Πολλά ενδιαφέροντα είπε στη συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στην έκδοσή μας του Σαββατοκύριακου, ο Δρ Πάνος Σταυριανίδης, ο οποίος θα είναι ένας εκ των κεντρικών ομιλητών στο επικείμενο συνέδριο της AHEPA στην Αθήνα, με θέμα «Η Εξέλιξη της Ελληνικής Ομογένειας της Αμερικής στον 21ο Αιώνα και ο Αγώνας για την Επιβίωσή της».

Σίγουρα πρόκειται για ένα θέμα το οποίο είναι εξαιρετικά επίκαιρο και ουσιώδες διότι αγγίζει την ίδια την ύπαρξη και επιβίωση της Ομογένειάς μας και νομίζω πως ο κ. Σταυριανίδης είναι ίσως ο πλέον κατάλληλος να το αναδείξει, επειδή τη βιώνει κατ’ αρχήν την Ομογένεια, αλλά και διότι έχει κάνει και μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έρευνα.

Τέτοια θέματα και τέτοιοι προβληματισμοί όφειλαν να είναι τα θέματα συζητήσεων τόσο στις εκκλησιαστικές κοινότητες, Μητροπόλεις, Αρχιεπισκοπή, Θεολογική Σχολή, Ομοσπονδίες και Συλλόγους. Οπως είναι, όμως, γνωστό ούτε καν ασχολούμαστε πέρα από τα τετριμμένα φεστιβάλ, τη συγκέντρωση χρημάτων με μία διαρκή επαιτεία και τα εμφυλιοπολεμικά μέτωπα τόσο σε τοπικούς συλλόγους και ομοσπονδίες, όσο και σε εκκλησιαστικές κοινότητες. Μία συμμετοχή ή παρακολούθηση γενικών συνελεύσεων αμφοτέρων, θα επιβεβαιώσει περίτρανα την εδώ κατατιθέμενη επισήμανση.

Οπως έχω αναφέρει πολλές φορές ιδιαίτερα στις εκκλησιαστικές αναλύσεις μου και όχι μόνο, η φθίση φαντάζει δυστυχώς ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη. Εν τη ροή της συνέντευξής μας με τον κ. Σταυριανίδη, του έθεσα την ερώτηση για τις ομοσπονδίες και τους συλλόγους. Ιδού η στιχομυθία μας:

«Ε.Κ.»: Νομίζετε ότι η φθισική πορεία των Ομοσπονδιών και εθνικοτοπικών συλλόγων είναι αναστρέψιμη;

Δρ Σταυριανίδης: Δυστυχώς όχι! Είναι μια σταδιακή και φυσική εξέλιξη, και η τελευταία γενιά που θα τοποθετήσει το μνημείο σε αυτό το έπος είναι η δική μας. Εάν θα υπάρξει κάποια μη εκκλησιαστική οργάνωση που έχει τις δυνατότητες να επιβιώσει, αυτή είναι η AHEPA».

Αρκεί μία απλή έστω ανάγνωση των όσων διημείφθησαν και διαμείβονται στις Ομοσπονδίες και συλλόγους για να καταλάβει κάποιος ότι βρίσκονται στα προτελεύτεια. Οχι βέβαια ότι η πλειάδα των εκκλησιαστικών κοινοτήτων αναδύει μεγαλύτερες ελπίδες για το μέλλον. Είναι τόσο εναργές άλλωστε και μέσα από τις φωτογραφικές καταγραφές πως είμαστε μία γηράσκουσα Εκκλησία. Αλλά γι’ αυτό θα γράψουμε εκτενέστερα μελλοντικά.