνθρωπος, ούτε παρείχε λιγότερο αφειδώλευτα στην Αρχιεπισκοπή, στη Σχολή, στο Πατριαρχείο και στον Ελληνισμό, από ό,τι ο αείμνηστος Μπούρας. Και μόνο η μεγάλη δωρεά και κληρονομιά που έχει καταστήσει στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, μόνο ως μνημειώδης για τον Ελληνισμό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Αλλά και το Ινστιτούτο που ίδρυσε στη Θεολογική Σχολή και η Εδρα στο Πανεπιστήμιο Tufts της Βοστώνης και επίσης το Ινστιτούτο στο Tufts. Αλλά και ο «Τζαχάρειος Οίκος Ευγηρίας» στο χωριό των γονιών του, στην Αγία Παρασκευή της Λέσβου, μέσα στον οποίο βρίσκουν φροντίδα και θαλπωρή παλαίμαχοι της ζωής οι οποίοι δεν έχουν συγγενείς και οικογένειες, αλλά ούτε και τα μέσα για να είναι «τα τέλη τους ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά».

Αλλά και το Ταμείο «Πίστη: Για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία» (Faith for Hellenism and Orthodoxy) είναι δικό του έργο, πολλά εκατομμύρια από το οποίο πήγαν πριν λίγους μήνες για την αποπεράτωση του Ναού του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν. Κι αυτό είναι ένα θέμα που χρειάζεται να αναλυθεί κάποια στιγμή. Και με την ευκαιρία, για λόγους ιστορίας να σημειώσω εδώ πως ήμουν παρών στην ίδρυση του Ταμείου «Πίστη» στη Βοστώνη κι από εκεί βγήκε το πρώτο δημοσίευμα, έτσι για να μην ξεχνά κανείς ότι ο «Εθνικός Κήρυκας» γράφει την Ιστορία της Εκκλησίας και του Ελληνισμού της Αμερικής από το 1915.

Ας είναι λοιπόν αιωνία η μνήμη του Νικόλαου Μπούρα που μνημονεύθηκε πλειστάκις αυτές τις μέρες, αλλά και του Μάικλ Τζαχάρη του οποίου οι φιλανθρωπίες και τα έργα έχουν χαραχτεί με γράμματα χρυσά στο διηνεκές και ατέλεστο της Ιστορίας.